เมื่อเดินออกมาด้านนอกธีรภัทรจึงเห็นว่าท้องฟ้ามืดครึ้มไปด้วยเมฆฝน เสียงฟ้าร้องคำรามและลมพัดแรงจนผ้าม่านปลิวไสว ชายหนุ่มเดินไปปิดประตูหน้าต่างก่อนจะเดินมาที่โซฟาก็พบว่าลดาวดีหลับสนิทไปแล้ว
ธีรภัทรอุ้มลดาวดีไปส่งในห้องนอน เขาค่อยๆ วางร่างบอบบางลงบนที่นอนเพราะกลัวว่าเธอจะตื่นจากนิทราอันแสนสุข แต่ดูเหมือนฟ้าฝนจะไม่เป็นใจเพราะสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ลดาวดีตกใจตื่นแล้วกรีดร้องพลางขยับไปชิดหัวเตียงพร้อมยกสองมือขึ้นปิดหูไว้แน่น
“ลดาไม่ต้องกลัวนะผมอยู่นี่” ธีรภัทรดึงร่างบางมากอดแนบอกอย่างปลอบขวัญ ลดาวดีกอดเขาไว้แน่นและซุกหน้าลงกับอกเขาอย่างต้องการที่หลบภัย เธอเป็นคนกลัวเสียงฟ้าร้องมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อยามเด็กถ้าคืนไหนฝนฟ้าคะนองเธอต้องนอนกอดยายชื่นแน่นทั้งคืน
“คุณธีอยู่กับลดานะ ลดากลัว อย่าทิ้งลดาไว้คนเดียวนะคะ” ร่างบางออดอ้อนอย่างลืมตัว
“ครับ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนลดาตรงนี้ไม่ไปไหน”
