BONDING7 มีคนกำลังจ้องมอง
1318 Words
วันต่อมา...
@โรงเรียนเอกชนชื่อดัง
"วันนี้เรากินอะไรกันดี"
"ยังไม่รู้เลย พัชคงจะกินข้าวหมูแดงร้านป้าศรีเหมือนเดิมนั่นแหละ"
"ตาลกินข้าวหมูแดงเหมือนพัชดีกว่า"
"งั้นพวกเธอสองคนก็ไปซื้อข้าวของตัวเองนะ เดี๋ยวฉันจะไปร้านก๋วยเตี๋ยว"
"ได้ ไว้เจอกันนะ"
นานาก็เดินออกไปก็จะเหลือแค่เธอกับลูกตาลสองคน
"งั้นพัชไปซื้อน้ำนะ เดี๋ยวตาลจะซื้อข้าวไว้ให้ จะได้ไปจองโต๊ะเอาไว้ด้วยเดี๋ยวจะไม่มีโต๊ะกินข้าวกัน"
"โอเค" พอเธอแยกหน้าที่กับลูกตาลแล้ว เธอก็รีบเดินมายังร้านน้ำที่ตอนนี้มีผู้คนที่กำลังต่อแถวเพื่อจะซื้อกันแถวค่อนข้างยาว เธอยืนรอประมาณเกือบสิบนาทีกว่าจะได้ เธอเดินถือน้ำสามขวดมองหาโต๊ะว่างที่จะกินข้าว พอหาได้แล้วก็รีบเดินลงมานั่งเพื่อเป็นการจอง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นเพื่อรอเพื่อนทั้งสองมาแต่นั่งเล่นไปค่อนข้างนานเพื่อนของก็ยังไม่มากัน
"พัชชา"
"ว่าไง" เธอเงยหน้าขึ้นมองคนที่เรียกพบว่าเป็นกวินที่กำลังนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ
"มากินข้าวเหรอ"
"ใช่ แล้ววินไม่กินเหรอ"
"วินกินแล้ว"
"อ๋อ แล้วเรียกเรามีอะไรเหรอ"
"วินแค่มาถามว่าพัชสอบติดไหม"
"ติดแล้ว วินล่ะเป็นยังไงบ้าง"
"วินก็ติดเหมือนกัน"
"ดีใจด้วยนะ"
"พัชติดที่ไหนเหรอ"
"KT"
"เสียดายจังเราติดที่UO เราไม่ได้เรียนที่เดียวกันเลย"
"เป็นไรหรอก เดี๋ยวเอาไว้เราค่อยนัดเจอกันก็ได้"
"เรานัดเจอพัชได้ใช่ไหม"
"ได้สิถามอะไรแปลก ๆ "
"ก็เรากลัวถ้าจบกันไปแล้ว เวลาเจอกันข้างนอกจะทำเหมือนไม่รู้จักกัน"
"คิดมากแล้ว พัชไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย"
"กวินมานั่งทำอะไรตรงนี้"
เธอที่กำลังนั่งคุยสนุกกับกวินอยู่นั้นก็มีเสียงผู้หญิง คนหนึ่งแทรกขึ้นมา เธอคนนั้นก็คือข้าวฟ่าง ที่คนเขาลือกันทั่วโรงเรียนว่าเป็นแฟนกับกวินซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเป็นข่าวจริงหรือข่าวหลอกกันแน่
"ฉันจะนั่งตรงไหนมันก็เรื่องของฉัน เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า"
"ก็ต้องมีปัญหาอยู่แล้วก็เพราะวินเป็นแฟนข้าว ข้าวก็ต้องห่วงแฟนตัวเองเป็นเรื่องปกติ"
"พูดไร้สาระอะไรขึ้นมา เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย"
"จะไม่เป็นอะไรกันได้ยังไงนอนเอากันมาตั้งกี่ครั้งแล้ว"
คำพูดของข้าวฟ่างทำให้ผู้คนที่เดินขวักไขว่กันไปมานิ่งเงียบพร้อมกับยืนจ้องมองข้าวฟ่างกับกวินสลับกันไปมา
"เธอพูดอะไรของเธอออกมาเนี่ย มีสติบ้างไหม"
"มีสิทำไมจะไม่มี"
"ออกไปคุยกันข้างนอก"
"ทำไมต้องออกไปคุยข้างนอกคุยมันตรงนี้แหละทุกคนจะได้รู้ไงว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน"
"เงียบเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าเธอยังปากพล่อยอยู่อีก ฉันจัดการเธอแน่"
"ข้าวไม่กลัววินหรอก"
"มานี่"
กวินที่ยืนอยู่ก็เดินไปกระชากดึงเข้าฟ่างเดินออกจากโรงอาหารทำให้ผู้คนที่กำลังเลือกซื้ออาหารอยู่นั้นหยุดมองการแทบจะทั้งหมดอีกครั้ง แต่เธอกลับไม่สนใจนั่งก้มมองเล่นโทรศัพท์ของตัวเองต่อ
"ได้แล้วจ้าเพื่อนรัก ขอโทษหน่อยนะพอดีข้าวหมด ป้าศรีให้ลุงยศไปเอาข้าวที่รถอยู่ เลยรอนานไปหน่อย"
"ไม่เป็นไร นี่น้ำ"
"มาแล้วจ้า" นานาที่ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวก็เดินถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวของตัวเองมาวางลง
"เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันอยู่ร้านก๋วยเตี๋ยวได้ยินเสียงโคตรดังเลย แต่ไม่รู้ว่าใครมีอะไรกัน"
"ข้าวฟ่างกับกวินทะเลาะกันนิดหน่อย โดยสาเหตุมาจากพัชเอง"
"กวินคงจะมาพูดเล่นกับแกอีกแล้วใช่ไหมยัยข้าวฟ่างเลยหึง"
"น่าจะใช่"
"ไม่ต้องไปสนใจ รีบทานข้าวกันดีกว่าจะได้ไปสอบให้เสร็จฉันเหนื่อยจะแย่แล้ว"
พวกเธอทั้งสามคนก็รีบนั่งทานข้าวของตัวเองโดยเร็วเพราะจะได้รีบไปอ่านหนังสือเพื่อสอบกันต่อ
หลายชั่วโมงต่อมา...
"ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้นะ" เธอบ่นพึมพำคนเดียวขณะที่เดินมาที่รถ หลังจากที่แยกย้ายกับเพื่อน ๆ หลังจากที่เลิกเรียน วันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยมาก ๆ เพราะเป็นวันสอบวันสุดท้ายของปีการศึกษานี้ ซึ่งหมายความว่าขณะนี้เธอเรียนจบเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่มาฟังผลสอบอาทิตย์หน้าเท่านั้นว่าเธอจะจบไหม แต่เธอคิดไว้ว่ายังไงเธอก็จบแน่นอนเพราะถึงเธอจะเรียนไม่เก่งแต่ข้อสอบมันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถเธอเลย พอเธอเดินเข้ามาใกล้ ๆ รถก็เห็นคิมหันต์ที่กำลังยืนถือแก้วชาไข่มุกเมนูเครื่องดื่มโปรดของเธอที่โดยปกติแทบทุกวันเธอจะต้องกินหลังเลิกเรียน
"คิมหันต์" เธอเรียกชายหนุ่มตรงหน้าออกไปเสียงดังพอเขาเห็นเธอก็รีบเดินมาหาพร้อมกับยื่นแก้วเครื่องดื่มให้ทันที "ขอบคุณค่ะ"
"สอบเป็นยังไงบ้างครับ"
"พัชคิดว่าพัชทำได้นะ แต่ไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง"
"ถ้าคุณหนูคิดว่าตัวเองทำได้ ก็ไม่เห็นมีอะไรต้องเป็นห่วง เพราะเราทำเต็มที่แล้ว" เขาพูดกับเธอเสร็จก็เปิดประตูออกให้เธอ ส่วนเธอก็เดินลงมานั่งพร้อมกับวางกระเป๋าไว้ข้างกายส่วนเขาก็ปิดประตูพร้อมกับเดินอ้อมมาอีกฝั่งเข้ามานั่งที่ประจำคนขับของตัวเอง "จะกลับบ้านเลยไหมครับ หรือจะไปที่ไหนก่อน"
"ไปกินอาหารที่ร้านอาหารไทยกันค่ะ"
"ร้านเดิมไหมครับ"
"ใช่ค่ะ"
พอคุณหนูเขาบอกแบบนั้น เขาก็สตาร์ตรถขับออกมาเพื่อจะไปยังร้านอาหารประจำของเจ้านายสาว โดยใช้เวลาขับไม่นานก็มาถึง เขาปิดเครื่องยนต์พร้อมกับเดินลงมาเพื่อจะเปิดให้เจ้านายตัวเอง
"ขอบคุณนะคะ
เราทั้งสองคนก็เดินเข้ามาในร้านอาหารขนาดใหญ่ โดยพนักงานเห็นพวกเขาที่เดินเข้ามาก็รีบเดินมาต้อนรับ
"สวัสดีค่ะไม่ทราบว่าได้จองไว้ไหมคะ"
"ไม่ได้จองค่ะ"
"แล้วคุณลูกค้าจะรับประทานในห้องแบบส่วนตัว หรือจะนั่งโต๊ะข้างนอกแบบธรรมดาค่ะ"
"ห้องส่วนตัว"
"เชิญตามดิฉันมาทางนี้ค่ะ"
เราสองคนก็เดินตามพนักงานมายังห้องอาหารโซนแบบส่วนตัวที่อยู่ข้างในสุด พอเดินมาสักพักกำลังจะเดินผ่านห้องห้องหนึ่งเขาสังเกตเห็นเหมือนมีคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ พอเขาหันกลับไปก็เห็นคนที่กำลังมองเขาอยู่ ครั้งแรกก็รู้สึกตกใจแต่พอสักพักเขาก็รีบปรับสีหน้าทันทีพร้อมกับก้มหัวทักทายคนที่อยู่ไม่ไกลออกไป
"คิมมองอะไร"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ"
"งั้นก็เข้ามาในห้องได้แล้ว พัชเรียกตั้งนาน"
"ครับ" เขาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยืนจ้องมองเจ้านายสาวที่กำลังนั่งรอเมนูอาหาร "เออ คุณหนูครับผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหม"
"รีบไปรีบมา"
"ครับ" เขารีบลุกขึ้นพร้อมกับเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินตรงไปยังห้องฝั่งตรงข้ามที่ตอนนี้ปิดประตูอยู่ พอเดินมาถึงบอดี้การ์ดที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่พวกนั้นก็ก้มหัวเพื่อทำความเคารพเขาอย่างเช่นปกติที่เจอกัน
- Writer
