นางมณีโอบกอดลูกเต็มอก ปลอบใจ เรียกขวัญ
“ขวัญเอ๊ย ! ขวัญมานะลูก ไม่ต้องกลัว เขากลับไปแล้ว เขาไม่มาแล้วล่ะ ต่อแต่นี้ไปก็อยู่ใครอยู่มัน ไม่ต้องไปข้องเกี่ยวกันอีก”
ปลายฟ้าขยับตัวเล็กน้อย มือบางวางลงบนท้องแล้วลูบเบา ๆ
“ตื่นสายนะเรา”
ปลายฟ้าลืมตา หันไปมองเจ้าของเสียงที่นอนเอามือเท้าแก้มอยู่ข้างหลังเธอ
“กี่โมงแล้วคะ”
“สิบโมงแล้ว”
“สายขนาดนี้แล้วหรือคะ”
ปลายฟ้าว่าพลางขยับตัวจะลุกขึ้น อัสนีจึงช่วยประคองคุณแม่ท้องแก่ลุกขึ้นนั่ง
“ถ้าเธอจะนอนต่อก็ได้นะ”
“ไม่นอนแล้วค่ะ ปลายหิว”
“จะอาบน้ำก่อนลงไปกินข้าว หรือว่าจะให้ป้าอิ่มเอากับข้าวขึ้นมาให้กินบนห้องตอนนี้เลย”
“อาบน้ำก่อนได้มั้ยคะ”
“ก็ดี เดี๋ยวฉันอาบให้”
ปลายฟ้ามองหน้าเขาอย่างไม่ค่อยไว้ใจ
“อาบน้ำเฉย ๆ แหละน่า ฉันไม่ทำอะไรหรอก”
แม้จะไม่ค่อยเชื่อคำพูดเขาเท่าไร แต่ปลายฟ้าก็ยอมให้เขาช่วยถอดชุดนอน และคนหน้าหนาก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองตามเธอด้วย
