บทที่ 5 หมาบ้านนี้ดุนะคะ
818 Words
“ไม่มีอะไรค่ะ” แม้วาจะตกใจแต่ก็คงจ้องใบหน้าอันหล่อเหลานั้นอยู่
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาสบตากับหญิงสาวตรงหน้า
วายิ้มกว้างให้เขา
“วาเพิ่งเคยเห็นหน้าพี่เบลล์ชัดๆ แบบนี้ พี่เบลล์น่ารักจัง”
“.....” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยถาม
“วามีธุระอะไรหรือเปล่า”
“คุณย่าให้วามาตามพี่เบลล์ไปทานข้าวเย็นด้วยกันค่ะ”
“เดี๋ยวพี่ตามไป”
“ไปพร้อมกันสิคะ”
“พี่ขอไปเปลี่ยนชุดก่อน”
“วารอได้ค่ะ” วาไม่ลืมส่งยิ้มแสนน่ารักให้ชายหนุ่มอีกหนึ่งที
“พี่ไปเองได้”
“หมาดุนะคะ”
“เจ้าเปี๊ยกน่ะเหรอ”
“ยังมีอีกหลายตัวค่ะ ดุๆ ทั้งนั้น”
ชายหนุ่มชั่งใจว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นพูดจริงหรือเปล่า
“งั้นวารอพี่แป๊บนึงนะ”
“ได้ค่ะ”
วาพยายามทำตัวไร้เดียงสาให้เหมือนกับว่าเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มีน้ำใจก็เท่านั้นเองไม่ได้คิดเกินเลย
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องนอน วาขึ้นมานั่งรอบนโซฟาอย่างสงบเสงี่ยมและเพียงไม่นานเขาก็เดินออกมา
“ไปกันค่ะ” วาเดินนำเขาไปเล็กน้อยก่อนจะหันมาคุยด้วย
“พี่เบลล์จำวาได้มั้ยคะ”
“ก็พอจำได้รางๆ”
“อ้อ ค่ะ” แค่รางๆ จริงเหรอ วามอสี่ทับหนึ่งไง เราเจอกันต้องหลายครั้งพี่จำไม่ได้จริงๆ เหรอ วาเศร้าเล็กน้อยแล้วก็เดินต่อโดยไร้บทสนทนาต่อจากนั้น
“เอ้า มาแล้วเหรอ แล้วคุณหมอล่ะ”
“วานึกว่าคุณลุงมาแล้วซะอีก”
“มาแล้วครับ” คุณลุงหมอเดินเข้ามาพอดี
“สวัสดีครับคุณย่า ผมเบลล์ เป็นลูกศิษย์อาจารย์หมอครับ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้หญิงชรา
“ไหว้พระเถอะจ้ะ มาๆ อาหารพร้อมแล้ว”
เธอรับไหว้ก่อนจะเดินนำทั้งสามมายังห้องอาหาร
“โอ้โห น่าทานทั้งนั้นเลยครับ” คุณลุงหมอเอ่ยเอาใจมารดา ก่อนจะนั่งลงบนที่ประจำโดยมีชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ
“ทานเยอะๆ ล่ะ เราด้วยนะพ่อหนุ่ม”
“ครับ” เบลล์ตอบรับพร้อมรอยยิ้ม
ทั้งสี่ทานอาหารฝีมือคุณย่าอย่างเอร็ดอร่อยแม้ตอนแรกชายหนุ่มผู้มาใหม่จะดูเกร็งๆ แต่เพราะความเมตตาของคุณย่าที่ปฏิบัติต่อทุกคนเหมือนเป็นลูกหลานจึงทำให้ชายหนุ่มนั้นผ่อนคลายลงบ้าง จากนั้นจึงขอเติมข้าวอีกจานจนคุณย่าชอบอกชอบใจก่อนจะมีรอบที่สามตามมา
“เก่งมากพ่อหนุ่ม มันต้องอย่างงี้ หมอเอาอย่างบ้างนะ”
“ผมแก่แล้วครับ ทานเยอะๆ มันจะไม่ย่อยเอาน่ะสิ” คุณลุงหมอพูดขำๆ
“แล้วเราล่ะ” คุณย่าหันมาถามหลานสาว
“ไม่ค่ะ วาอิ่มแล้ว” เธอตอบยิ้มๆ การที่วาไม่เติมข้าวนั้นสร้างความแปลกใจให้ขนิมเป็นอย่างมากเพราะปกตินั้นไม่ต่ำกว่าสองจาน
“คุณวาไม่รับข้าวอีกแน่นะคะ”
“แน่ค่ะ” วาหันไปพูดกับสาวใช้เสียงหวานจนขนิมรู้สึกขนลุก ช่างไม่มีพิรุธเลยจริงๆ
และแล้วก็ถึงคราวของหวาน คุณย่าทำกล้วยบวชชีหอมอร่อยแบบที่วาชอบทาน แต่อร่อยยังไงก็ยังต้องรักษาภาพลักษณ์สาวสวยทานน้อยน่าทะทุถนอมเอาไว้
“แล้วนี่เดินทางไปโรงพยาบาลยังไงล่ะ”
“ผมเอารถมาครับ จอดไว้ที่บ้านอาจารย์ครับ”
“ค่อยยังชั่ว เพราะโรงพยาบาลน่ะไม่ใช่ใกล้ ถ้าไม่มีย่าก็ว่าจะให้ยืมรถ”
“ขอบคุณครับ แค่นี้ผมก็รบกวนคุณย่ากับอาจารย์หมอมากแล้วครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก คนอื่นย่าก็ดูแลแบบนี้แหละ เหมือนลูกหลาน แล้วถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติมก็บอกพี่ๆ เขานะ”
“ขอบคุณครับ”
หลังจากกินขนมหวานอิ่ม แม่บ้านก็เดินเข้ามาเก็บโต๊ะ วารีบลุกขึ้นทำท่าทำทางเหมือนจะช่วยเก็บโต๊ะ เบลล์ที่เห็นเช่นนั้นจึงเข้าไปช่วยอีกแรง
“พี่เบลล์ไม่ต้องทำเลยค่ะ ไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
“ใช่ค่ะคุณนักเรียนหมอ พวกเราทำเองได้ค่ะ ปกติคุณวาก็ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้หรอกค่ะ”
เบลล์กับคุณลุงหมอหลุดขำออกมา จนวาต้องทำตาเขียวใส่สาวใช้ปากมากคนโปรดของคุณย่า ‘เดี๋ยวเถอะขนิม ชั้นเอาคืนเธอแน่ คอยดู!’
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะไหว้ลาคุณย่าและคุณลุงหมอแล้วเดินกับเรือนไป
“เอ้า ยกไปสิแม่วา” คุณย่าหันมาหาหลานสาวที่ตอนแรกกุลีกุจอจะเข้าไปช่วยแต่ทว่าตอนนี้เธอกลับนั่งลงบนเก้าอี้เหมือนเดิม
“วาไม่ทำละ หนิมพูดจาไม่เข้าหู” ว่าแล้วคุณหนูวานิตาคนสวยก็เดินไปนั่งดูโทรทัศน์โดยมีคุณลุงหมอกับคุณย่าเดินตามไปนั่งดูข้างๆ
- Writer
