เมียในอุปถัมภ์ของหมอภูมิ

ตอนที่ 10 One Night Stand...(1)

“แล้ววางแผนอนาคตไว้ยังไง”

“ก็ยังไม่รู้ค่ะ ตอนนี้ขอแค่ให้ผ่านโปรได้ก่อน อย่างอื่นก็ค่อยๆ คิดไปทีหลังอีกที”

“แล้วคิดมั้ยว่าจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่”

“ก็อาจจะสัก...ห้าปีจากนี้ค่ะ จีอยากสะสมประสบการณ์ให้มากที่สุด ไม่แน่ว่าถึงตอนนั้น จีอาจจะเก่งพอที่จะเปิดร้านของตัวเองเลยก็ได้นะคะ ถึงตอนนั้นจีจะได้หาเงินมาให้แม่จ๋ากับพ่อภูบ้าง”

“พ่อกับแม่คงไม่อยากได้อะไรจากเธอหรอก”

“จีรู้ค่ะว่าพวกท่านไม่อยากได้อะไรตอบแทน แต่ถ้าจีไม่ทำอะไรให้พวกท่านเลยจีก็คงจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก ยิ่งเห็นทุกคนให้ของขวัญก่อนเดินทางมากมาย จีก็ยิ่งรู้สึกผิดเพราะก่อนหน้านี้จีก็ได้รับของจากทุกคนมาตลอดอยู่แล้ว”

“นั่นสินะ ตอนนี้ทุกคนคงให้ของขวัญเธอหมดแล้ว เหลือแต่ฉันคนเดียว”

“คุณภูมิไม่ต้องให้อะไรจีหรอกค่ะ ที่จีพูดไปไม่ได้จะขออะไรจากคุณ จีแค่พูดให้คุณฟังเฉยๆ”

“แต่ฉันอยากให้” แล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหน้าจออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปิดหน้าจอนั้นทิ้งไป

“คุณทำอะไรคะ”

“โอนเงินเข้าบัญชีเธอ ไว้ตอนเธอขึ้นไปนอนก็เช็กดูละกันนะ”

“คุณภูมิคะ จีบอกแล้วไงว่าไม่ต้องให้อะไร ที่คนอื่นๆ ให้มามันก็มากเกินพอแล้วค่ะ”

“ทำไมเธอถึงรับเงินจากคนอื่นได้ แต่ไม่อยากรับของฉันล่ะ หรือเพราะว่า...เธอเกลียดฉัน คงเป็นอย่างนั้นสินะ เพราะฉันไม่เคยพูดดีๆ กับเธอเลยนี่ ไม่เหมือนนายพีพี่ชายที่แสนดีของเธอ” บอกแล้วเขาก็ยกเบียร์ขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ก่อนจะหยิบขวดมารินลงไปจนเต็มแก้วอีกครั้ง

“ไปกันใหญ่แล้วค่ะ จีไม่เคยเกลียดคุณภูมิเลยนะคะ ตรงกันข้ามจีน่ะ...จี...”

“เธอทำไม”

“ปละ...เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” เธอยกเบียร์ขึ้นมาดื่มเพื่อไม่ให้ปากตัวเองว่างมากเกินไปจนเผลอพูดอะไรที่ไม่ควร หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก ต่างคนต่างดื่มไปเงียบๆ จนเธอเริ่มรู้สึกมึนอยู่ไม่น้อย

“เมาแล้วเหรอ ตาปรือเชียวนะเรา” ภูมิภัทรหันมาถามคนที่นั่งโงนเงนหลังจากดื่มเบียร์ไปแค่สี่แก้วเท่านั้น

“อืม...น่าจะใช่ค่ะ แล้ว...คุณภูมิยังไม่เมาเหรอคะ ดื่มเก่งจัง”

เธอบอกพร้อมกับส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มทั้งยังเผลอมองหน้าเขาอย่างชื่นชม และแววตาแบบนี้เขาก็คงไม่เคยเห็นมันมาก่อน เพราะปกติแล้วเธอแทบจะไม่กล้าสบตากับเขาด้วยซ้ำ

“ฉันดื่มเก่ง หรือเธอคออ่อนกันแน่”

“ก็คงทั้งสองอย่างมั้งคะ” เธอมองสบตาเขานิ่ง แล้วอยู่ดีๆ น้ำตามันก็ค่อยๆ ไหลออกมา เพราะคิดว่าหลังผ่านคืนนี้ไปแล้ว เธอคงไม่ได้เห็นหน้าเขาในระยะใกล้แบบนี้อีก

“เป็นอะไร ทำไมร้องไห้” เขาเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่ของเธอ แต่แล้วกายแกร่งก็ถึงกับแข็งทื่อไปชั่วขณะ เมื่อเธอโผเข้ามากอดเขาเอาไว้อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

“นี่เธอ...”

“จีไม่รู้ว่า...ตอนนี้จีกำลังฝันอยู่มั้ย การได้นั่งอยู่ข้างคุณภูมิ ได้คุยกับคุณเป็นสิ่งที่จีไม่เคยจินตนาการถึงมันมาก่อน ตลอดเวลาที่ผ่านมาจีเข้าใจว่าคุณเกลียดจี ไม่อยากให้จีเป็นน้องสาว แล้วพรุ่งนี้จีก็ต้องไปจากที่นี่แล้ว จี...ขอกอดคุณแบบนี้ไปสักพักได้มั้ยคะ เพราะจีคงไม่มีโอกาสแบบนี้อีก” หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นทั้งยังพูดจนแทบฟังไม่รู้เรื่องแต่เขาก็ยังจับใจความได้ คนที่เคยทำตัวเหินห่างมาตลอดจึงค่อยๆ ยกมือขึ้นลูบที่แผ่นหลังบาง ก่อนจะเคลื่อนมาลูบกลุ่มผมดำขลับละมุนมือแล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน

“ฉันไม่อยากให้เธอเป็นน้องสาวจริงๆ นั่นแหละ” คำพูดของเขาทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับความเจ็บปวดใจ

“คุณภูมิ...เกลียดจีมากเหรอคะ”

“ไม่ ฉันไม่ได้เกลียดเธอ ไม่เคยเกลียด” เขาทาบมือลงกับแก้มนุ่มแล้วมองสบตาคู่หวานนั้นอยู่นาน ก่อนที่เขาจะทำในสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน

ริมฝีปากหยักลึกทาบลงบนปากอิ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเริ่มดูดดึงกลีบปากนุ่มเมื่อเห็นว่าเธอไม่มีอาการต่อต้านใดๆ

ลิ้นร้อนค่อยๆ แทรกลึกลงไปในโพรงปากชุ่มฉ่ำ รสขมของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปไม่ได้ทำให้จูบนี้ขื่นขมตาม ตรงกันข้ามมันกลับทำให้เขายิ่งรู้สึกเรียกร้องและต้องการอะไรที่มากกว่านี้

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ร่างเล็กก็ถูกเขาช้อนอุ้มขึ้นมาก่อนจะพาเธอเดินออกไปจากห้องแล้วมุ่งหน้าขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบน ในขณะที่เธอมั่นใจมากว่าสิ่งที่เกิดตอนนี้มันจะต้องเป็นแค่ความฝันอย่างแน่นอน

เพราะในโลกของความเป็นจริงเขาคงจะไม่ทำแบบนี้กับเธอ อย่าว่าแต่กอดหรือจูบ เพียงแค่จับตรงข้อมือแล้วจูงเธอเดินก็ยังไม่เคยสักครั้ง

ฉะนั้นก่อนที่เธอจะลืมตาตื่นในเช้าวันใหม่ ก็ขอให้เธอได้มีความสุขกับความฝันอันน่าละอายนี้สักคืน เพียงเท่านี้ก็คงไม่มากเกินไปสำหรับคนที่ได้แต่แอบรักเขาข้างเดียวตลอดมาและก็คงทำได้แค่นั้นตลอดไป...

แต่ความฝันนั้นแสนยาวนาน และมันไม่ได้จบแค่เพียงที่เขามาส่งเธอบนห้อง เพราะห้องที่เขาพาเข้าไปไม่ใช่ห้องของเธอ แต่มันเป็นห้องของเขาเอง

“คุณภูมิ...ทำไม...”