ตอนนี้หล่อนอดคิดไม่ได้เลยว่าตัวเองเหมือนนักโทษที่ต้องเดินตามผู้คุมและต้องมีคนคอยเฝ้าไม่ให้คลาดสายตา ขณะเดินไปตามทางตรงไปยังบ้านหลังใหญ่กระต่ายก็เห็นภาพของไร่ผลไม้กว้างไกลและอีกฝั่งมีไร่ปลูกดอกไม้สีม่วงลานตา หล่อนเคยมองไร่แห่งนี้มาจากหน้าต่างห้องนอนบ่อยครั้งและยังนึกจินตนาการเลยว่ามันเป็นไร่ที่มีบรรยากาศดีมาก เพราะมีทั้งผลไม้ครึ่งหนึ่งและมีดอกไม้อวดสีสันลานตา แต่หล่อนไม่กล้าเหยียบเข้ามาเพราะรู้กิตติศัพท์ว่าเจ้าของไร่เป็นคนดุ ก็รู้มาจากพี่ชายของหล่อนนั่นล่ะและพอมาเจอตัวจริงก็รู้เลยว่าเปรมเป็นคนดุจริงๆ หญิงสาวนึกหวั่น ๆ เหมือนกันว่าเขาจะทำอะไรกับหล่อนมากกว่าแค่กักตัวไว้ใช้งานหรือเปล่า ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดเลยไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น และพอไปถึงหน้าประตูบ้านเมฆก็หันมาบอกว่า
“นี่กระต่าย ทำตัวดี ๆ นะ อย่าขัดใจนายเปรม นายของพี่เป็นคนจริงจัง ดุมาก พูดคำไหนคำนั้น คนในไร่รู้ดีทุกคน”
“จ้ะ...ขอบคุณพี่เมฆ
