ห้องของแอลลี่ถูกเคาะ โดยที่โรเบิร์ตยืนอยู่พ้นรัศมีประตูตาแมว... เด็กชายที่อิ่มหมีพีมันจากช็อกโกแลตกระโดดโบกมือหน้าห้องแอลลี่ให้หล่อนเห็น เคาะอยู่นานพักหนึ่ง ประตูห้องแอลลี่ก็เปิด หากแต่ผิดแผนนิดหน่อย เพราะแอลลี่ออกมานอกห้องพร้อมกระเป๋าคล้องไหล่...
“ว่าไง...” แอลลี่ออกมาหาเจคอบ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรเด็กชายถึงมากระหน่ำเคาะประตูห้องหล่อน แล้วเมื่อหล่อนเห็นโรเบิร์ตหญิงสาวก็ชะงัก... หล่อนหันมามองเจคอบอีกรอบ เห็นรอยช็อกโกแลตที่มุมปากเด็กชายก็พอเข้าใจอะไรลางๆ แล้ว
“ลุงโรเบิร์ตขอให้ผมเคาะให้... บอกว่าป้าแอลลี่กำลังโกรธ ผมช่วยลุงโรเบิร์ตเพราะลุงโรเบิร์ตขอร้องนะฮะ ผมมีความจำเป็น ป้าแอลลี่อย่าโกรธผมนะฮะ ผมจะไปทำการบ้านต่อแล้ว... อย่าโกรธกันนะ” เจคอบบอกแล้วก็วิ่งตื๋อออกไป... ผู้ใหญ่สองคนมองตามเจ้าเด็กอ้วนจอมเจ้าเล่ห์แล้วก็ส่ายหัวระอา...
“กำลังจะออกไปไหนเหรอ” หมอหนุ่มลดสายตามองลงกระเป๋าและการแต่งกายของแ
