เธอถูกขายให้ฉันแล้ว
1019 Words
(Blackbean:Talk)
ผมจับร่างบางของลลิลออกจากหน้าตักแกร่ง วางเธอให้นอนลงราบไปกับเตียงนอน ก่อนหน้านี้เธอพึ่งจะออนท็อปผมไปเป็นรอบสุดท้าย ผ้าห่มผืนหนาถูกดึงขึ้นคลุมร่างเปลือยเปล่าของเธอไว้ มือหนาหยิบบุหรี่ราคาแพงไว้ในมือ ผมไม่ได้เป็นคนติดบุหรี่นะ นานๆ จะสูบทีหนึ่ง จากนั้นก็เดินออกไปสูบนอกระเบียงสายตามองผ่านควันสีเทาเข้ามาภายในห้อง
ร่างบางหลับสนิทเพราะหมดเรี่ยวแรง ผมผิดเองที่ไม่เก็บยานั่นไว้ดีๆ เธอคงคิดว่ามันเป็นยาแก้ปวดลดไข้ประมาณนั้นเลยเผลอกินเข้าไป ดีนะเป็นยาปลุกเซ็กส์ ถ้าเป็นยาพิษคงตายไปแล้ว ยานั่นเพื่อนผมคิดสูตรขึ้นมาเอง มันให้ผมมาลองก่อนส่งขาย แต่ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องใช้ เลยให้ลูกน้องแค่เอามาเก็บไว้ก็เท่านั้น ไม่คิดว่าลลิลจะโชคร้ายกินมันเข้าไป
ผมทิ้งบุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดมวนลงบนพื้น เมื่อเริ่มรู้สึกว่ามันเผื่อนจนแทบเวียนหัว ใช้เท้าขยี้ดับมันก่อนจะเดินเข้าห้องไปอาบน้ำ
“อื้อ” รางบางพลิกตัวเข้ามากอดผม ที่นั่งอ่านรายงานจากลูกน้องส่งมาให้อยู่ข้างๆ เธอ ผมดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้เธออีกครั้งเมื่อเห็นว่ามันร่นมาอยู่ตรงเอวบาง นาฬิกาบนผนังบอกเวลาบ่ายสามกว่า
ผมเก็บไอแพดไว้บนโต๊ะหัวเตียง นวดขมับเบาๆ ล้มตัวลงนอนข้างๆ ลลิล เธอกำลังหลับตาพริ้มหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอหลับสนิท ขนตางอนยาวเป็นแพรของเธอทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยื่นนิ้วชี้เข้าไปแตะมัน อดไม่ได้ที่จะดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้ในแขนแกร่งของผม ริมฝีปากหนากดจูบลงหน้าผากมนเบาๆราวกับกำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่ ก่อนหลับหลับไปพร้อมๆ กับเธอ
คิดซะว่าเป็นวันพักร้อนของผม ทั้งๆ ที่ไม่เคยมีเลยตลอดชีวิตวัยทำงานหลายปีที่ผ่านมา
‘พ่อ แม่ ลูก มีครบหมดแล้วค่ะ ถ้าพี่จะเล่นกับพวกเราพี่ต้องเล่นเป็นคุณลุงนะคะ’
‘ได้สิ พี่จะเล่นเป็นลุงก็แล้วกัน’ เด็กหญิงสวมชุดกระต่ายน้อย ยิ้มร่าก่อนจะวิ่งเข้าไปในเต็นท์ทรงปราสาท ที่อยู่ในสนามหญ้าหน้าบ้าน
“ถ้าเธอตื่นขึ้นมา เธอจะโกรธคุณลุงขายาวมั้ยลลิล”
หลายชั่วโมงต่อมา
ครืดๆ
ผมขยี้ตาเบาๆ เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นรบกวนเวลานอนของผม คนในอ้อมแขนยังหลับสนิท ผมค่อยๆ ดันตัวเธอลงหนุนหมอนแทนอกแกร่งของผม ก่อนจะกดรับโทรศัพท์ไอ้ฉลาม ซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทของผม
“อือ...มีอะไร”
(นายครับ คุณวายุนัดคุยงานครับ)
“บอกมันว่ากูไม่ว่าง”
(อีกครึ่งชั่วโมงคุณวายุจะถึงบ้านนายครับ)
“น่ารำคาญชิบ พวกมันไม่มีบ้านอยู่กันรึไงวะ”
(นายจะเอาอะไรมั้ย อีกครึ่งชั่วโมงผมกลับถึงบ้าน) ผมปรายมองมองลลิลเล็กน้อย มือหนาเอื้อมไปจับผมที่ปรกหน้าขึ้นทัดหูให้เธออย่างเอ็นดู
“แวะซื้อเสื้อผ้าเข้ามาให้ลลิลสักชุดสองชุด”
(ครับนาย)
ติ๊ด!
ผมกดวางสายฉลามอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเลื่อนดูบนหน้าจอโทรศัพท์ มีสายโทรเข้ามาหลายสาย หนึ่งในนั้นก็คือเพื่อนของผม ที่กำลังเดินทางมาที่บ้านแบบไม่ได้รับเชิญ เป็นปกติของพวกว่างจัด สุดสัปดาห์ทีไรหาเรื่องดื่มทุกที
ผมเหลือบมองนาฬิกาบนผนังบอกเวลาเข็มสั้นชี้ที่เลขแปดเข็มยาวชี้ไปที่เลขสี่ สองทุ่มแล้วสินะ พอดึงสายตากลับมาคนตัวเล็ก ปรากฏว่าเธอยังหลับสนิทอยู่ จึงตัดสินใจเหวี่ยงขาลงจากเตียงเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ
(END:TALK)
“อื้อ!” ร่างบางครางออกมาด้วยเสียงแหบพร่า ค่อยๆ ขยับตัว ยกนิ้วขึ้นนวดคลึงที่ขมับเบาเบา รู้สึกเหมือนร่างกายมันเจ็บระบมไปทั่วทั้งตัว ฉันค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นนั่งหลังพิงหัวเตียง
แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อก้มลงเห็นร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง ที่มีเพียงผ้าห่มผืนสีขาวคลุมไว้เท่านั้น ภาพเหตุการณ์อันโหดร้ายกลับเข้ามาในโสตประสาทฉันอีกครั้ง จนอดไม่ได้ที่จะฟุ้บหน้าลงบนเข่าที่ถูกชันขึ้นรับน้ำตาของตัวเอง
น้ำตาเช็ดหัวเข่ามันเป็นแบบนี้นี่เอง
“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ” เสียงเข้มดังเรียกสติทำให้ฉันรีบหันไปมอง ก่อนจะพบกับผู้ชายตัวต้นเรื่องที่ทำให้ฉันตกอยู่ในสภาพนี้
“ยะ...อย่าเข้ามานะ” ฉันร้องห้ามเมื่อคนที่ยืนมองฉันอยู่ตรงกรอบประตูห้องน้ำและตอนนี้กำลังก้าวขาเดินเข้ามาทางฉัน
“ทำไม”
“ฉะ..ฉันจะกลับบ้าน โอ๊ย!” ฉันบอกพร้อมกับกระชับผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ไว้แน่ เหวี่ยงขาลงจากเตียง แต่กลับรู้สึกเจ็บตรงนั้นมากจนล้มลงไปกองกับพื้นแทน
“หึ! เธอถูกขายให้ฉันแล้ว” เขาพูดขึ้นด้วยท่าทางสบายๆ แต่เป็นเรื่องอะไรนั้น ฉันงงไปหมดแล้ว นี่คนนะไม่ใช่กุ้งหอยปูปลา จะมาขายกันได้ง่ายๆได้ยังไง
“คุณหมายความว่ายังไง”
“ไปอาบน้ำ”
“ไม่ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะกลับบ้าน พวกคุณจับฉันมาทำไม ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
ตุ้บ!
“แหกตาดูซะ จะได้รู้ว่าต่อไปชีวิตของเธอจะต้องเป็นของใคร”
“นะ...นี่มันอะไรกัน”
ฉันมองโทรศัพท์มือถือเครื่องหรู สลับกับใบหน้าของเขา ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ที่หน้าจอกำลังเล่นคลิปบางอย่างขึ้นมาดู เป็นภาพของเขากับคุณลุงปกรณ์ ที่อยู่ท่ามกลางชายฉกรรจ์หลายคนยืนล้อมลุงปกรณ์อยู่
- Writer
