ตอนที่ 10 พยาบาลส่วนตัว
1067 Words
“เป็นนักศึกษาที่โดนพวกนักเลงรังแกเอาน่ะสิ นะแตงกวา ช่วยทำแผลให้หน่อยนะ ไหนๆ พี่สาวเพื่อนก็เป็นพยาบาลแล้ว เราไม่อยากเปลืองเงินไปเข้าโรงพยาบาลน่ะ นี่อุปกรณ์ทำแผลก็ยังเหลืออยู่ตั้งเยอะเห็นมั้ย”
“แล้วจะเอาเงินไปทำอะไรนักหนา ไหนว่ามีงานพิเศษทำไม่ใช่เหรอ ก็แบ่งเงินไปรักษาตัวหน่อยสิ”
“เราจะเอาเงินไว้จ่ายค่าเทอมน่ะ นี่ยังเก็บไม่พอเลยนะ ขาดตั้งเยอะ แต่...ถ้าเราทำให้เธอรำคาญก็ขอโทษด้วยนะ เราไปล่ะ ต่อไปเราจะไม่มารบกวนเธออีกแล้ว”
เขาปั้นหน้าเศร้าแล้วหันหลังกลับ แต่พอจะก้าวเดินไปเธอก็เรียกเขาไว้เสียก่อน
“แล้ว...แผลใหญ่มากรึเปล่า”
“ไม่รู้สิ เรามองไม่เห็น รู้แค่ว่าโดนปลายมีดบาดมาน่ะ”
“แบบนั้นต้องเย็บแผลแล้วมั้ย”
“ไม่ต้องเย็บ แค่ล้างแผลฆ่าเชื้อก็พอ มันไม่ได้ลึกมาก”
“ไหนบอกว่ามองไม่เห็น แล้วรู้ได้ไงว่าไม่ลึก”
“เอ่อ...ก็เดาเอาจากความรู้สึกไง”
“เฮ้อ...งั้นก็ไปที่ห้องเราละกัน”
“หืม? นี่เธอชวนเราเข้าห้องเหรอ คิดอะไรกะเราปะเนี่ย”
คีตกาลทำท่าขัดเขินจนเธอนึกหมั่นไส้
“ก็อยากทำให้ที่เดิมนั่นแหละ แต่ไม่อยากให้คนอื่นมาเห็นแล้วเอาไปนินทา อีกอย่างแผลเธอก็อยู่ข้างหลังด้วย นั่งทำแถวนี้เดี๋ยวแผลติดเชื้อกันพอดี ไปเถอะ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนกับคะน้า พี่ไม่มีทางพาเข้าห้องหรอก”
“ขอบคุณนะ แตงกวาใจดีที่สุดเลย” คนจะได้เข้าห้องสาวเป็นครั้งแรกยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้
“บอกให้เรียกพี่ไง”
“ก็ไม่อยากเรียกอ่า...ไปเถอะ นั่งแท็กซี่ไปนะ”
“ไม่ต้องนั่งแท็กซี่ให้เปลืองหรอก แค่วินมอเตอร์ไซค์ก็พอ เร็วกว่าเยอะ ไปเถอะ” แล้วเธอก็เดินนำเขาไปยังวินมอเตอร์ไซค์ก่อนจะพากันเดินทางไปที่หอพักของเธอที่อยู่ไม่ไกลนัก
“ทำไมไอ้วินที่เรานั่งมามันมองเราแปลกๆ นะ”
คีตกาลหันมาคุยกับคุณัญญาหลังจากพวกเขามาถึงหน้าหอพักของเธอแล้ว
“สงสัยมันคงคิดว่าเธอเป็นแฟนเรา มันเลยไม่พอใจมั้ง”
“แล้วทำไมมันจะต้องไม่พอใจด้วยล่ะ”
“ก็ตาคนนั้นน่ะ เวลาพี่นั่งไปด้วยทีไรชอบเบรกรถแบบไม่มีสาเหตุบ่อยๆ น่ะสิ พี่เลยคิดว่ามันน่าจะลวนลามพี่แล้วล่ะ หลังๆ ก็เลยไม่ค่อยขึ้นคิวของมันเท่าไหร่ถ้าไม่รีบจริงๆ ก็จะรอคันอื่นน่ะ”
“เฮ้ย! ทำไมเธอไม่รีบบอกเราล่ะ”
“บอกแล้วเธอจะทำอะไรเค้าได้ล่ะ ช่างเถอะ รีบไปทำแผลกัน เธอจะรีบไปทำงานพิเศษอีกไม่ใช่เหรอ” บอกแค่นั้นเธอก็เดินนำเขาเข้าไปด้านในก่อนจะทาบคีย์การ์ดแล้วผลักประตูกระจกแล้วขึ้นลิฟต์ไปจนถึงชั้นห้า ก่อนจะเดินไปที่ห้อง 511
คีตกาลมองห้องพักขนาดกะทัดรัดของเธออย่างพึงพอใจเพราะห้องของเธอดูสะอาดสะอ้านเรียบร้อยและมีกลิ่นหอมแบบที่เขาชอบ ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ามันเป็นกลิ่นอะไร รู้แค่ว่ากลิ่นนี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกฉุนหรืออึดอัดเลยสักนิด
“ถอดเสื้อสิ”
เธอหันมาบอกเขา คีตกาลจึงรีบยกมือขึ้นปิดหน้าอกของตัวเองแล้วทำท่าตกใจ
“นี่คิดจะทำอะไรเราเนี่ย พอถึงห้องก็บอกให้ถอดเสื้อแบบนี้น่ะ เค้าก็อายเป็นนะ”
“ถ้าไม่ถอดเสื้อแล้วพี่จะทำแผลยังไงจ๊ะ หรืออยากกลับไปทำเองก็ตามใจนะ ประตูอยู่ตรงนั้นออกไปแล้วก็ล็อกให้ด้วยล่ะ”
“โธ่ อย่าเพิ่งงอนสิ เราแค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง”
“ขอโทษนะ แต่พี่แค่รู้สึกเหนื่อยและอยากพักผ่อนน่ะ”
ท่าทางอิดโรยของเธอบ่งบอกว่าเธอไม่ได้พูดเล่นเหมือนกับเขา และนั่นก็ทำให้คีตกาลไม่อยากทำให้เธอรู้สึกรำคาญเขาไปมากกว่านี้
“งั้นก็รบกวนอีกแป๊บเดียวนะ”
เขานั่งลงที่เก้าอี้แล้วหันหลังให้เธอ ก่อนจะถอดเสื้อออกเผยให้เห็นแผ่นหลังกว้างที่มีรอยแผลกลางแผ่นหลังยาวประมาณคืบหนึ่ง ซึ่งถึงแม้จะไม่ลึกมากแต่ก็มีเลือดซึมออกมาอยู่ตลอด
“นี่มันไม่เหมือนรอยมีดบาดเลยนะ เหมือนแมวข่วนมากกว่า แต่แมวอะไรจะข่วนยาวขนาดนี้” เธอมองแผลนั้นอย่างสงสัย แต่ก็เริ่มทำแผลไปพร้อมกัน
“มีดมันหน้าตาแปลกๆ น่ะ รีบทำแผลสิเราจะได้รีบกลับ โอ๊ยๆๆ เบามือหน่อยครับคุณพยาบาลมันแสบนะเนี่ย” เขาร้องเสียงหลงเมื่อเธอแตะแอลกอฮอลล์ลงไป
“โทษทีพี่กลัวมีดมันมีเชื้อโรคน่ะ เลยต้องฆ่าเชื้อหน่อย ทนแสบหน่อยนะ เจ็บหนักกว่านี้ยังทนได้เลยนี่”
“ใครบอกว่าทนได้ล่ะ มันจำเป็นต้องทนต่างหาก คนจนอย่างเราน่ะ...ไม่ได้มีทางเลือกมากนักหรอก”
เพราะคิดว่าเธอเป็นคนขี้สงสาร เขาจึงใช้จุดนี้มาทำให้เธอใจอ่อนยอมให้เขาเข้าใกล้ได้บ่อยๆ โดยไม่รู้เลยว่ามันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ในภายหลัง
“เธอหมายความว่ายังไง”
“เราเป็นเด็กต่างจังหวัดน่ะ แต่ก็พอจะเรียนดีอยู่บ้างเลยสอบติดที่มหา’ลัยนี้ ตอนแรกพ่อกับแม่ก็ไม่อยากให้เรียนหรอกเพราะค่าเทอมมันแพง แต่เราบอกว่าเราจะทำงานพิเศษหาเงินจ่ายค่าเทอมเอง พวกท่านก็เลยยอมให้เราเรียน”
“แล้วเธอทำงานพิเศษอะไรเหรอ”
“เราเป็นนักมวย เก่งด้วยนะ ชนะมาตั้งหลายเวทีแล้ว”
“มิน่าล่ะหน้าตาถึงได้ยับขนาดนี้ ไหนจะรอยช้ำเป็นจ้ำๆ ตามเนื้อตัวอีก”
“ก็บอกแล้วไงว่าเราไม่มีทางเลือก” ชายหนุ่มตีหน้าเศร้าและนั่นก็ทำให้เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจ เพราะเธอก็เข้าใจสถานะที่ไม่มีทางเลือกในตอนนี้เหมือนกัน
- Writer
