“เฮีย!” รูปถ่ายแผ่นเล็กในมือฉันถูกยกขึ้นเทียบกับใบหน้าของเฮียแบล็คเบิร์นด้วยมือที่สั่นเทา
“คุณลุงขายาวของลิล” ฉันหันหลังกลับไปดูภาพถ่ายที่ตั้งอยู่อีกครั้ง ไล่ดูตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน นี่เฮียแบล็คเบิร์น คือรุ่นพี่คนนั้นจริงๆ ด้วย ทำไมเขาไม่บอกฉันตั้งแต่แรกว่าเรารู้จักกัน เขาคงไม่รู้สินะว่าฉันรอให้เขามาเล่นที่บ้านด้วยทุกวัน แต่เขาก็ไม่มา คุณพ่อบอกว่า คุณลุงขายาวของฉัน ย้ายไปอยู่ที่ต่างประเทศกับครอบครัวแล้ว
“คุณลุงขายาวของลิล” ฉันเดินเข้าไปกอดเฮียแบล็คเบิร์นไว้แน่น ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เหมือนกับดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่า เพื่อนที่หายไป เพื่อนที่ไม่ร่ำลา เพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน
“ทำไมไม่บอกลิลสักนิด ว่าเฮียคือคุณลุงขายาวของลิล รู้มั้ยลิลร้องไห้ตั้งหลายวันเพราะคิดถึงลุง รอลุงที่หน้าบ้านทุกวันแต่ลุงก็ไม่กลับมา”
“ถ้าเฮียบอก ก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ แมวน้อยของเฮีย” เฮียแบล็คเบิร์นสวมกอดฉันไว้แน
