บทที่ 2-1
1387 Words
ฟาบิโอลอบมองปาริมาที่ยืนก้มหน้างุด ไหล่ทั้งสองข้างของหญิงสาวห่อเข้าหากันจนดูเหลือตัวเล็กเพียงนิดเดียว จากเดิมทีหญิงสาวก็ดูตัวเล็กและบอบบางมากในสายตาของเขาอยู่แล้ว และไอ้อาการดูตัวสั่นเทาน้อยๆ นั่นก็ทำให้เขารู้สึกเห็นใจขึ้นมาบ้าง
แต่ก็เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น
ร่างสูงที่มีเพียงแค่กางเกงบ็อกเซอร์ปกปิดเรือนกายก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำ ค่อยๆ นั่งลงแช่ตัวในน้ำอุ่นที่ผสมครีมอาบน้ำจนเกิดฟองสีขาวไว้เรียบร้อยแล้ว ขยับแผ่นหลังเปลือยเปล่าพิงขอบอ่าง ท่อนแขนแข็งแรงทั้งสองข้างกางออกวางพาดไปตามแนวยาวของอ่างอาบน้ำ
“ถูหลังให้ด้วย”
ปาริมาได้ยินเสียงทุ้มที่ออกคำสั่งอย่างแจ่มชัด แต่...เนื้อหาในประโยคนั่นต่างหากที่ทำให้หญิงสาวขยับตัวได้ยากลำบากเหลือเกิน แต่ก็รู้ดีว่าไม่อาจเลี่ยงได้ ได้แต่สูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนที่เท้าเล็กจะขยับไปหาฟาบิโอ โชคดีที่เขาหันแผ่นหลังมาทางเธอ ไม่เช่นนั้นเธอคงได้หัวใจวายก่อนจะทันได้ถูหลังให้เขาเป็นแน่
ปาริมาหยิบฟองน้ำตาข่ายสำหรับขัดผิวติดมือมาด้วย ร่างแบบบางย่อตัวลงนั่งคุกเข่าที่ด้านหลังของฟาบิโอ บีบครีมอาบน้ำใส่ฟองน้ำตาข่ายในปริมาณที่พอเหมาะ ค่อยๆ วางฟองน้ำลงบนแผ่นหลังกว้างแผ่วเบา จัดการทำความสะอาดแผ่นหลังกว้างโดยโฟกัสสายตาอยู่ที่มือของตัวเอง
สัมผัสนุ่มนวลทำให้เปลือกตาหนาค่อยๆ ปิดลง ฟาบิโอรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หากแต่กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยมาจากด้านหลังทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจ
ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นกับกลิ่นนี้ มันเหมือนกับว่าเขาเคยได้กลิ่นแบบนี้มาแล้ว เพียงแต่จำไม่ได้ว่าเคยได้กลิ่นนี้มาจากที่ไหน
“เธอใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร”
จู่ๆ ฟาบิโอก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอามือบางที่กำลังขัดตัวให้เขาชะงักไปพักหนึ่ง พอตั้งสติได้จึงให้คำตอบ
“เปล่าค่ะ ผิงไม่ได้ใช้น้ำหอม”
ปาริมาตอบแล้วตั้งอกตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป แม้จะมีบางจังหวะที่มือของเธอสั่นน้อยๆ แต่เจ้าตัวพยายามควบคุมเอาไว้ ดวงตาคู่สวยพยายามโฟกัสอยู่ที่ต้นคอของฟาบิโอเพียงเท่านั้น
“แล้วกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ฉันได้กลิ่นมาจากไหน”
“ไม่ทราบค่ะ”
ปาริมาตอบ ก่อนจะละมือจากแผ่นหลังของฟาบิโอ ร่างแบบบางขยับตัวลุกขึ้นน้ำฟองน้ำตาข่ายขัดผิวกับขวดครีมอาบน้ำไปเก็บที่เดิม
“คุณฟาบิโอจะแช่น้ำอุ่นต่ออีกสักนิดไหมคะ ผิงจะได้ออกไปรอข้างนอก”
ปาริมาพยายามหาทางออกจากสถานการณ์น่ากระอักกระอ่วนอย่างแนบเนียน เธอหายใจไม่สะดวกเลยสักนิดที่ต้องมาใกล้ชิดเขาแบบนี้ หญิงสาวคิดว่านี่น่าจะเป็นเหตุผลที่พอฟังขึ้น และหวังเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะเมตตา อย่างน้อยๆ ก็ให้เธอได้ออกไปสูดอากาศข้างนอกชั่วครู่ก็ยังดี
แต่นั่นเป็นเพียงสิ่งที่ปาริมาคาดหวัง
“มานี่”
นอกจากเขาจะไม่อนุญาตให้เธอออกไปรอด้านนอก ยังเรียกให้เธอเขาไปหา ปาริมาแสดงท่าทีกระอักกระอ่วน เท้าเล็กไม่ยอมขยับเขยื้อน จนเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาต้องเอี้ยวตัวมามองด้วยสายตาคมดุ แล้วกำชับอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น
“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง”
“ดะ ได้ยินแล้วค่ะ”
ปาริมารีบพาตัวเองเข้าไปหาฟาบิโอทันที ดวงตากลมโตเอาแต่เหลือบมองปลายเท้าของตัวเอง ซ้ำยังก้มหน้าลงต่ำจนปลายคางแทบจะชิดอก เป็นเหตุให้เจ้าของคำสั่งไม่พอใจ
“เงยหน้าขึ้น”
เสียงทุ้มแม้จะดูราบเรียบแต่ภายในน้ำเสียงนั้นแฝงความไม่พอใจเอาไว้ด้วย ปาริมาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ก่อนจะค่อยๆ แหงนเงยใบหน้าขึ้น หากแต่สายตายังคงหลุบมองปลายเท้าของตัวเองเอาไว้
“มองหน้าฉัน”
แม้ไม่อยากทำตาม แต่ปาริมามิอาจเลี่ยงได้ หญิงสาวจำต้องทำตามคำสั่งของอีกฝ่าย ดวงตากลมโตไหวระริกอย่างไม่อาจห้ามได้เมื่อได้สบนัยน์ตาสีเทาอ่อนที่กำลังฉายแววดุดันคู่นั้น
“ฉันถามจริงๆ เถอะที่เธอไม่ค่อยมองหน้าฉัน เป็นเพราะเธอเกรงฉัน กลัวฉัน หรือเป็นเพราะว่าเธอเกลียดฉันกันแน่”
“เปล่านะคะ ผิงไม่กล้าเกลียดคุณฟาบิโอหรอกค่ะ”
ไม่กล้าเกลียด
อารมณ์กรุ่นโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่อได้ทราบคำตอบจากริมฝีปากเล็กนั่น หญิงสาวตอบแบบนั้นมันแปลได้อยู่ความหมายเดียวนั่นก็คือ...หากเธอกล้า เธอก็จะเกลียดเขา
“หึ”
ฟาบิโอแค่นเสียงขึ้นจมูก ปาริมามองปราดเดียวก็ทราบว่าอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจ แต่ที่หญิงสาวไม่ทราบนั่นก็คือเขากำลังไม่พอใจเรื่องอะไรกัน จึงตั้งใจจะสอบถามว่าเธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจตรงไหน แต่ถูกเขาขัดจังหวะเสียก่อน
“เอ่อ คุณฟา…”
“ที่เธอตอบแบบนั้นหมายความว่าถ้าเธอกล้า เธอก็จะเกลียดฉันใช่ไหม”
ดวงตากลมโตดุจลูกกวางฉายแววตื่นตระหนก ใบหน้าเล็กสั่นรัวๆ เพื่อเป็นการปฏิเสธทางหนึ่ง แล้วรีบละล่ำละลักบอก
“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”
ปาริมาตอบตามความจริง เธอไม่ได้เกลียดเขา ไม่เคยเกลียด จริงอยู่ที่เธอเกรงเขาตามสถานะเจ้านายกับลูกน้อง และจริงอยู่ที่เธอกลัวเขา ไม่ใช่กลัวเพราะว่าเขาน่ากลัว แต่ที่เธอกลัวก็คือกลัวว่าเขาจะล่วงรู้ความลับที่เธอปกปิดเอาไว้นั่นต่างหาก
“ไม่ใช่แบบนั้น แล้วมันเป็นแบบไหน ลองตอบฉันมาซิ”
ฟาบิโอไม่พูดเปล่า ร่างสูงขยับตัวลุกออกมาจากอ่างอาบน้ำตอนนั้นเองที่ปาริมาได้ทราบว่าเรือนกายสูงใหญ่ไม่ได้เปลือยเปล่าอย่างที่เธอเข้าใจตั้งแต่แรก แต่กางเกงตัวสั้นที่เปียกน้ำแนบไปตามผิวกายจนเห็นสัดส่วนเด่นชัดแบบนั้น ก็ไม่ใช่สิ่งที่หญิงสาวอยากจะมองนัก เพราะมันเป็นสาเหตุให้หัวใจของเธอเต้นถี่รัว ใบหน้าเล็กเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ก่อนที่เท้าทั้งสองข้างจะขยับถอยไปด้านหลังเมื่อฟาบิโอสาวเท้าเข้ามาหาเธอด้วยท่าทีคุกคาม ร่างแบบบางถูกคนตัวสูงกว่าไล่ต้อนจนแผ่นหลังปะทะเข้ากับผนังห้องน้ำเย็นเฉียบ ปาริมาสะดุ้งเฮือก แววตาคู่สวยฉายแววตื่นตระหนก ตอนที่ฝ่ามือทั้งสองข้างของฟาบิโอทาบลงบนผนังหองน้ำ ทำให้ร่างแบบบางตกอยู่ในวงแขนแข็งแรงอย่างไม่อาจห้ามได้
“ตอบฉันมา”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น แม้ใบหน้าหล่อเหลาจะอยู่ห่างจากใบหน้าของหญิงสาวพอประมาณ หากแต่ปาริมาก็ยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่ตกกระทบลงบนหน้าผากกลมมน หญิงสาวเลี่ยงไม่ได้เลยที่หัวใจดวงน้อยจะเต้นถี่รัวขึ้นจนหญิงสาวได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจตัวเอง
“คะ คือ…”
“พูด”
ฟาบิโอคาดคั้นด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น นัยน์ตาสีเทาอ่อนวาววับและจับจ้อง
อยู่ที่ใบหน้าของปาริมา ใช้สายตาคาดคั้นเอาคำตอบอีกทางหนึ่ง
“คือผิง...ผิงไม่ได้เกลียดคุณฟาบิโอนะคะ แม้แต่จะคิดก็ไม่เคยเลยค่ะ”
ตอนให้คำตอบปาริมาประสานสายตากับคนที่สูงกว่าเพื่อเป็นการยืนยันว่าสิ่งที่เธอพูดคือความจริง แต่หลังจากนั้นดวงตาคู่สวยก็หลบสายตาลงต่ำ เพราะไม่กล้าประสานสายตาคมกล้าคู่นั้นอีก
- Writer
