ROSETTA FLORES
Habang bahagyang naka-subsob ang mukha ko sa kan’yang dibdib, hindi ko sinasadyang dapuan na naman ng kakaibang lungkot.
‘Yong tipong gusto kong akuin na lang si Boss para maging permamente na itong ganitong sitwasyon pero hindi ko s’ya pagmamayari.
Nag simula lang ang lahat ng ‘to sa pakulo ko rin kaya dapat, iwasan ko hangga’t maaari ang ganitong pakiramdam.
“Boss, maipapangako mo ba sa ‘kin na… babalik ka ulit dito?”
“Hindi kita bibiguin, Rosetta….”
Kumurba ang mapait na ngiti sa mga labi ko. Parang ayaw ko pang matapos ang gabi na ‘to.
Sana mahaba pa ang mga oras para mas makasama ko ng matagal si Boss pero inabutan na kami ng umaga, nag-handa na s’ya para sa kan’yang pag-alis.
Ang bigat ng pakiramdam ko dahil sobrang bitin ang oras.
Ang magandang binilin
