เมีย(ลับ)ยืนหนึ่ง

บทที่ 2 ไม่ต้องการความสงสาร 5

“คุณเป็นยังไงบ้าง!” จรณถลาเข้าไปดูอาการของเพื่อนร่วมแสดงทันที เห็นรอยแดงปื้นจากความร้อนที่ขึ้นบนซีกแก้มข้างหนึ่งของเวนิกา ทำเอาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

เวนิกายืนตัวสั่น ส่วนที่โดนลวกแสบร้อนไปหมด เธอจ้องหน้ามิ่งกมลที่ผยองได้ใจ มองเลยไปยังลลิตาที่เผยสีหน้ายิ้มเยาะสะใจไม่ต่างกัน เพิ่งถึงบางอ้อว่าเมื่อกี้ที่เธอเห็นสองสาวแอบซุบซิบกัน ก็เพราะรวมหัวหาทางทำร้ายเธอด้วยการเปลี่ยนน้ำในแก้วเป็นน้ำร้อนนี่เอง สันดานต่ำตมจนน่ารังเกียจจริงๆ

“สมน้ำหน้า! ใครใช้ให้แกคิดมาแย่งผัวฉันไปก่อนละ” มิ่งกมลยังคงพูดตามบท ทำเอาจรณเลิ่กลั่กไม่รู้ว่าควรจะขอคัตหรือเล่นต่อไปดี ได้แต่หันมองเวนิกาสลับกับมิ่งกมล

เวนิกากำหมัดแน่น ถ้าขอคัตตอนนี้แล้วเริ่มถ่ายใหม่ ไม่รู้ว่ายัยผีเน่าสองตัวนี้จะหาเรื่องอะไรมากลั่นแกล้งเธออีก สู้ทนเจ็บกัดฟันเล่นให้จบไปเลยดีกว่า

หญิงสาวปรับสีหน้า น้ำตาร่วงเผาะอย่างน่าสงสาร สะกดจิตสมบทบาทต่อไปอย่างสมจริง เจ็บจริงปวดจริงจนกระทั่งจบซีน แม้ผิวบอบบางจะแดงเห่อปวดแสบปวดร้อนจนแทบทนไม่ได้ แต่ไม่มีเสียงร้องออกมาสักแอะให้มิ่งกมลได้ใจ

“คัต!” น้ำเสียงโล่งอกของผู้กำกับหนุ่มดังขึ้นพร้อมๆ กับหนึ่งในเสียงทีมงานสาวที่เอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้นว่า

“เอ๋? นั่นมันบอสรอนนี่ เขามาที่กองถ่ายของเราทำไม”

เวนิกาหัวใจเต้นรัว เผลอมองเขาโดยอัตโนมัติ เจ้าของร่างสูงโปร่งในชุดสูทสง่าก้าวย่างอย่างผ่าเผยเข้ามาท่ามกลางเสียงฮือฮาของทุกคน ออร่าของเขายังคงสูงส่งราวกับราชาที่นั่งบนบัลลังก์ ใช้สายตากดดันให้ผู้คนยำเกรงได้ไม่เปลี่ยนแปลง

“หรือว่าเขาจะมาหาคุณมิ้งค์ ได้ข่าวว่ากินกันอยู่ไม่ใช่เหรอ คุณมิ้งค์ถึงได้ขึ้นหม้อ ทางค่ายป้อนแต่งานดีๆ ให้ทั้งนั้น”

“แต่เขามีคู่หมั้นแล้วไม่ใช่เหรอ เห็นข่าวว่าใกล้จะหมั้นกันเร็วๆ นี้แล้ว”

“คู่หมั้นก็อยู่ส่วนคู่หมั้นสิ สวยๆ เซ็กซี่ขี้อ้อนอย่างคุณมิ้งค์ ผู้ชายคนไหนจะอดใจไหวล่ะ”

เวนิกาฟังสาวๆ ทีมงานเมาท์ไฮโซหนุ่มกับดาราสาวอย่างสนุกปากแล้วเหยียดยิ้ม ถอนสายตากลับมาสนใจนักแสดงหนุ่มที่เอ่ยถามเธอน้ำเสียงลนลานด้วยความเป็นห่วงว่า

“คุณเวย์เป็นอะไรรึเปล่าครับ หน้าแดงมาก” จรณยกมือแตะแก้มเธอเบาๆ แต่ก็ยังทำให้หญิงสาวเจ็บจนเผลอร้องซี้ดออกมา เขาจึงหันไปตะโกนต่อว่าทีมงานว่า “ใครสะเพร่าเอาน้ำร้อนจริงๆ มาเข้าฉากเนี่ย ลวกโดนนักแสดงเข้าจังๆ เลย”

เศกย์ลุกพรวดจากหน้าจอมอนิเตอร์ตรงเข้ามาหาเวนิกาทันที พอเห็นใบหน้าที่ปวมแดงก็ยิ่งตกใจแกมร้อนใจ รู้สึกผิดที่เขาไม่รอบคอบพอจนทำให้นักแสดงได้รับบาดเจ็บ

“ผมว่าไปโรงพยาบาลดีกว่าครับ” เศกย์ดึงมือเร่งรุดไปที่รถยนต์ของเขาโดยไม่รอคำตอบ แต่เวนิกาขืนตัวพลางแตะหลังมือเขาไว้เป็นเชิงห้าม

“ไม่เป็นไรค่ะผู้กำกับ แผลแค่นี้เอง เดี๋ยวทายาหน่อยก็หายบวมแล้ว” แค่นี้กองถ่ายของเศกย์ก็วุ่นวายล่าช้ามากอยู่แล้ว เธอไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้เขายกกองโดยไม่จำเป็น แถมยิ่งเธอถ่ายเสร็จเร็วเท่าไรก็จะได้ไม่ต้องเจอคนที่เกลียดขี้หน้าเร็วขึ้นเท่านั้น

“แต่...”

“เวย์ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ เราถ่ายกันต่อให้เสร็จเถอะ”

เธอยิ้มแล้วเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ คิดว่าถ้าล้างหน้าสักหน่อยคงจะดีขึ้น ความแสบร้อนน่าจะบรรเทาลงบ้าง ระหว่างทางหญิงสาวรู้สึกสัยวสันหลังวาบเหมือนมีใครจ้องมองอยู่ ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเป็นใคร แต่ทำไมเธอจะต้องสนใจด้วยล่ะ

เวนิกาเดินต่อไปเหมือนไม่รับรู้ แต่ยัยอดีตผู้จัดการก็ยังจีบปากพูดน้ำเสียงดัดจริตชวนอ้วกดังมาเข้าหูเธอว่า

“รอนจะมา ทำไมไม่บอกลิต้าล่ะคะ ลิต้าจะได้ดูแลคุณให้ดีๆ หน่อย”

“ไม่ต้อง ผมแค่บังเอิญผ่านมาทางนี้ ก็เลยแวะมาดูหน่อย” อุตส่าห์อดทนรออยู่เฉยๆ ให้ใครบางคนเข้าหา ก็ไม่ยอมมาสักที จนเขาต้องเป็นฝ่ายถ่อมาที่นี่เพื่อเห็นหน้าเธอเสียเอง

“นี่บอสรอนตั้งใจมาเยี่ยมมิ้งค์ถึงกองถ่ายเลยเหรอคะ มิ้งค์เป็นปลื้มจัง ขอบคุณนะคะที่บอสดีกับมิ้งค์มากๆ เลย”