คุณหญิงกอแก้วต่อให้โกรธแค่ไหนแต่เมื่อเห็นอาการของลูกชายก็เอื้อมมือมากอดเอาไว้อย่างปลอบประโลม ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยเห็นธีรภัทรร้องไห้โฮแบบนี้เลยสักครั้ง ไม่ว่าจะหกล้มเจ็บตัวตามประสาเด็กที่ซุกซนก็แค่น้ำตาคลอเบ้าก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว ยิ่งเขาเติบโตเป็นชายชาตรีเต็มตัวเธอยิ่งไม่เคยเห็นความอ่อนแอของเขาเลยสักครั้ง ธีรภัทรเข้มแข็งเด็ดขาดมีความเป็นผู้นำสูงสมกับตำแหน่งท่านประธานแห่งอัครโยธินกรุ๊ป แต่วันนี้ธีรภัทรกลับไปเป็นเด็กชายตัวน้อยที่แสดงอาการเจ็บปวดอย่างสุดแสนเมื่อต้องอยู่กับความหวาดกลัวที่จะเสียของรักไป เธอในฐานะแม่จึงต้องปลอบใจเป็นกำลังใจให้เขา
“ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร หมอกำลังช่วยเต็มที่ เด็กดีอย่างหนูลดาแม่เชื่อว่าพระท่านต้องคุ้มครอง” คุณหญิงกอแก้วกอดลูกชายไว้แน่นและลูบฝ่ามือไปที่แผ่นหลังแกร่งหลังอย่างปลอบโยน
“ผมกลัวครับแม่ กลัวเหลือเกิน ถ้าลดาเป็นอะไรไปผมคงตายทั้งเป็น” คุณหญิงกอแก
