“...”
มาธวีเบิกตากว้างกับคำขู่นั้น ประกอบกับหูได้ยินเสียงลมหายใจกระชั้นถี่ รวมถึงเจ้าอนาคอนด้าของเขาที่แนบชิดกับบั้นท้ายกลมกลึงของเธอ อาการของมันบ่งบอกว่าเขายังไม่สงบดี เธอเลยนอนตัวแข็งทื่อเชื่อฟังเขาทันที
“นี่ดึกแล้ว นอนซะ พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานอีกนะ”
เขาบอกเสียงเข้ม ขณะที่มาธวีแย้งคนที่กอดเธอแน่น แล้วซุกหน้ากับจมูกโด่งๆ ของเขากับซอกคอเธอจนหญิงสาวต้องย่นคอหนี แต่ก็นั่นแหละ เธอหรือจะหนีคนร้ายกาจพ้น
“ไหนบอกว่าไล่ผึ้งออกแล้ว”
“ก็ใช่ไง” เขางึมงำตอบรับ ริมฝีปากร้อนผ่าวนั้นไม่รู้บังเอิญหรือตั้งใจจึงแนบชิดกับผิวเนื้ออ่อนของเธอ ทำให้เธอถึงกับร้อนวาบไปทั่วกาย “ผมน่ะไปทำงาน”
“...”
มาธวีนิ่ง รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อไปอย่างตั้งใจ
“ส่วนผึ้ง...ก็ไปนั่งเฉยๆ อยู่ในสายตาของผมก็พอ”
“...”
“ผมไม่ไว้ใจผึ้งให้อยู่คนเดียวหรอก คุณไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองน่าเป็นห่วงมากแค่ไหนเวลาอยู่คนเดียวน่ะผึ้ง”
มาธวีไม
