หมอเฝ้าคนไข้

1301 Words

- อีกด้าน - น้ำมนต์ที่ได้ยาลดไข้ไปอุณหภูมิที่สูงในตอนแรกก็ลดลงกระบอกตาสวยก็ค่อยๆตื่นลืมตาขึ้นมาก่อนจะกวาดสายตามองหาคนใจร้ายแต่ทว่ากลับเป็นคุณหมอหนุ่มนั่งพิงโซฟาหลับอยู่ ร่างบางค่อยๆลุกออกจากเตียงเพื่อเดินไปห้องน้ำ “ น้องน้ำมนต์ ” หมอธันเอ่ยเรียกเมื่อเห็นคนป่วยลงจากเตียงมา “ ค่ะ พี่หมอมานอนทำไมในนี้คะ ” เสียงใสเอ่ยถามและเอียงคอมองอย่างน่ารักจนหมอธันชะงักนิ่งไป พรึบ! “ พี่เข้ามาเห็นน้ำมนต์มีไข้สูงเลยฉีดยาให้และไอ้ดินมันไม่อยู่พี่เลยเฝ้าน้ำมนต์แทนครับจะเข้าห้องน้ำเหรอ “ ร่างหนายืนขึ้นเต็มความสูงเดินเข้าไปหาน้ำมนต์ ” ค่ะ แต่น้ำมนต์เข้าเองได้พี่หมอนอนต่อก็ได้นะคะ” น้ำมนต์เอ่ยบอกเมื่อมองดูเวลาแล้วเพิ่งจะตี 4 กว่าๆ จ๊อก! จ๊อก! เสียงท้องคนป่วยร้องดังจนหมอหนุ่มที่ยืนอยู่ได้ยิน “ หิวข้าวใช่ไหมพี่เห็นถาดข้าวยังวางอยู่ที่เดิม รีบไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวพี่ไปซื้อข้าวมาให้ ” “ คือ… ” “ อย่าดื้อสิ ป่วยอยู่นะ ” มือหนาจูงน้ำมนต์ไปส่งในห้องน้ำแล้วเดินออกมาทันที ไม่นานน้ำมนต์ก็ทำธุระส่วนตัวเสร็จ “ นอนรอก่อนนะเดี๋ยวพี่รีบไปรีบกลับ ” หมอธันพาคนป่วยมาส่งที่เตียงแล้วเดินออกจากห้องไปน้ำมนต์ได้แต่นั่งมองตามแผ่นหลังหนาที่เดินออกไปนิ่งถ้าเทียบกับดินแดนคนใจร้ายก็คงหล่อกว่าแต่ถ้าเทียบกันที่จิตใจพี่หมอใจดีกว่าเยอะน้ำมนต์ได้แต่นั่งสงสัยอยู่คนเดียวว่าคนใจร้ายไปไหน แกร๊ก… ทว่าในขณะที่น้ำมนต์กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆเสียงประตูห้องพักก็เปิดเข้ามาตามมาด้วยร่างหนาของของคนใจร้ายที่มาพร้อมกับกลิ่นเหล้าลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง ” พี่ดินแดนไปดื่มมาเหรอคะ “ น้ำมนต์เอ่ยถามออกไป พรึบ! ” ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน “ ร่างหนาทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอย่างไม่นึกสนใจคนป่วยเลยดินแดนไม่เอ่ยถามสักคำว่าอาการเธอดีขึ้นบ้างไหมแต่น้ำมนต์ก็หาได้สนใจเอาแต่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง แกร๊ก… เสียงประตูเปิดเข้ามาอีกครั้งหมอธันมาพร้อมโจ๊กร้อนๆในมือร่างหนาหยุดฝีเท้าของตัวเองลงทันทีเมื่อเห็นดินแดนนอนอยู่บนโซฟา ” น้องน้ำมนต์กินโจ๊กก่อนนะครับ “ หมอธันส่งชามโจ๊กไปให้คนป่วย ” ขอบคุณนะคะแต่ไม่เห็นต้องลำบากเลย “ ” ลำบากตรงไหนละแค่ไปซื้อโจ๊กเองรีบกินมันยังร้อนๆเดี๋ยวเย็นจะไม่อร่อยเอานะพี่ไม่รู้ว่าน้ำมนต์ชอบกินผักไหมพี่เลยบอกแม่ค้าไม่ให้ใส่ผักมานะ” หมอธันเอ่ยขึ้น “ ขอบคุณนะคะน้ำมนต์ไม่ชอบกินขิง…” “ เงียบๆหน่อยได้ไหมวะหนวกหูกูจะนอน ” น้ำมนต์เอ่ยยังไม่ทันจบประโยคดินแดนก็เอ่ยเสียงดังขึ้นมาทำให้ทั้งหมอธันและน้ำมนต์เงียบไปทันทีเพราะเขาง่วงจนเต็มแก่แล้วแต่สองคนในห้องก็้เอาแต่คุยกัน “ นี่มึงทิ้งน้องที่ป่วยไปดื่มมาเหรอวะ ทิ้งให้น้ำมนต์อยู่คนเดียวถ้ากูไม่เข้ามาป่านนี้คงแย่ไปแล้ว ” หมอธันเอ่ยถามดินแดนออกไป “ กูก็เห็นยังอยู่ดีไม่เห็นเป็นอะไร ” “ ไอ้ดิน มึงนี่มัน… ” หมอธันเป็นต้องหยุดคำพูดของตัวเองลงเมื่อหันไปมองน้ำมนต์ที่นั่งตาแป๋วอยู่บนเตียงเขาไม่อยากให้คนป่วยรู้สึกไม่สบายใจเลยเลือกที่จะเงียบลงทั้งที่ใจจริงอยากจะด่าเพื่อนให้หูดับไปซะ น้ำมนต์ที่รู้สึกหิวข้าวมากก็ไม่คิดสนใจอะไรเอาแต่ตักโจ๊กเข้าปากไม่พูดไม่จา ดินแดนก็เอาแต่นอนเงียบทั้งที่ความเป็นจริงเขาไม่ได้หลับเลยเขาเพียงแค่อยากฟังอยากรู้ว่าสองคนนั้นจะพูดคุยอะไรกันบ้าง “ อิ่มแล้วกินน้ำกินยานะครับ ” หมอธันส่งยาให้คนป่วยพร้อมแก้วน้ำใบใส “ ขอบคุณนะคะพี่หมอควรกลับไปพักได้แล้วน้ำมนต์อยู่ได้ ” น้ำมนต์เอ่ยบอกพร้อมส่งรอยยิ้มหวานๆไปให้หมอธัน จนหมอธันที่เห็นรอยยิ้มนั้นนิ่งไปทันทีเขาอึ้งทุกครั้งกับยิ้มหวานๆของคนป่วย “ อยู่ได้แน่นะ เอาพยาบาลไหมพี่บอกให้ ” “ ได้ค่ะ แค่นี้สบายมาก พรุ่งนี้น้ำมนต์ก็หายแล้ว ” “ ทำเป็นเก่ง เมื่อกี้ใครนอนตัวสั่นเป็นลูกแมวเลย ” หมอธันเอ่ยบอกมือหนาขยี่หัวน้ำมนต์อย่างลืมตัวเพราะเข้ารู้สึกหมั่นเขี้ยวเธอมากจริงๆ “ 555 ขอบคุณพี่หมอมากๆนะคะ ” “ มันหน้าที่พี่อยู่แล้วพี่ขอตัวกลับก่อนพรุ่งนี้จะรีบมาแต่เช้า ” หมอธันต้องกลับทั้งที่ใจไม่อยากกลับเลยแต่ในเมื่อตัวจริงของเธอมาตัวสำรองอย่างเขาคงต้องถอย ” มึงก็ดูน้องด้วยเผื่อไข้ขึ้นสูงอีก อย่าเอาแต่ใจให้มันมาก “ หมอธันที่รู้ว่าดินแดนไม่ได้หลับก็เอ่ยบอกออกไป สองขาแกร่งสาวเท้าเดินออกจากห้องไปทันที ” อยู่กับมันดีกว่าอยู่กับฉันแล้วปล่อยให้มันกลับทำไมไม่ให้มันอยู่ต่อฉันจะได้กลับ “ ดินแดนเอ่ยขึ้นทั้งที่ตาก็ยังคงหลับอยู่ ” พี่ดินแดนจะกลับด้วยก็ได้นะคะ น้ำมนต์อยู่คนเดียวได้ “ น้ำมนต์เอ่ยบอกใบหน้านวลสวยนิ่งเป็นอย่างมาก ” หึ! “ ดินแดนไม่เอ่ยพูดอะไรออกมาทำเพียงหัวเราะเบาๆในลำคอ น้ำมนต์ที่ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้วก็ล้มตัวลงนอนไม่นานก็ผลอยหลับไป - ช่วงเช้าของวัน - แกร๊ก… กรเปิดประตูเข้ามาทั้งคืนเขาเอาแต่นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงน้องที่ต้องอยู่ตามลำพังแต่พ่อกับแม่ก็กำชับนัก กำชับหนาว่าห้ามมาเด็ดขาดอยากปล่อยให้ทั้งสองได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง กรขมวดคิ้วทันทีเมื่อเข้ามาในห้องแล้วได้กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคละคลุงไปทั่วห้องตาคมหันไปมองยังดินแดนที่นอนหลับอยู่มันทำให้กรรู้ว่าดินแดนต้องไปดื่มและทิ้งน้องสาวเขาอย่างแน่นอน กรามหนาบดเข้าหากันแน่น ถ้าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลเขาจะกระชากมันขึ้นมาต่อยให้ตาแตก “ พี่กร ” น้ำมนต์เอ่ยเรียกพี่ชายเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นผู้เป็นพี่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง “ เป็นไงเราอาการดีขึ้นไหม ตัวยังรุ่มๆอยู่เลยนะ ” มือหนาของพี่อังไปที่หน้าฝากมนของน้อง “ ดีขึ้นแล้วค่า พี่กรมานานรึยังทำไมไม่เรียกน้ำมนต์ละคะ ” “ มาสักพักแล้ว พี่เห็นเราหลับไม่อยากกวนนะต้องพักผ่อนเยอะๆรู้ไหมจะได้หายป่วยเร็วๆ ” กรเอ่ยบอกน้องสาวออกไป “ พ่อกับแม่ละคะ ” “ พ่อกับกับแม่เข้าบริษัทไปแล้วเห็นบอกพี่ว่าจะมาตอนเที่ยง น้ำมนต์หิวข้าวไหมพี่ไปซื้ออะไรให้กิน ” “ ไม่หิวค่ะ น้ำมนต์เพิ่งกินโจ๊กไปตอนตี 4 กว่าๆยังอิ่มอยู่เลยค่ะ ” “ ตี 4 ! “ กรเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินน้องบอกแบบนั้น ” ค่ะ พี่หมอธันซื้อมาให้ “ น้ำมนต์เอ่ยบอกพี่ชายออกไปแม้กรจะสงสัยมากว่าทำไมตี 4 หมอถึงซื้อของกินมาให้น้องแต่เขาก็ไม่คิดจะถามให้มากความก่อนจะหันไปมองยังดินแดนอีกครั้ง ^^

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more