“แต่คุณก็แส่ไปแล้วไงคะ...อุ๊ย! ขอโทษค่ะ ฉันหมายถึง...ยังไงคุณก็ช่วยเขาไว้แล้วนี่คะ งั้นก็ช่วยให้ถึงที่สุดเถอะค่ะ ถือว่าเอาบุญ”
“ไม่ได้อยากได้บุญ”
“แต่ก็อยากให้เขารอดนี่คะ หรือว่าไม่จริง”
เขาจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง เหมือนจะกัดเธออย่างนั้นล่ะ
“คุณเป็นหมอจริงรึเปล่าเนี่ย”
“ฉันเพิ่งผ่าตัดคนไข้ที่คุณพามาส่งไงคะ”
“เออ!” คำว่าเออเต็มหน้าเธอเลย หมอนี่หยาบคายได้อีก “แล้วหมอที่อยากรู้จักชื่อผมนักหนา ชื่ออะไร”
ถามกลับเธอเสียอย่างนั้น เธอควรจะคุยกับผู้ชายคนนี้ต่อดีมั้ย???
“ฉันชื่อไข่มุกค่ะ”
“ไข่มุก...” วินาทีหลังจากที่เธอบอกชื่อเขาไป เขาก็ใช้สายตาประหลาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาของเขานิ่งเกินกว่าจะคาดเดาได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
“ไม่ใช่คนที่นี่ใช่มั้ย?”
นี่หรือที่เขาสงสัย เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย มันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย
“แต่ฉันเป็นหมอที่นี่ และคืนนี้ฉันอยู่เวรคนเดียว เอาเป็นว่าคุณช
