ธีรภัทรใช้นิ้วเรียวเกลี่ยปรอยผมออกจากหน้าผากนวลเนียนจึงทำให้เขามองเห็นรอยแผลเป็นจางๆ ที่ถูกเส้นผมปิดบังเอาไว้แม้มันจะจางจนแทบมองไม่เห็นแต่ธีรภัทรรู้ดีว่าลดาวดีคงจะเจ็บปวดไม่น้อยจากอุบัติเหตุในครั้งนี้ เขาค่อยๆ ก้มลงประทับจุมพิตเบาๆ ที่รอยแผลนั้น
“เจ็บมากไหมคนดี” น้ำเสียงของเขาเจือความเจ็บปวดเมื่อต้องนึกถึงวินาทีที่รถพุ่งชนลดาวดีอย่างแรงและร่างของเธอนอนแน่นิ่งจมกองเลือดโดยที่เขาไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย แค่คิดเขาก็ตัวสั่นด้วยความกลัวถ้าหากวันนั้นลดาวดีโชคร้ายไม่ได้ฟื้นขึ้นมาอีกเขาจะเป็นอย่างไร ลดาวดีรับรู้ถึงร่างสูงที่สั่นเทาเธอจึงโอบวงแขนรอบร่างสูงใหญ่เอาไว้อย่างปลอบประโลม
“ลดาไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ คุณธีไม่ต้องคิดมากนะคะตอนนี้ลดาไม่เจ็บแล้ว”
“ผมขอโทษ ขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้คุณต้องเจ็บ” ธีรภัทรพร่ำคำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนลดาวดีต้องใช้ฝ่ามือปิดปากเขาไว้
“พอแล้วค่ะ คุณธีขอโทษลดามามากพอแล้ว ถ้าคุ
