“ผมอยู่แถวนี้พอดี จะให้เข้าไปตรวจดูให้มั้ย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาปกติ อย่างที่เธอเคยได้ยิน ไม่มีแววกระตือรือร้นใด ๆทั้งสิ้น
“ฉันว่า...มันคงไปแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณนะคะที่มา คุณกลับไปเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว”
“ดูคุณจะไว้ใจอสรพิษนะ”
เธอชะงักไปเล็กน้อย “ฉันไม่ได้ไว้ใจสัตว์พวกนี้หรอกค่ะ แต่ไม่รู้ทำไม ฉันเชื่อใจพวกมันมากกว่าคนซะอีก”
“แต่คนไม่กัดนะ”
“ฮึ...คุณไปเอาที่ไหนมาพูด คนน่ะแหละ กัดเจ็บที่สุด”
“แต่ก็ไม่ถึงตาย ว่ามั้ยล่ะ”
“ใครจะไปรู้” แล้วเธอก็แสร้งหาว “ฉันง่วงแล้ว”
“เวลาต้องการก็โทรเรียกให้มา เวลาหมดประโยชน์ก็ไล่กลับ นี่แหละนะผู้หญิง”
เธออ้าปากหวอ “เอ่อ...โอเค เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกันที่ทำให้คุณเสียเวลา ไปเบียดบังเวลาพักผ่อนของคุณ ไงคุณก็รีบกลับไปหาเมียของคุณเถอะค่ะ ป่านนี้เธอนอนคอยแย่แล้ว”
“ผมเคยบอกคุณเหรอว่าผมมีเมียแล้ว”
เธอสะอึก พูดไม่ออก นั่นเพราะมันเป็นแค่ความอยากรู้ของเธอเองมากกว่
