เมีย(ลับ)ยืนหนึ่ง

บทที่ 1 ทักทาย 3

เวนิกาเชื่ออย่างสนิทใจโดยไม่มีข้อกังขา คนอย่างปรินธรไม่เคยขู่ มีแต่ทำจริง แต่แล้วยังไงล่ะ คิดว่าเธอจะสนใจความเป็นความตายของคนอื่นอย่างนั้นหรือ ในเมื่อตัวเธอเองก็โดนเขาทำร้ายปางตายมาแล้วเหมือนกัน ที่มีชีวิตอยู่ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็นหรอก

“จะทำอะไรก็เรื่องของคุณ”

ที่เขาหึงไม่ใช่เพราะรักเธอ คนรักกันเขาไม่ทำร้ายกันจนย่อยยับแน่ เขาก็แค่หวงก้างของเล่นที่เคยเป็นของเขา ถึงจะเล่นจนพังแล้วถีบทิ้ง ก็ยังใจแคบไม่ยอมให้ใครมาทับรอย คงอยากจะแสดงอำนาจให้ผู้คนยำเกรงก็เท่านั้นเอง

ไม่อยากอยู่ต่อความยาวสาวความยืดกับเขาอีกแม้แต่คำเดียว เวนิกาจึงดิ้นรนขัดขืนเขาสุดแรง แต่ยิ่งดิ้นยิ่งถูกปรินธรบีบข้อมือแน่นจนแทบร้าว แรงกดก็หนักหน่วงเหมือนจะให้จมหายลงไปในกำแพง ทว่าคนเจ็บเม้มปากไม่ร้องสักแอะ ดวงตาที่ฉาบม่านน้ำใสเจือจางจ้องหน้าเขากระแทกความเกลียดชังใส่หัวใจเขาโครมๆ สะท้อนสะท้านอยู่ในอกจนทำให้ปรินธรปวดแปลบ

หากแววตาพูดแทนปากได้ เขามั่นใจว่าคงได้ยินน้ำเสียงที่แผดลั่นดังออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มที่บวมช้ำตอนนี้ว่า

เธอ ‘เกลียด’ เขาจนอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้!

ปรินธรสาดสายตาเหี้ยมเกรียมเย็นชาตอบกลับ ยิ่งเวนิกาไม่ยอม เขาจะยิ่งบังคับ ให้มันรู้กันไปว่าเขาจะเอาชนะเธอไม่ได้ ของที่เขาต้องการไม่มีทางที่จะไม่ได้มา จะด้วยเล่ห์กลหรือคุกคามเขาไม่เลือกวิธีอยู่แล้ว ขอเพียงให้เธอกลับมาอยู่ข้างกายเขา เป็นผู้หญิงที่อ่อนหวานเชื่อฟังเขา อ่อนโอนเอาอกเอาใจเขา มอบความสุขให้กันและกันเหมือนที่ผ่านมาก็พอ

สี่ปีมานี้เขาตามใจและให้อิสระเธออย่างใจกว้าง ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเวนิกาทำอะไรอยู่ที่ไหน เขารู้ทุกความเคลื่อนไหวเป็นไปของเธออย่างละเอียดยิบ เพียงแต่ไม่เข้าไปยุ่ง ไม่ปรากฎกายทำให้เธอไม่สบายใจ เขาให้เวลาเธอทำใจปรับอารมณ์ความรู้สึกมากจนเกินพอแล้ว

ตอนนี้ถึงเวลาที่ ‘นกน้อย’ ต้องบินกลับเข้า ‘กรงทอง’ เสียที

ยื้อยุดกันอยู่สักพัก เวนิการะดมกำปั้นบนตัวเขาจนมือแดงไปหมด นอกจากปรินธรจะไม่สะดุ้งสะเทือนสีหน้าไม่เปลี่ยนแล้ว เธอยังเหมือนหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวเสียเอง จังหวะนั้นเสียงสมาร์ตโฟนของเขาก็ดังขึ้นมาพอดี ชายหนุ่มจึงปล่อยมือข้างหนึ่งเพื่อรับสาย

“ครับวิว”

เลือดในตัวทุกหยดของเธอดิ้นพล่านทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ออกจากปากเขา ตวัดตามองโทรศัพท์มือถือสลับกับชายหนุ่มด้วยดวงตาโชนแสง ความเจ็บปวดที่สุมอยู่แผดเผาทำให้ใจเธอร้อนเร่าทุรนทุราย เวนิกาไม่มีวันลืมว่าผู้หญิงคนนั้น...วรรณวริน วินิจพันธุ์ คู่หมั้นสุดที่รักของเขา ร่วมมือกับชายโฉดคนนี้ทำร้ายเธออย่างเจ็บแสบเพียงใด

เพราะหล่อน!

เธอถูกปรินธรบังคับให้นอนบนเตียงผ่าตัดที่เย็นเฉียบ เพื่อช่วยชีวิตคนรักของเขาที่ป่วยเป็นโรคทาลัสซีเมีย สามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยการปลูกถ่ายไขกระดูก แต่ต้องแลกกับสองชีวิตที่เธอสูญเสียไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ...ลูกน้อยที่เธอไม่รู้ว่ามีกับพี่ชายฝาแฝด ยังมีการสูญเสียสิทธิ์ของความเป็นแม่ที่ยากจะทำใจรวมอยู่ด้วย

ความเคียดแค้นปะทุขึ้นอย่างรุนแรงรุมเร้าทำให้ตัวเธอสั่นเทิ้มเป็นเจ้าเข้า สีหน้าโกรธเกรี้ยวบิดเบี้ยวเย็นชาเข้าขั้นติดลบ เวนิกากัดฟันกรอด พวกเขาทำร้ายเธออย่างสาหัสสากรรจ์แท้ๆ แต่ยังด้านหน้าใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข มีแต่ตัวเธอที่ทุกข์ระทมคนเดียว

เธอไม่ยอม!

คนชั่วพวกนี้มีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายเธอ มีสิทธิ์อะไรบังคับให้เธอต้องก้มหัวยินยอมน้อมรับชะตากรรมที่บัดซบพรรค์นี้?

สองมือสั่นเทาขยุ้มปกเสื้อสูทเรียบกริบที่ชายหนุ่มสวมอยู่จนยับย่น ดึงตัวเองเข้าไปแนบซบอกกว้าง ส่งเสียงครางซ่านกระเส่าออกมาว่า

“อา...รอนคะ อ๊ะ! อ้าสสส์”

เวนิกาเงยหน้ามองเขา แสยะยิ้มที่เห็นปรินธรขมวดคิ้ว สีหน้าพลันเปลี่ยนไป ก่อนจะได้ยินเสียงตวาดแว้ดเอ่ยถามมาตามปลายสายว่า

“พี่รอน! พี่กำลังทำอะไรอยู่ กล้านอกใจวิวไปมั่วกับอีตัวคนไหน...ห้ะ!!!”

“อาาา รอนขาแรงๆ เสียวดีจัง อื้อ...อ...”

ไม่วายที่หญิงสาวจะยิ่งสุมเชื้อไฟเข้าไปอีก ให้คู่หมั้นเขาแดดิ้นเหมือนที่เธอเคยเป็น รวมถึงทำให้คนชั่วอย่างเขาอยู่ไม่เป็นสุขด้วย

“กรี๊ดดดดด!”

เสียงหวีดร้องดังลั่นมาตามสายทำเอาแก้วหูเธอแทบร้าว แต่สร้างความสาแก่ใจให้เธออย่างล้นเหลือก่อนที่จะเงียบกริบราวกับคู่หมั้นเขาตัดสายทิ้งไปแล้ว

ไม่รู้ว่าหล่อนช็อกจนตาตั้งไปแล้วรึเปล่า?

เวนิกาผลักอกปรินธรออกเต็มแรง ขยะแขยงที่จะอยู่ใกล้เขาเต็มกลืน แต่คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะตวัดมือรวบตัวเธอไว้ กระชับท้ายทอยแล้วประกบจูบลงมาอย่างรวดเร็วรุนแรง กระแทกทั้งปากทั้งฟันบนริมฝีปากบวมช้ำอย่างไม่แยแส บดขยี้จนร่องปากเธอแตกระแหง ลิ้นสากไล้เลียสอดลึกคลุกเคล้าลิ้นเธอจนได้ลิ้มรสกลิ่นคาวของสนิมเต็มปาก ผิดกับลมหายใจที่ถูกเขาทั้งสูบและดูดไปหมดจนแทบขาดใจตาย