บ่วงรักน้องสาวจำแลง

จำใจ...2

“รดาคือคนที่พ่อกับแม่อยากให้มาเป็นสะใภ้ของบ้านเรา ลูกจะทำให้พ่อที่กำลังป่วยใกล้ตายไม่ได้เลยเหรอ” คุณจักรภพกล่าวเสียงอ่อนแรง เขายอมแช่งตนเองดีกว่ายอมรับลูกสะใภ้เช่นเบลล่า ถึงมันจะไม่ยุติธรรมกับวรภพ แต่ตระกูลเจริญเกียรติพานิชจะยอมรับลูกสะใภ้ที่ทำตัวแบบเบลล่าไม่ได้

“ทำไมพ่อต้องบังคับผมขนาดนี้ รดาใช่มั้ยที่เป็นคนขอให้พ่อทำแบบนี้” ไม่มีเหตุผลใดที่บิดาจะทำแบบนี้กับเขา นอกจากน้องสาวสุดที่รักจะหว่านล้อมให้บิดามารดาเป็นคนทำเช่นนี้

“น้องไม่เคยรู้เรื่องนี้หรอกลูก นี่เป็นความต้องการของพ่อกับแม่เท่านั้น” คุณวรวรรณรีบกล่าวแทรกขึ้นมาทันที เพราะกลัวว่าวรภพจะเข้าใจนิรดาผิด

“แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว พ่อกับแม่ก็คอยปกป้องรดาตลอด ต่อให้เรื่องทั้งหมดนี้รดาเป็นคนต้นคิด พ่อกับแม่ก็ไม่มีวันยอมรับความจริง ผมถามจริงเถอะครับ ในเมื่อพ่อกับแม่ก็รับรดามาเป็นลูกบุญธรรมแล้ว ทำไมต้องมาอยากได้เป็นลูกสะใภ้อีก” เสียงของชายหนุ่มแห้งผ่าด้วยความเสียใจ เขาไม่อยากจะคิดร้ายกับน้องสาวของตนเอง มันเป็นอื่นไปไม่ได้เลย นอกจากว่านิรดาจะต้องการตัวเขา และเธอก็ใช้ความรักที่บิดามารดามีต่อเขาเป็นเครื่องมือทำเรื่องนี้

“มันไม่ใช่อย่างที่ลูกคิดหรอก ไม่ว่าลูกจะว่ายังไง เรื่องการแต่งงานของลูกกับรดาก็ต้องเกิดขึ้น” คุณจักรภพเอ่ยเสียงเด็ดขาด แต่ก็ไม่ลืมที่จะแสดงท่าทางราวกับป่วยหนักเช่นเดิม

“ผมจะไปจัดการกับตัวต้นเรื่องเดี๋ยวนี้แหล่ะครับ” วรภพหุนหันออกไปจากห้องทันที บิดามารดาได้แต่มองหน้ากันด้วยความเหนื่อยใจ ท่านทั้งสองรู้ว่ายุคนี้การคลุมถุงชนเป็นสิ่งที่ไม่ควร แต่การจะให้ผู้หญิงที่มั่วผู้ชายไปเรื่อยเช่นเบลล่ามาเป็นสะใภ้ ท่านทั้งสองไม่มีวันยอมรับเด็ดขาด จะหาว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ ที่ดึงนิรดาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่นิรดาน่าจะมีความสุข เนื่องจากพวกท่านทั้งสองคนมองออกว่านิรดานั้นรักวรภพมากกว่าน้องสาวและพี่ชาย

วรภพเดินออกมาด้านนอกเพื่อจะตรงไปที่รถ เขากำลังจะออกไปตามหานิรดา เขาไม่สามารถรอให้เธอกลับมาได้ แต่ด้วยเพราะโชคเข้าข้าง นิรดากลับมาถึงบ้านพอดี โดยที่มีคิมหันต์เพื่อนร่วมคณะที่แอบชอบหญิงสาวขับรถมาส่ง วรภพได้แต่มองภาพตรงหน้าด้วยความไม่ชอบใจ

“ขอบใจมากจ๊ะคิม ขับรถดีๆ นะ” นิรดาหันมากล่าวก่อนที่จะยืนรอรถคิมหันเคลื่อนออกไปจากคฤหาสน์ วรภพมองภาพนั้นด้วยความขุ่นใจ ตอนนี้เขาต้องการคุยกับนิรดาให้รู้เรื่อง แต่น่าแปลกทั้งที่ความโกรธเข้าครอบงำเขาอยู่ เขากลับเผลอไปสำรวจรูปร่างหน้าตาของหญิงสาวที่ดูสวยขึ้นจนผิดตา หลังจากที่เขาพบเธอครั้งสุดท้าย เมื่อตอนที่เธอไปส่งเขาที่สนามบินวันนั้น

เมื่อรถเพื่อนชายเคลื่อนออกไปจากคฤหาสน์ นิรดาก็เดินเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี แล้วพลันสายตาของเธอก็มองไปเห็นร่างสูงของพี่ชายที่คิดถึงมาตลอด

“พี่ภพ!!” นิรดาเดินเข้าไปหมายจะกอดพี่ชายให้หายคิดถึง แต่ชายหนุ่มกลับเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดของคนตัวเล็ก

“มานี่เลยแม่ตัวดี” วรภพลากร่างบางของคนตัวเล็กเดินไปที่ห้องของเขา เขาไม่อยากให้คนงานที่อยู่ในบ้านต้องมารับรู้เรื่องราวที่น่ารังเกียจของเม่คนหน้าซื่อตาใสอย่างนิรดา ซึ่งแท้จริงแล้ว ภาพที่ทุกคนเห็นมันคือภาพลวงตาเท่านั้น

“ปล่อยรดานะ รดาไปทำอะไรให้พี่ภพโกรธ บอกรดาที” หญิงสาวขืนตัวไว้ด้วยความเจ็บ เพราะแรงบีบรัดมหาศาลที่ส่งมาที่ข้อมือบาง มันทำให้นิรดาเจ็บปวดราวกระดูกจะหักจากร่าง

“ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้ภพ!!” เสียงของคุณวรวรรณดังขึ้น แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจคำสั่งห้ามนั้น เขายังลากร่างบางให้ตามเขาขึ้นบันไดไปติดๆ

“ช่วยรดาด้วยนะคะคุณแม่” หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือ แต่คุณวรวรรณก็ไม่สามารถตามไปช่วยหญิงสาวได้ทัน

“ถ้าคุณแม่อยากให้ผมทำตามเงื่อนไข ก็กรุณาอย่ายุ่งกับเรื่องนี้” วรภพลากร่างบางมาถึงที่หน้าห้องสำเร็จ คุณวรวรรณชั่งใจอยู่สักพัก ก่อนที่จะตัดใจปล่อยให้วรภพทำตามที่เขาต้องการ เพราะเธอเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า วรภพไม่มีวันทำร้ายนิรดาอย่างแน่นอน