เหลี่ยมรักมาเฟีย (คอปเตอร์)

ตอนที่ 1 เด็กเลี้ยงมาเฟีย

ร่างแกร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว ปลดกระดุมสองสามเม็ดพอให้เห็นรอยสักตรงแผงอกแกร่ง กับแขนเสื้อที่ถูกถกขึ้นมาให้เห็นรอยสักเต็มแขน... ‘คอปเตอร์’ อายุย่างเข้าสี่สิบปี เจ้าของคาสิโนที่ใหญ่เป็นระดับต้นๆ ของโลกที่ตั้งอยู่ที่ต่างประเทศ รับช่วงธุรกิจอีกหลายธุรกิจจากครอบครัว อีกทั้งยังถือหุ้นใหญ่ในบริษัทที่ขึ้นชื่ออีกนับสิบๆ บริษัท

คอปเตอร์โตมาจากตระกูลที่หลายคนเรียกกันว่ามาเฟีย ป๊าเขาเคยนำเข้าปืนจากหลายประเทศ เป็นหุ้นส่วนคาสิโน ผับบาร์และบริษัทหลายที่ ทั้งงานสีเทาหรือแม้แต่งานที่ดำสนิท ถึงแม้หลายธุรกิจจะหยุดไปเพราะป๊ามีครอบครัว แต่มันก็ยังเป็นเรื่องที่ทำให้คนอื่นพากันเรียกเขาว่ามาเฟียอยู่ดี เขาเองเลยไม่ชอบเข้าสังคม ไม่ค่อยไปยุ่งวุ่นวายกับใคร เขาใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้องทำงานคาสิโน ออกจากคาสิโนก็ตรงไปคอนโด หรือถ้าช่วงไหนที่งานทุกอย่างไปได้ดี จะมีบ้างก็กลับประเทศไปหาน้องสาวและครอบครัว...

อีกอย่างที่ทุกคนรู้กันดี มาเฟียหาตัวยากคนนี้ไม่มีเมีย... ด้วยตำแหน่งหรืออำนาจที่เขามี มีลูกคุณหญิงคุณนายมากมายที่พยายามเข้าหา ทั้งผ่านทางธุรกิจหรือเข้าหาผ่านทางครอบครัว แต่เป็นเขาเองที่ปฏิเสธไปเสมอ เพราะงานที่เขาทำมันรัดตัวแน่นจนแทบจะไม่มีเวลาไปหาเจอใคร อีกอย่างน้องสาวที่เขาทะนุถนอมดั่งเจ้าหญิงก็หวงเขายิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น...

ใครแตะไม่ได้ คาเมลน้องสาวตัวแสบของเขาเป็นอันต้องส่งคนไปจัดการจนผู้หญิงพากันหนีไปหมด

ถ้าจะมีผู้หญิงที่ใกล้ตัวเขาที่สุดคนนึงก็คงเป็น ‘องศา’ เด็กที่เขาส่งเสียให้เรียนมาตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่ปี ส่งเรียนมานานหลายปีจนเรียนจบไปเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง...

แต่ถึงอย่างนั้น องศาก็แค่เด็กที่เขาเอ็นดูแค่นั้น ไม่เคยมีอะไรเกินกว่านั้นเลย

"นายครับ" วิน บอดีการ์ดร่างใหญ่ประจำคาสิโนในต่างประเทศที่ป๊าเขาส่งตัวตามมาคอยดูแลเขาตั้งแต่สมัยมาแลกเปลี่ยน ตรงเข้ามาภายในห้องทำงานชั้นบนสุดของคาสิโน

"มีอะไร" ใบหน้าคมของเจ้าของคาสิโนค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ละสายตาจากกองเอกสารบนโต๊ะไปมองหน้าบอดีการ์ดที่ตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะ

"คุณองศากำลังขึ้นมาครับ" คอปเตอร์ได้ยินแบบนั้นถึงพยักหน้าให้ ก่อนจะยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้วินออกไปจากห้องและก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

แกร๊ก! เพียงไม่กี่นาทีต่อมา ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามาโดยร่างสวยขององศา หญิงสาววัยยี่สิบห้าปี ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ ขับผิวขาวเนียนให้น่ามอง...

"สวัสดีค่ะ" องศาพูดแล้วก็ตรงเข้ามานั่งลงตรงหน้าคอปเตอร์ องศาคือเด็กที่มาเรียนแลกเปลี่ยนอยู่ที่นี่ เขาได้เจอกับองศาเพราะองศาไปทำงานพาร์ทไทม์อยู่ในร้านอาหารกึ่งบาร์ตอนกลางคืน ในคืนที่เขาเองมีนัดคุยงานที่นั่น คุยได้ไปไม่ถึงชั่วโมงก็ได้ยินเสียงพูดด่าเป็นภาษาไทยขององศาโวยวายขึ้นมาเสียงดัง ต่อด้วยเสียงโวยวายของผู้ชายต่างชาติที่เป็นแขกของร้าน

ตอนแรกเขาเองก็แค่มองดูเฉยๆ จนกระทั่งผู้ชายที่ว่าเริ่มจะใช้กำลัง เขาเองถึงเข้าไปช่วย มันเลยทำเขาพลาดท่าไปโดนแขกคนนั้นใช้มีดเฉี่ยวผ่านตรงคอไปจนเป็นรอยแผลเป็นมาจนถึงทุกวันนี้

วันนั้นองศาจะพาเขาไปทำแผลที่โรงพยาบาลแต่เขาเองปฏิเสธไป คอปเตอร์เองจะกลับคอนโดเพราะไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายไปมากกว่าเดิม แต่เด็กคนนี้ก็ยังดื้อดึง บอกแค่รู้สึกผิดและเป็นห่วง พูดอยู่แบบนั้นทั้งน้ำตา สุดท้ายถึงติดสอยห้อยตามให้เขาพากลับคอนโดไปด้วย

ระหว่างทำแผลได้พูดคุยกัน ถึงได้รู้ว่าแขกคนนั้นพยายามขอดีล องศาไปต่อ พอปฏิเสธก็แกล้งด้วยการใช้มือบีบก้นเธอ เธอถึงใช้ถาดเสิร์ฟอาหารฟาดเข้าให้ จนได้เกิดเรื่องอย่างที่เห็น...

หลังจากวันนั้นมันไม่ได้มีอะไรต่อ เพียงแต่องศาขออาสามาคอยล้างแผลทำแผลให้ทุกวัน ทำแบบนั้นอยู่เกือบเดือนจนเขาเองเอ็นดูเหมือนน้องสาว พอรู้สึกแบบนั้นมันเลยเป็นห่วงที่อีกคนต้องกลับไปทำงานที่ร้านเดิมอีก สุดท้ายถึงส่งบอดีการ์ดไปตามดูแลห่างๆ

ถึงได้รู้ว่าองศาโดนแบบนั้นแทบทุกคืน มีปัญหาแทบทุกคืนจนสุดท้ายก็เป็นไปตามคาด เจ้าของร้านไล่ออก...คืนนั้นเด็กคนนี้ถึงได้ตามมาล้างแผลให้เขาทั้งร้องห่มร้องไห้

มันเลยเป็นเหตุผลให้เขาเสนอเป็นฝ่ายส่งเสียให้อีกคนเรียน ส่งเงินให้ทุกเดือนแลกกับให้ไปตั้งใจเรียน ไม่ต้องไปทำงานอะไรอีก ไว้เรียนจบแล้ว จะตอบแทนเขาก็ค่อยว่ากันตอนเรียนจบ ถึงวันนั้นเขาจะหาหน้าที่ในคาสิโนให้มาทำงานตอบแทนเขาเอง

จนเป็นเหตุผลให้องศามาหาเขาทุกวันเหมือนตอนนี้ มาเพื่อขอให้ตัวเองทำงานตอบแทนบุญคุณ แต่ก็โดนเขาไล่กลับไปทุกวัน เพราะมันไม่มีหน้าที่ไหนเหมาะสม... ผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่นั้น จะให้มาอยู่ท่ามกลางคาสิโนแบบนี้ มันจะอันตรายเกินไป อีกอย่างเขาเองก็คงไม่ว่างมาคอยดูแลตลอดเวลา...

"คุณคอปให้ฉันทำงานอะไร คิดหรือยังคะ" ทันทีที่นั่งลงเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะ เสียงหวานก็รีบเอ่ยถามเข้าประเด็นทันที

"จะรีบไปไหน เรียนจบไม่ถึงเดือน" ตามด้วยเสียงเข้มที่เอ่ยออกมาแบบที่ยังก้มหน้าดูเอกสารอยู่

"เพื่อนคนอื่นเขามีงานทำกันหมดแล้วนะ"

"ก็บอกให้ไปพักผ่อนก่อน ปีสองปีค่อยมาทำ"

"จะเอาเงินที่ไหนไปพักนานขนาดนั้น"

"ฉันจะส่งให้ไง อยากไปไหนก็ไป ส่งค่าใช้จ่ายมา จะให้วินจัดการโอนไปให้"

"คุณคอป คนมันอยากทำงานนะ ทำงานน่ะไม่ใช่จะมาเลี้ยงกันแบบนี้ ครอบครัวก็ไม่ใช่ ทำไมถึงมาใจดีเรี่ยราดแบบนี้เนี่ย"

"องศา" เพราะอีกคนที่พูดร่ายยาวไม่รู้จบ ทำคอปเตอร์ที่กำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมน้ำเสียงที่เรียกชื่ออีกคนด้วยน้ำเสียงดุๆ

"แล้วก็จะดุอีก ทั้งที่พูดเองแท้ๆ ว่าเรียนจบจะให้ทำงานตอบแทนบุญคุณ"

"สั่งอะไรตอนนี้ การที่ทำตามมันก็คือการตอบแทนบุญคุณเหมือนกัน สั่งให้ไปเที่ยวพักผ่อนก็ไป"

"จะไม่ให้ทำงานใช่ไหมคะ"

"อืม กลับไป"

"งั้นฉันก็จะเปลี่ยน จะไปหางานอื่นทำ เอาเงินมาคืนแทน" ว่าแล้วก็หยัดตัวลุกจากเก้าอี้ทำท่าจะเดินออกจากห้องไป

"เดี๋ยว" แต่เพราะเสียงเข้มที่ดังตามหลังมาทำร่างสวยต้องหยุดชะงัก จำใจต้องหันหลังกลับมาหาอีกครั้ง "ทำไมมันถึงพูดไม่รู้เรื่อง"

"คุณคอปรู้รึเปล่าว่าคนเขาเอาไปพูดกันว่าไง"

"?" ประโยคขององศาทำใบหน้าคมขมวดคิ้ว เงียบรอฟังร่างสวยตรงหน้าให้พูดขึ้นมาต่อ

"เขาพูดกันว่าองศาน่ะเด็กเลี้ยงเจ้าของคาสิโน เอาตัวเข้าแลกหาเงินเรียนจนจบ"

"เขาที่ว่าน่ะใคร"

"เยอะแยะไปหมด"

"แล้วใคร" เมื่อเสียงเข้มพูดน้ำเสียงติดดุพร้อมใบหน้าคมที่มองอีกคนนิ่งๆ เลยทำให้องศาที่เห็นเงียบไป

แม้ตั้งใจจะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง อยากให้รู้ว่าทำไมเธอถึงได้ดึงดันจะทดแทนบุญคุณเขานักหนา ถ้าไม่ใช่เพราะได้ยินคนเขาพูดกัน เธอคงไม่มากวนจนเขารำคาญแบบนี้หรอก

"ฉันขอตัวกลับก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่วันอื่นที่คุณว่างก็ได้"

"มานี่" คำพูดของคอปเตอร์ที่องศาทำเป็นไม่ได้ยิน หันหลังจะเดินออกไป ทำเสียงเข้มต้องเอ่ยออกไปอีกครั้ง "พูดไม่ได้ยินหรือไง จะให้ฉันลุกไปลากมาเองเหรอ"

"แล้วจะดุทำไมเล่า คุณดุมันน่ากลัวขนาดไหน ไม่รู้ตัวเลยเหรอ" เสียงหวานเอ่ยทั้งที่ยังหันหลังให้คอปเตอร์อยู่...ไม่ใช่อะไร ถ้าให้หันไปสู้หน้า คงไม่กล้าเถียงเสียงแข็งแบบนี้หรอก คุณคอปตอนทำหน้าดุ น่ากลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น

"ไม่ดุ หันมานี่" เสียงเข้มที่เอ่ยไป ทำองศาที่ได้ยินหันหน้ากลับมา ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะทำงานเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆ เขาที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้หนังหลังโต๊ะ

"ไว้ค่อยคุยกันก็ได้ค่ะ วันนี้คุณคงติดงาน พูดมากไปเดี๋ยวคุณหงุดหงิด"

"ใครพูดนินทาแบบนั้นให้ได้ยิน"

"..." องศายืนนิ่ง ใบหน้าสวยยังก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองอยู่แบบนั้น กลัวพูดมากไปก็จะโดนดุ พูดอะไรที่มันดูเพ้อเจ้อ ไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยัน สุดท้ายก็จะเป็นเธอที่จะโดนดุเองอยู่ดี

"บอกฉัน"

"ก็มีเพื่อนที่พูดกันจนมาเข้าหูบ้างหรือแม้แต่คนในคาสิโน เห็นฉันเข้ามาทีไรก็พากันซุบซิบตลอด ให้ฉันตอบแทนคุณไม่ได้เหรอ ถ้ายังไม่มีตำแหน่งให้ทำ ให้ฉันไปหางานอื่นทำก่อนก็ได้ ไม่อยากอยู่ว่างๆ แบบนี้ ให้ทำอะไรที่มันตอบแทนสักหน่อยก็ยังดี อย่างน้อยก็อย่าให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นแบบที่เขาพูดกันจริงๆ เลย" สุดท้ายก็พูดออกไปจนหมด...

"แล้วเธอเป็นแบบที่เขาพูดกันจริงหรือเปล่า"

"เปล่าค่ะ"

"แล้วไปสนใจอะไรแบบนั้นทำไม ฉันไม่ได้เอาตัวเธอมาแลกกับเงิน หรือฉันทำตัวไม่ให้เกียรติเธอขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมถึงไปคล้อยตามคำพูดพวกนั้น"

"เปล่า ฉันไม่ได้ว่าคุณคอปไม่ให้เกียรติ แต่โดนมองด้วยสายตาแบบนั้นทุกวัน มันก็รู้สึกแย่เหมือนกัน"

"แล้วถ้าเป็นเมียฉันจริงๆ แบบนั้นฉันว่ามันก็ไม่แย่อยู่ดี" เสียงเข้มที่เอ่ยประโยคกำกวมออกมาหน้าตาเฉยทำองศาที่ได้ยินเงียบไป...

"..."

"องศาก็เคยบอกชอบฉันไม่ใช่หรือไง"

--------------

มาช้าแต่มานะ..ขอโทษที่ปล่อยให้รอนะคะ

ตอนนี้หลานอุนยายโตพอจะมีแฟนแล้วค่ะ🔥

ฝากกดหัวใจ เพิ่มเข้าชั้น หรือคอมเมนท์

เป็นกำลังใจเล็กๆ น้อยๆ ให้ไรท์ด้วยนะคะ🫶🏻❤️