เมีย(ลับ)ยืนหนึ่ง

บทที่ 2 ไม่ต้องการความสงสาร 1

ปรินธรนี่เชือดคนได้รวดเร็วทันใจและเลือดเย็นเสมอ แค่ข้ามคืนผู้กำกับหนุ่มก็บึ่งรถมาหาเธอถึงโรงแรมที่เขาจัดไว้รับรองอย่างที่คาดทันที เวนิกาเองก็ตั้งใจรอเขาอยู่แล้ว เธออยากเคลียร์กับเศกย์ให้รู้เรื่องจบกันด้วยดี ไม่ใช่สะบัดก้นกลับดอยไปเฉยๆ แบบนั้นมันไร้ความรับผิดชอบเกินไป คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวจะพลอยรับกรรมไปด้วย เธอไม่ใจดำขนาดนั้น

“เข้ามาก่อนสิคะ” เธอเปิดทางให้เขาเข้ามาในห้อง เดินไปหยิบขวดน้ำเย็นยื่นส่งให้ เผื่อจะช่วยคลายความร้อนใจของเขาได้บ้าง

“ขอบคุณครับ” เศกย์รับมาพร้อมพยักหน้าขอบคุณ แล้วพูดตรงเข้าประเด็นเลย “คุณเวย์คงรู้ว่าผมมาเรื่องอะไร”

“ค่ะ” เธอตอบรับสีหน้าเรียบ ไม่นึกแปลกใจ

“บอสรอนยื่นข้อเสนอเป็นนายทุนหนังให้ผม เป็นข้อเสนอที่ดีมาก ถ้าตกลงมีแต่จะได้กำไร ไม่ขาดทุนแน่ๆ แต่ผมจำได้ว่าคุณเวย์เคยยื่นเงื่อนไขกับผมว่าจะไม่ขอร่วมงานกับทาง Look ในทุกกรณี ผมเลยอยากจะปรึกษาคุณเรื่องนี้ว่าเราพอจะมีทางออกร่วมกันได้มั้ยครับ” เศกย์ถามอย่างเกรงใจ ท่าทีแบ่งรับแบ่งสู้

เวนิการู้ทันทีว่าเขาจะต้องโดนฝ่ายนั้นกดดันมาหนักแน่ ถึงปากจะบอกว่ายื่นข้อเสนอ แต่ที่จริงเป็นการบีบให้เขาไม่มีทางเลือก จำต้องเดินไปตามเส้นทางที่ปรินธรต้องการ ถ้าเศกย์บ้าพอที่จะปฏิเสธก็เลิกหวังว่าจะสร้างหนังเรื่องนี้ไปได้เลย ดีไม่ดีจะพานหมดอนาคตในวงการบันเทิงไปด้วยก็ไม่รู้

ไม่มีใครกล้าหือหรือต่อกรกับบอสรอนได้!

แต่...

“ฉันยังยืนยันคำเดิมค่ะ” เธอบอกอย่างเด็ดเดี่ยวพร้อมเสนอทางออกให้เขา “ฉันคิดว่าคุณหานักแสดงคนใหม่ที่เหมาะสมมากกว่าฉันดีกว่านะคะ”

เธอไม่อยากทำให้เขาเดือดร้อนไปมากกว่านี้ อยู่กับปรินธรมาไม่มากไม่น้อย แต่เธอรู้ซึ้งถึงความหวงของๆ เขาและต้องรับมือกับมันอยู่หลายต่อหลายครั้ง ใครที่กล้าเข้ามายุ่มย่ามกับเธอ เอาแค่พูดจากแทะโลม ปรินธรไม่ลังเลที่จะส่งคนไปซ้อมเสียจนสะบักสะบอมนอนหยอดน้ำข้าวต้มมาแล้ว

เศกย์มีสีหน้าเครียดลงทันตา เหมือนเขาไม่เห็นด้วย แต่ยังไม่มีทางออกดีๆ

“บอกตามตรงนะครับ ผมมองไม่เห็นเลยว่าจะมีใครที่มาสวมบทร้อยดาราได้สมบูรณ์แบบเท่ากับคุณอีกแล้ว คุณกับตัวละครมีชีวิตที่เดินออกมาจากในบทประพันธ์ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือฝีมือทางการแสดง คุณเป็นความหวังของผม เป็นคนเดียวและตัวเลือกเดียวที่ผมเลือก ถ้าไม่ใช่คุณก็ไม่มีความหมายครับ”

“ฉันเองก็อยากเล่นค่ะ แต่คงไม่มีดวง คุณอย่าเสียเวลาเพราะฉันเลย”

ที่เวนิกาตกลงรับหนังเรื่องนี้ ทั้งที่ไม่คิดจะหวนคืนวงการอีก เพราะอยากจะสานฝันอันสูงสุดให้กับมารดา วัลยาผู้เป็นแม่เคยเป็นนักแสดงเหมือนเธอมาก่อน ท่านมีพรสวรรค์จนได้รับคัดเลือกให้เป็นนางเอกนิยายอมตะเรื่องนกหลงรัง แต่น่าเสียดายที่ท่านไปไม่ถึงฝันเพราะเลือกรักคนผิด จึงต้องจบอาชีพชีวิตนักแสดงและถูกผู้คนลืมเลือนตามกาลเวลา

“พอจะบอกผมได้มั้ยครับว่า คุณมีเรื่องบาดหมางอะไรกับคุณปรินธรกันแน่”

บาดหมาง?

เวนิกากระตุกยิ้ม ดวงตาวาววับ ต้องพูดว่าเธอ ‘แค้น!’ ผู้ชายคนนั้นถึงจะถูก

หญิงสาวยิ้มบางๆ ไม่ปริปากบอกถึงต้นสายปลายเหตุ รู้ดีว่าเศกย์เข้าใจและมีมารยาทมากพอที่จะไม่เซ้าซี้ถามเธอต่อ เขาน่าจะเคารพการตัดสินใจของเธอ

เศกย์พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยถึงการตัดสินใจของเขาบ้าง

“ผมสร้างนิยายเรื่องนี้มาเพื่อคุณแม่ ไม่ได้แสวงหาผลกำไร และนางเอกนิยายเรื่องนี้ก็คือคุณเวย์เท่านั้น ถ้าให้เลือก ผมเลือกคุณ ผมจะเดินหน้าสร้างหนังเรื่องนี้ต่อไป ไม่ได้ฉายในประเทศ ไปฉายต่างประเทศก็ได้ ผมไม่มีปัญหา”

เวนิกายอมรับว่าอึ้งไม่น้อยที่ผู้กำกับหนุ่มกล้าเสี่ยงกับเธอ โดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา เธอนึกอดห่วงไม่ได้

“แล้วคุณจะไม่มีปัญหาเหรอคะ” อย่างที่รู้กันดีว่าการเป็นปรปักษ์กับ Look Group และปรินธรมีแต่ผลร้ายกับผลเสีย คนเลือดเย็นพรรค์นั้นเคยปรานีใครเสียที่ไหน เหยียบได้เป็นเหยียบ ฆ่าได้เป็นฆ่า ตัวอย่างก็มีให้เห็นอยู่นับไม่ถ้วน

“ถึงจะน่าเสียดาย แต่คนอย่างผมทำงานด้วยอุดมการณ์มากกว่าเงินครับ” เศกย์ยิ้มบางๆ ทว่าแววตายืนหยัดมั่นคง

เธอเข้าใจถึงอุดมการณที่เขาว่าก็คือการรังสรรค์ และเผยแพร่ผลงานชิ้นเอกของมารดาเขาให้ทั่วโลกได้ประจักษ์นั่นเอง เรื่องเงินทุนคงไม่น่าเป็นห่วง เพราะเขาบอกเองว่าใช้เงินส่วนตัว ส่วนอิทธิพลในแวดวงนี้เศกย์เองก็พอมีอยู่ไม่น้อย เป็นผู้กำกับมือรางวัลผลงานดีที่ใครก็สนับสนุนร่วมงานด้วย แถมยังมีแบล็กอย่างมารดาที่เป็นนักเขียนชื่อดังหนุนหลังอีก คงพอรับมือและทำให้ปรินธรฉุกใจคิดให้มากๆ ได้บ้างละ หากคิดจะเล่นงานเขา

“ผมเลือกคุณ แล้วคุณล่ะครับจะเลือกผมมั้ย”