ของหวงมาเฟีย

ตอนที่ 2 ชีวิตอันแสนเศร้า

ณ มหาวิทยาลัย

เมื่อน้ำแข็งเรียนเสร็จในคาบบ่ายเธอก็เตรียมตัวเดินทางไปยังโรงแรมห้าดาวในใจกลางกรุง เพื่อที่จะทำงานพาร์ทไทม์ของตนเองต่อ

เธอตั้งใจทำงานอย่างขะมักเขม้น ตั้งแต่ช่วงหกโมงเย็นถึงสี่ทุ่ม และหลังจากนั้นเธอก็ต้องรีบเดินทางไปยังคลับย่านทองหล่อเพื่อทำงานเด็กเสิร์ฟในช่วงห้าทุ่มถึงตีสาม เธอทำงานวนลูบและใช้ชีวิตอย่างนี้เป็นประจำไปเรื่อยๆ ตั้งแต่แม่ของเธอจากไป เพราะต้องหาค่ากินค่าอยู่และค่ารักษาของยายที่แก่ชรา แต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้เธอนั้นย่อท้อในชีวิตของตัวเองแม้แต่น้อย และเธอมีความหวังเล็กๆ ว่าสักวันหากเธอเรียนจบและมีงานดีดีทำ เธอจะพายายที่รักของเธอไปอยู่แหล่งชุมชนที่ใหม่ที่อากาศปลอดโปร่งและเลี้ยงดูแลยายผู้มีพระคุณของเธออย่างดี

“น้ำแข็ง จะไปทำงานแล้วเหรอ ไปกินไอติมกับฉันก่อนสิ”

เสียงหวานของเพื่อนที่เรียกหญิงสาวที่กำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้และคว้าสมุดและหนังสือบนโต๊ะลงในกระเป๋า เพื่อที่จะทำเวลา

“อือ จะไปแล้ว ไว้ครั้งหน้าแล้วกันนะ ฉันจะไปกินกับเธอ ยัยพราว ไปก่อนนะ บายๆ” หญิงสาวพูดจบก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังป้ายรถเมล์ทันที แต่ทว่าวันนี้ฝนฟ้าอากาศไม่ค่อยเป็นใจสักเท่าไหร่

เมื่อฝนตกลงมาอย่างบ้าระห่ำ แต่เธอก็ไม่หวั่นใจแต่อย่างใด เธอใช้มือเล็กๆ ควานหาร่มในกระเป๋าใบใหญ่ของเธอและหยิบมันกางขึ้นมาต่อสู้กับฝนที่ตกพร่ำลงมาอย่างหนัก และในเพียงเวลาไม่กี่นาทีพื้นที่ภายในกรุงเทพมหานครก็เกิดน้ำขังเจิ่งนองอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวก้าวเท้าเดินไปอีกไม่ถึงสิบเมตรก็จะถึงป้ายรอรถเมล์ แต่ทว่าจู่ๆ รถหรูราคาแพงสีดำก็ขับมาด้วยความรวดเร็ว และล้อของรถราคาแพงก็รีดน้ำที่เจิ่งนองบนถนนสาดเข้ามาใส่ตัวเธอจนเสื้อผ้าของเธอนั้นเปียกปอนไปทั้งตัว

ซ่า!!!!!

เอี้ยดดดด!!!

หญิงสาวหลับตาเพื่อปกป้องดวงตาจากน้ำที่กำลังสาดมา และยืนนิ่งไม่ไหวติง มองดูสภาพตัวเองที่เปียกปอน

“ขับช้าๆ ไม่ได้หรือไง เสื้อผ้าเปียกขนาดนี้จะไปทำงานทันไหมน้ำแข็ง” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ และมองดูรถคันนั้นที่จอดนิ่งหลังจากเหยียบน้ำใส่เธออย่างตาละห้อย ก่อนที่จะมีชายหนุ่มชุดดำฝั่งคนขับ รีบลงมาจากรถและกางร่มมาหาเธอ

“ขอโทษครับคุณผู้หญิง พอดีผมรีบไปทำธุระ เลยไม่ได้สังเกตุว่ามีแอ่งน้ำเล็กๆ ขังอยู่บริเวณนี้”

เขาพูดภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่ แต่เธอก็สามารถฟังเขาออกได้

“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ครั้งหน้าขับรถดีดีหน่อยนะคะ ขอตัวก่อนนะคะ พอดีหนูต้องรีบไปทำงานต่อแล้วค่ะ”

เธอก้มหัวให้ชายหนุ่มชุดดำเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งไปยังป้ายรถเมล์ โดยที่มีรถเมล์จอดรออยู่ก่อนหน้านี้ และเมื่อเธอหันไปก็พบว่ารถประจำทางที่เธอจะขึ้นออกเดินทางไปเสียแล้ว และเธอจะต้องรออีกครึ่งชั่วโมงกว่ารถประจำทางสายนี้จะมาอีกครั้ง

เธอพยายามกึ่งวิ่งกึ่งเดินใช้มือโบกรถประจำทางไปมาเพื่อให้เขานั้นรอเธอ แต่ทว่ารถประจำทางคันนั้นก็ไปเสียแล้ว

ชายหนุ่มชุดดำที่เห็นดังนั้นก็เดินไปยืนข้างรถก่อนที่จะคุยกับใครที่อยู่ในรถสักคนตรงเบาะหลัง แต่เธอก็ไม่ได้สนใจและยืนมองนาฬิกาบนข้อมืออย่างร้อนรน เพราะกลัวว่าเธอจะไปทำงานสายนั่นเอง

“ทำไงดียัยน้ำแข็ง ถ้าเรียกแท็กซี่วันนี้ค่าแรงวันนี้ก็ไม่พอจ่ายค่ายายายแน่เลย ทำยังไงดีนะ” เธอพูดพึมพำเบาๆ และใช้มือของตัวเองหนึ่งข้างกำชายกระโปรงพีทอัดกลีบของตัวเอง และก้มหน้ามองพื้นถนนครุ่นคิดอย่างหนัก แต่ทว่าจู่ก็มีเสียงจากชายหนุ่มชุดดำที่เพิ่งขับรถเหยียบน้ำใส่เธอเดินตรงเข้ามาอีกครั้ง

“ขอโทษครับ คุณผู้หญิง”

“คะ มีอะไรกับน้ำแข็งหรือเปล่าคะ??”