"งั้นคืนนี้ฉันไปหานะ"
ถ้อยคำดังกล่าวเหมือนระฆังปลุกคนตัวเล็กให้รู้สึกตัว ดุจแพรผลักนรัณกรห่างราวกับของร้อน เธอใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากซ้ำๆ นัยน์ตาแดงต่ำเอ่อล้นหยาดน้ำพร้อมความชอกช้ำข้างในทรวงอก กี่ครั้งแล้วที่เธอปล่อยอารมณ์นำพาจนเกิดหายนะ
สำหรับชายหนุ่มคงไม่มีอะไรมากกว่าความปรารถนาตามแบบฉบับชายชาตรี แต่หญิงสาวใจอ่อนยวบทุกครั้งยามแนบชิดกัน
"เธอเป็นอะไร" แววตาสั่นระริกไม่อาจจดจ้องรอยน้ำตาข้างแก้มใส ไม่ว่าเมื่อไหร่ผู้ชายคนนี้ทำให้คนที่รักเสียใจได้เสมอ หยาดน้ำตาบนวงหน้าเธอเฉือนใจแกร่งจนทรมาน
"แพร..."
"อย่าค่ะ หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้าใกล้แพรอีก" ดุจแพรยกมือห้ามทั้งยังถอยเท้าหนีเหมือนรังเกียจกันเสียเต็มประดา
"แต่เมื่อกี้เรายัง..."
"มันแค่ความผิดพลาด แพรไม่ได้ตั้งใจ แค่ปฏิกิริยาทางร่างกายที่สามารถเกิดขึ้นได้เวลาผู้หญิงกับผู้ชายใกล้กัน"
"แต่ฉันไม่ได้ทำแบบนี้กับทุกคน"
"..."
"ฉันเป็นแบบนี้แค
