“อย่าเล่นอย่างนี้สิ คุณพญา! คุณจะตายแบบนี้ไม่ได้นะ! คุณพญา!”
“งั้นผมตายแบบไหนดี” เขาโผล่ขึ้นจากน้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนรวบกอดร่างสวยเอาไว้แน่นมือ ทำเอาเธอตกใจสติแทบหลุด
“คนบ้า! ปล่อยฉันเลย! มากอดฉนทำไมเนี่ย”
“อ้าว ก็นึกว่าเป็นห่วง?”
“ก็...เป็นห่วงนั่นแหละ รีบขึ้นฝั่งเถอะค่ะ ไม่ต้องหาเจ้าชิโร่แล้ว บางทีป่านนี้มันอาจจะว่ายน้ำไปขึ้นฝั่งที่ไหนสักที่แล้วก็ได้”
“เสียใจด้วยนะ” ขาดคำนั้นเขาโชว์ปลอกคอของเจ้าชิโร่ให้เธอดู หญิงสาวหน้าซีดเผือด ใจเต้นรัว
“ใช่ค่ะ นี่คือปลอกคอของมันค่ะ แล้วตัวมันล่ะคะ”
“ความจริง ผมกระชากปลอคคอมันมาจาก” เขานิ่งไปครู่หนึ่ง จะบอกความจริงได้ยังไงว่าเขากระชากมันออกมาจากปากของจระเข้
“มาจากอะไรคะ?”
“เอ่อ...เอาเป็นว่า ผมเสียใจด้วยจริงๆ ตอนนี้คุณกับผมกลับขึ้นฝั่งกันก่อนเถอะ ก่อนที่...”
ก่อนที่จะกลายเป็นเหยื่ออันโอชะให้แก่จระเข้หิวโซตัวนั้นอีก
“นี่ค่ะกาแฟ”
คุณหมอสาวมีสี
