หวานรักนางบำเรอ

บทที่ 1-1

เจ้าของเรือนกายสูงใหญ่ตามแบบฉบับหนุ่มยุโรป หากแต่ในกายของเขามีสายเลือดของคนไทยที่มาจากมารดาครึ่งหนึ่งไหลเวียนอยู่ในตัว ส่วนอีกครึ่งหนึ่งเป็นสายเลือดของชาวอิตาลีที่มาจากบิดา ฟาบิโอ คาสซาโน่ คือชื่อของเขา เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคายตามแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่งอิตาลี-ไทย ไรเคราอ่อนๆ บนแนวสันกรามทำให้เขาดูคมเข้มขึ้นอีกเท่าตัว นัยน์ตาสีเทาอ่อนดูน่าค้นหาและดวงตาคู่นี้ที่สามารถสะกดสาวๆ มานักต่อนัก นอกจากเขาจะมีใบหน้าหล่อเหลาชนิดที่หาตัวจับยาก ชายหนุ่มยังเป็นทายาทเพียงคนเดียวของคาสซาโน่ กรุ๊ป เจ้าของธุรกิจโรงแรมคาสซาโน่ แกรนด์ที่มีมากกว่ายี่สิบสาขาทั่วโลก โดยสาขาที่ใหญ่ที่สุดอยู่ที่กรุงโรม ประเทศอิตาลี ส่วนสาขาที่ใหญ่เป็นอันดับสองก็คือที่ประเทศไทย โดยส่วนใหญ่แล้วฟาบิโอมักจะอยู่บริหารสาขาที่ประเทศไทยเสียมากกว่า เพราะสาขาที่กรุงโรมมีบิดาของเขาซึ่งก็คือเฟเดริโก้ช่วยดูแลอยู่ โรงแรมคาสซาโน่แกรนด์แต่ละสาขามีผู้คนเข้ามาใช้บริการค่อนข้างมากด้วยความสะดวกสบายที่ได้รับ รวมถึงความหรูหราทันสมัยทั้งด้านการออกแบบโครงสร้างของตัวอาคารและการตกแต่งภายใน รวมถึงเครื่องอำนวยความสะดวกในด้านต่างๆ ก็มีไว้ให้บริการอย่างครบครัน จึงทำให้แต่ละปีได้รับรายได้เป็นกอบเป็นกำ

มือหนายกถ้วยกาแฟที่มีควันสีเทาจางลอยวนขึ้นมาจิบไปหนึ่งอึก ก่อนจะวางลงบนจานรองเซรามิกสีขาวขอบทองที่เข้าชุดกัน เยื้องไปทางด้านขวาของชายหนุ่มมีบอดี้การ์ดรูปร่างสูงใหญ่ตามแบบฉบับหนุ่มอิตาลีในชุดสูทสากลสีดำยืนคอยรับคำสั่งด้วยท่าทางนอบน้อมต่อผู้เป็นนาย หากแต่ก็ดูน่าเกรงขามสำหรับผู้ที่ได้พบเห็น บริเวณด้านข้างทั้งสองฝั่งของโต๊ะอาหารแบบไม้สีขาวที่สามารถรองรับผู้ร่วมโต๊ะอาหารได้ถึงสิบคน รายล้อมไปด้วยสาวใช้ที่แต่งกายด้วยชุดกระโปรงสีดำยาวเลยเข่ามาเล็กน้อยคู่กับเอี๊ยมสีขาวฝั่งละสี่คน โดยมีหัวหน้าแม่บ้านอย่างบัวที่แต่งกายแตกต่างจากสาวใช้คนอื่นๆ คือสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวชายเสื้อถูกเก็บไว้ในกระโปรงตรงเข้ารูปที่มีความยาวเลยเข่าเช่นกัน เส้นผมสีดำสนิทของบัวถูกมวยเก็บไว้อย่างเรียบร้อย ด้วยตำแหน่งหัวหน้าแม่บ้านทำให้บัวยืนใกล้คนเป็นเจ้าของบ้านอย่างฟาบิโอมากที่สุด ดวงตาคู่คมสีเทาอ่อนกวาดสายตามองบริเวณโดยรอบอย่างละเอียด หากแต่เมื่อไม่พบคนที่ควรจะยืนอยู่ในห้องอาหาร ชายหนุ่มจึงไม่รั้งรอที่จะถามออกไป

“ป้าบัวครับ ปาริมาไปไหนครับ”

ด้วยบัวเป็นคนเก่าแก่ที่ดูแลคฤหาสน์ลิลลี่มานาน ตั้งแต่สมัยที่มารดาของเขายังมีชีวิตอยู่ บิดาของเขาสร้างคฤหาสน์หลังนี้ขึ้นและตั้งชื่อตามดอกไม้ที่มารดาของเขาชอบ น่าเสียดายที่มารดาของเขาสุขภาพไม่ดีนัก ท่านจากไปเมื่อห้าปีก่อน บิดาของเขาจึงย้ายกลับไปอยู่ที่กรุงโรมเป็นการถาวร นั่นก็เพราะท่านไม่อยากจมอยู่กับภาพมารดาของเขาที่วนเวียนเข้ามาในหัวของท่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งอยู่ที่เดิมที่เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก็ยิ่งคิดถึงจนทำใจต่อการจากไปของมารดาเขาไม่ได้ จึงตัดสินใจกลับอิตาลีบ้านเกิด ฟาบิโอเคารพบัวในฐานะญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เนื่องจากคอยรับใช้มารดาของเขามานาน บัวคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนที่จะให้คำตอบอย่างนอบน้อม

“เห็นบ่นปวดหัว ป้าก็เลยให้นอนพักค่ะ”

ดวงตาคู่คมฉายแววครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนที่ริมฝีปากหยักลึกจะขยับอีกครั้ง

“งั้นก็ฝากป้าบัวช่วยดูแลปาริมาด้วยแล้วกันก็นะครับ”

ร่างสูงบอกเพียงเท่านั้น แล้วหันมาสนใจอาหารเช้าที่อยู่ตรงหน้า ใช้มีดหั่นไส้กรอกเป็นชิ้นๆ แล้วใช้ส้อมจิ้มไส้กรอกเข้าปาก จากนั้นจึงจัดการส่งไข่ดาวที่สุกกำลังพอดีเข้าท้องไปอีกสองสามคำ ก่อนที่มือหนาจะรวบช้อนกับช้อนส้อมเข้าหากัน แล้วเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม

“คุณฟาบิโออิ่มแล้วหรือคะ”

บัวถามเมื่อเห็นฟาบิโอกินอาหารเข้าไปไม่ถึงครึ่ง ชายหนุ่มวางแก้วน้ำในมือลงแล้วให้คำตอบ

“อิ่มแล้วครับ อีกอย่างผมต้องรีบไปขึ้นเครื่องด้วย ช่วงที่ผมไม่อยู่ฝากป้าบัวช่วยดูแลบ้านด้วยนะครับ ถ้ามีเรื่องด่วนก็โทร.หาผมได้โดยตรงเลยนะครับ”

“ได้ค่ะ ป้าจะดูแลบ้านเป็นอย่างดี”

เมื่อบัวรับคำแข็งขัน ฟาบิโอจึงขยับตัวลุกจากเก้าอี้ ร่างสูงเดินนำหน้าโดยมีติอาโก้บอดี้การ์ดคนสนิทขยับเท้าตามไปไม่ห่าง

ปาริมาแอบอยู่ตรงพุ่มไม้พุ่มหนึ่งในคฤหาสน์หลังใหญ่ ดวงตาคู่สวยที่มีร่องรอยบอบช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักมองไปที่ร่างสูงของฟาบิโอที่กำลังก้าวขึ้นรถยุโรปคันหรูโดยมีติอาโก้ช่วยเปิดประตูให้ ก่อนที่บอดี้การ์ดหนุ่มจะดันประตูปิด แล้วขยับเท้าก้าวขึ้นรถไปนั่งคู่กับคนขับ หลังจากนั้นไม่นาน รถคันแรกก็ค่อยๆ เคลื่อนออกไป ตามด้วยรถที่ฟาบิโอนั่ง แล้วก็ปิดท้ายด้วยรถยุโรปแบบเดียวกันอีกคันหนึ่ง รถทั้งสามคันค่อยๆ เคลื่อนผ่านหน้าหญิงสาวไป

เขาไปแล้ว

ปาริมาทั้งโล่งอกทั้งใจหาย เมื่อขบวนรถของฟาบิโอลับสายตาไปแล้ว ประตูอัลลอยด์สีทองค่อยๆ เลื่อนปิดลง อย่างน้อยๆ หญิงสาวก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับเจ้าของคฤหาสน์ไปอีกสามเดือน ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่ฟาบิโอไม่ได้อยู่ในช่วงสามเดือนนี้ เพราะในแต่ละปีฟาบิโอต้องบินไปอยู่ที่ประเทศอิตาลีเป็นเวลาสามเดือน ส่วนอีกเก้าเดือนที่เหลือจะอยู่ที่ประเทศไทย เว้นเสียแต่ว่าโรงแรมในเครือคาสซาโน่ กรุ๊ปที่มีมากกว่ายี่สิบสาขาทั่วโลกเกิดปัญหาที่ผู้บริหารแต่ละสาขาไม่สามารถจัดการได้ ชายหนุ่มจึงจะบินไปจัดการด้วยตนเอง ที่สำคัญดูเหมือนว่าฟาบิโอจะไม่ได้ระแคะระคายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาคงจำมันไม่ได้เพราะตอนนั้นสติของชายหนุ่มไม่ครบถ้วน ซึ่งเป็นผลมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เจ้าตัวดื่มเข้าไปมากพอสมควร

หรือต่อให้เขาระแคะระคาย ก็ไม่มีทางรู้ว่าเป็นเธออยู่ดี เพราะเขาเข้าใจว่าเธอคือลลิตา ผู้หญิงที่เป็นว่าที่คู่หมั้นของเขา

ปาริมาพาร่างกายที่บอบช้ำของตัวเองกลับมาที่ห้องพักซึ่งอยู่บริเวณชั้นล่างของคฤหาสน์ มือบางจับลูกบิดประตู หมุนจนเกิดเสียงดังคลิกก่อนจะขยับเท้าเข้าไปด้านในแล้วดันประตูปิด เท้าเล็กค่อยๆ ก้าวมาที่เตียงนอนขนาดสามจุดห้าฟุตที่ตั้งชิดกับผนังห้องด้านใน หย่อนสะโพกลงบนฟูกนุ่ม มือเล็กทั้งสองข้างวางลงข้างลำตัว ดวงตาคู่สวยที่ยังคงมีร่องรอยแห่งความบอบช้ำฉายชัดว่ากำลังมีเรื่องคิดไม่ตกและเป็นเรื่องที่หนักหน่วงไม่น้อย

ห้องพักของหญิงสาวดูเงียบเหงาลงอย่างน่าใจหาย ตั้งแต่มารดาของเธอจากไปเมื่อสองปีก่อนเพราะป่วยหนัก หญิงสาวก็อาศัยในห้องนี้เพียงลำพัง ในส่วนของบิดานั้นหญิงสาวทราบแต่เพียงว่าผู้ชายคนนั้นได้ทิ้งเธอกับแม่ไปตั้งแต่เธออายุไม่ถึงขวบ และแม่ก็ไม่ได้พูดถึงอีก เธอเองก็ไม่ต้องการซักถามให้แม่ลำบากใจ ใช้ชีวิตสองคนแม่ลูกภายใต้คฤหาสน์หลังใหญ่หลังนี้ก็มีความสุขตามอัตภาพ เพราะตั้งแต่หญิงสาวจำความได้ ชีวิตของเธอกับแม่ก็มีเพียงคฤหาสน์หลังงามหลังนี้เพียงเท่านั้นเป็นที่พักอาศัย คฤหาสน์หลังนี้เปรียบเสมือนบ้านหลังเดียวในชีวิตที่เธอกับแม่มี แม้จะไม่ใช่เจ้าของแต่เธอกับแม่เรียกที่นี่ว่าบ้าน และไม่เคยคิดที่จะจากไปไหน เพราะที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างเธอกับแม่ แม่ของเธอเป็นแม่ครัวที่คฤหาสน์ลิลลี่มากว่ายี่สิบปี ส่วนตัวเธอก็เติบโตที่นี่ ตอนที่มารดาของเธอจากไปเธอกำลังเรียนปริญญาตรีปีสอง คณะศึกษาศาสตร์ในมหาวิทยาลัยเปิดของรัฐแห่งหนึ่ง เธอเพิ่งจะเรียนจบได้เดือนเศษ แต่ยังไม่ได้เริ่มต้นทำงานในอาชีพที่ใฝ่ฝันคือเป็นครูสอนหนังสือ เมื่อก่อนหญิงสาวทำหน้าที่เป็นลูกมือช่วยมารดาในการทำอาหาร เมื่อมารดาจากไปเธอจึงจำต้องรับช่วงต่อจากมารดา แม้ว่าหญิงสาวจะอายุเพียงยี่สิบสองปี แต่ฝีมือการทำอาหารไม่ธรรมดา เพราะได้ฝึกปรือจากคนเป็นมารดาที่มีความสามารถในด้านนี้

แม้มารดาจะจากไปแล้ว หญิงสาวก็ไม่เคยคิดที่จะไปจากที่นี่ จนกระทั่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน อาจทำให้เธอต้องคิดเสียใหม่ เธอจะมองหน้าคนเป็นเจ้าของคฤหาสน์อย่างฟาบิโอได้อย่างไรกัน จริงอยู่ที่เขาไม่ได้ระแคะระคายเพราะคิดว่ามีความสัมพันธ์แนบชิดกับคนเป็นที่เป็นว่าที่คู่หมั้นของตัวเอง แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องที่เกิดขึ้นได้

แต่เธอจะทำใจจากที่ที่มีความทรงจำมากมายได้อย่างนั้นหรือ

ร่างเล็กได้แต่ทอดถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ก่อนจะค่อยๆ เอนตัวลงนอน เปลือกตาบางค่อยๆ ปิดลง ปล่อยให้ปัญหาที่ยังคงหาทางออกไม่ได้ตีกันอยู่ในหัว แต่สุดท้ายความอ่อนล้าและร่างกายที่อ่อนเพลีย ทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไป