ในที่สุดก็ถึงวันศุกร์ซะที คุณหมอหนุ่มทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงานอย่างเหนื่อยล้าขณะเฝ้ารอเวลาเลิกงานอย่างใจจดใจจ่อ ขออย่าได้มีเคสฉุกเฉินเข้ามาในตอนนี้เลยเพราะเขาอยากกลับบ้านใจแทบขาด เขาคิดถึงภรรยา คิดถึงกับข้าวฝีมือคุณย่า คิดถึงอากาศบริสุทธิ์ คิดถึงเสียงหัวเราะของคุณลุงหมอ
“คุณหมอจะทานอะไรก่อนรอกลับบ้านไหมคะ” พยาบาลวัยกลางคนเดินเข้ามาถาม
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวภรรยาผมก็มารับ ป่านนี้คุณย่าคงทำอาหารรอผมแล้ว” คุณหนุ่มพูดอย่างอวดๆ
“ค่า รับทราบค่ะ”
คุณหมอหนุ่มรีบถอดเสื้อกาวน์ออกก่อนจะพับเก็บใส่ในถุงผ้าเตรียมเอากลับไปซักที่บ้าน หลังจากแต่งงานกันทั้งสองได้รีโนเวทเรือนกลางเพื่อใช้เป็นเรือนหอ บ้านหลังนั้นสวยมาก น่าอยู่ อบอุ่นจนเขาไม่อยากออกไปไหน แต่ด้วยความที่เป็นคุณหมอประจำโรงพยาบาลศูนย์ในตัวเมืองเขาจึงมาอยู่ที่บ้านพ่อกับแม่ในช่วงวันทำงาน แล้วก็เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อรอกลับบ้านในวันเสาร์อาทิตย์ ภรรยา
