ฉันเป็นเจ้าของเธอ
1152 Words
เช้าวันต่อมา
“อื้อ!” ฉันลืมตาตื่นขึ้นในห้องที่ไม่คุ้นเคยอีกครั้ง เมื่อแสงแดดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาแยงตา ให้เดานี่ก็คงเป็นตอนเช้าแต่ฉันหลับไปนานแค่ไหนกันล่ะเนี่ย จำได้รางๆ ว่าเมื่อวานฉันถูกชายชุดดำจับตัวมา จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย โอ๊ย ! ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว อย่าบอกนะว่าอาการไมเกรนของฉันกลับมาเยือนอีกแล้ว
แกร๊ก!
“นายให้เอาข้าวมาให้ครับ”
ชายชุดดำเปิดประตูห้องเข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาตจากฉัน มือหนาถือถาดอาหารวางลงบนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลเตียงนอนนัก ฉันค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล ก่อนจะตัดสินใจเหวี่ยงขาลงเตียงหมายจะตามเขาออกไปนอกห้อง
“เดี๋ยวก่อน!โอ๊ย!”แต่จู่ๆก็เกิดอาการโลกหมุน ทำให้ฉันเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรง
“คุณลลิลเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เขาเดินกลับเข้ามาประคองฉันให้นั่งบนเตียงนอนเช่นเดิม
“พวกนายจับฉันมาทำไม ฉันจะกลับบ้าน”
“เรื่องนั้น รอนายมาบอกคุณเองดีกว่าครับ ถ้าคุณไม่เป็นอะไรแล้วผมขอตัว”
“เดี๋ยวก่อน!” ฉันคว้ามือชายชุดดำคนนั้นไว้เมื่อเขากำลังจะเดินออกจากห้องไป เขาส่งสายตาดุๆ มาให้ฉันทันที
“ปล่อยมือผมครับคุณลลิล”
“นายก็ปล่อยฉันไปสิ พวกนายจับฉันมาทำไมกัน” อารมณ์ฉันเริ่มเดือดขึ้นมา นี่ถ้ามีเรี่ยวแรงมากกว่านี้ฉันคงวิ่งหนีออกไปแล้ว แต่ตอนนี้แม้จะลืมตายังไม่มีแรงเลย
“เลิกอ่อยลูกน้องฉันได้แล้ว”
“นาย!!!” ชายชุดดำคนนั้นรีบสะบัดมือฉันออกอย่างแรง เขาก้าวขาเข้าไปหาคนที่เขาเรียกว่า นาย เจ้าของเสียงดุดันเมื่อสักครู่เดินอาดๆเข้ามาทางฉัน มือหนาบีบลงที่คางเล็กอย่างแรง จนฉันต้องเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด
“เจ็บ!”
“หมดหน้าที่แล้วก็ออกไป” เขาหันไปสั่งลูกน้องของเขา ชายชุดดำคนนั้นก้มหัวให้เขาจากนั้นก็เดินออกจากห้องไป
“ปล่อยฉันนะ!!” ฉันฟาดฝ่ามือลงบนมือหนา ที่กำลังบีบคางของฉันเอาไว้ แต่เขากลับสะบัดมือออกจากคางฉันอย่างแรง จนหน้าของฉันหันไปตามแรงเหวี่ยงของเขาอย่างห้ามไม่ได้
“ไปกินข้าวซะ ฉันไม่อยากเห็นใครตายในบ้านฉัน” เขาบอกเสียงดุ
“ฉันจะกลับบ้าน”เรียวขาเล็กเหวี่ยงลงจากเตียง แต่กลับถูกเขาผลักให้ฉันนอนราบลงกับเตียงแทน ร่างสูงขึ้นคร่อมตัวฉันเอาไว้ ทำให้กระโปรงนักศึกษาชุดเดิมที่ไม่ได้เปลี่ยนตั้งแต่เมื่อวาน ร่นขึ้นมาจนเห็นขาอ่อน ฉันรีบจับกระโปรงดันลงแทบไม่ทัน
“เธอไม่มีบ้านให้กลับ”
“หมายความว่ายังไง แล้วคุณเป็นใคร จับฉันมาที่นี่ทำไม” ฉันยกมือดันแผงอกของเขาไว้ เมื่อเห็นว่าเขาเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา
“ฉันเป็นเจ้าของเธอ” เขายกยิ้มมุมปาก สายตาคมกริบไล่ลงมองทั่วเรือนร่างของฉันอย่างเสียมารยาท
ผลัก!
“ออกไปนะไอ้บ้า”
“เธอควรพูดดีๆ ก่อนที่ฉันจะพรากลมหายใจไปจากเธอ”
“ปล่อยนะไอ้บ้า แกจะจับฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ” ฉันดิ้นไปมาอยู่ใต้ร่างหนา แต่ก้ต้องตกใจจนต้องอ้าปากค้างในเวลาต่อมา เมื่อมีวัตถุสีดำวาวจ่อลงมาที่ขมับของฉัน
“ปัง!”
“กรี๊ดดดดด” เขาทำเสียงเหมือนเสียงปืนลั่นข้างๆหูฉัน แต่นั่นก็ทำให้ฉันตกใจจนเผลอร้องกรี๊ดออกมาจนแสบคอ เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว ราวกับลูกนกที่กำลังจะถูกเสือขย้ำ
“ถ้ายังไม่อยากตาย ก็กินข้าวซะ” เขาผละออกจากฉันที่นอนตัวแข็งหลับตาแน่นอยู่บนเตียง ฉันไม่กล้าแม้แต่ลืมตาขึ้นมองเขา จนเสียงประตูปิดลงนั่นแหละ ฉันจึงรีบวิ่งไปล็อกประตูเอาไว้ ดวงตากลมโตมองไปรอบๆห้องพลางคิดหาทางหนี ผ้าม่านตรงหน้าต่างถูกฉันเปิดออกกว้าง หมายจะคิดหาทางหนี แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชายชุดดำหลายชีวิตเดินขวักไขว่อยู่ข้างล่าง ฉันรีบปิดผ้าม่านไว้ตามเดิมเพราะกลัวพวกเขาจะมองขึ้นมาเห็นฉัน แต่ยังไม่ทันจะคิดวิธีหลบหลีออก ท้องของฉันก็ดันร้องโครกครากขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เพราะยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน เป็นแบบนี้ก็คงต้องหาอะไรใส่ท้องน้อยๆของฉันซะก่อน คงหนีออกไปไหนไม่รอดถ้าหากไร้เรี่ยวแรง
หลังจากกินข้าวเสร็จเหมือนฉันจะพึ่งรู้ตัวว่าไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวาน โชคดีที่ในห้องมีห้องน้ำในตัว ฉันจึงตัดสินใจเข้าไปอาบน้ำและทำธุระส่วนตัวในนั้นซะเลย
ฉันเดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวพันรอบอก มือบางเปิดเข้าไปในห้องแต่งตัวอย่างถือวิสาสะ หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำตัวโคร่งของเจ้าของห้องออกมาสวมใส่
“น่าจะเป็นห้องของนายนั่นสินะ” ฉันที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง อาบน้ำแล้วทำไมไม่สบายตัวขึ้นเลย กลับรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ด้วยซ้ำ ฉันมองไปรอบๆ ห้องขนาดใหญ่ที่อาศัยอยู่ ห้องหรูตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ของใช้วางไว้อย่างเป็นระเบียบ
“ห้องหรูขนาดนี้ จะมียาลดไข้มั้ยนะ” ฉันเดินไปเปิดลิ้นชักจากตู้ที่วางอยู่บริเวณนั้น ในที่สุดก็เจอเม็ดยาสีขาวกลมๆ อยู่ในกระปุกสีขาวอีกที ลักษณะไม่ต่างอะไรกับยาพาราลดไข้เลย ผิดแต่กระปุกไม่มีฉลากยาก็เท่านั้น
“น่าจะเป็นยาลดไข้แหละ”
ฉันหยิบยาขึ้นกรอกลงคอก่อนจะดื่มน้ำตามลงไป ด้วยความเพลียเลยตัดสินใจล้มตัวลงนอนบนเตียง แต่ไม่ถึงห้านาทีฉันก็ต้องเบิกตาขึ้นกว้าง เมื่อรู้สึกว่าในร่างกายฉัน มันรู้สึกคอแห้งและรุ่มร้อนจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ฉันพยายามประคองตัวลุกขึ้นจากเตียง เดินไปคว้าน้ำที่อยู่ในเหยือกเทกรอกเขาไปในปากตัวเองอย่างกระหาย แต่มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย นี่ฉันเป็นอะไร ทำไมลมหายใจมันติดขัดร่างกายเกิดความต้องการบางอย่างขึ้นแบบที่ฉันไม่เคยเป็นมาก่อน มันเหมือนฉันกำลังจะขาดใจตาย
- Writer
