ถูกใจเหมือนฝัน
1262 Words
อรณิชาเดินทางมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิจากนั้นก็ไปติดต่อกับบริษัทเช่ารถที่ตนเองจองไว้ตั้งแต่ก่อนขึ้นเครื่อง หญิงสาวขับรถญี่ปุ่นคันเล็กไปยังบ้านที่ตนเองเคยอาศัยอยู่เมื่อแปดปีก่อน ถนนหนทางในกรุงเทพเปลี่ยนไปมาก กว่าอรณิชาจะขับรถมาถึงบ้านได้ก็ใช้เวลาค่อนข้างนาน แต่เมื่อมาถึงบ้านหลังเล็กก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเพราะตอนนี้บ้านนั้นสวยเหมือนกับบ้านในฝันที่เธออยากได้
หญิงสาวยอมรับเลยว่าคนออกแบบทำได้ออกมาถูกใจเธอมากที่สุด แม้จะใช้โครงสร้างของบ้านเดิมแต่เธอก็แทบจะจำไม่ได้เลยเพราะมันเปลี่ยนไปทั้งด้านนอกและด้านใน
อรณิชาส่งข้อความไปบอกบิดามารดาว่าตนเองมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย พร้อมกับส่งรูปเซลฟี่ตัวเองกับบ้านหลังใหม่ซึ่งรีโนเวทจนแทบจะไม่รู้เหลือเค้าโครงเดิม ก่อนจะจะเอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่เข้ามาเก็บในห้องที่เคยนอนมาตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก
ทั่วบริเวณบ้านสะอาดสะอ้านเพราะก่อนหน้านี้เธอได้ติดต่อบริษัททำความสะอาดให้เข้ามาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก่อนที่ตนเองจะเดินทางมาถึง
เมื่อจัดการกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เสร็จแล้วอรณิชาก็ล้มตัวลงนอนเพราะความเหนื่อยกับการเดินทางหลายสิบชั่วโมงหญิงสาวหลับไปนานจนกระทั่งรู้สึกตัวตื่นอีกทีในเวลาเกือบจะสองทุ่ม
เธอรู้สึกหิวจึงขับรถออกจากบ้านหลังเล็กตรงไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่หน้าปากซอยซื้อของใช้ที่จำเป็นขนมน้ำดื่มมาสองถุงใหญ่ ก่อนจะเดินไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ด้านหน้า
“บะหมี่เกี๊ยวต้มยำชามหนึ่งค่ะ” หญิงสาวสั่งกับเจ้าของร้านก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่างอยู่ รอไม่นานก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟ
นานมากแล้วที่เธอไม่ได้สัมผัสรสชาติอาหารแบบนี้แม้ว่าที่ร้านจะมีเมนูอาหารไทยอยู่มากมาย รวมถึงเมนูก๋วยเตี๋ยวและบะหมี่เกี๊ยวที่เธอกำลังนั่งทาน อยู่แต่รสชาติมันก็ต่างจากร้านต้นตำรับที่เมืองไทยมาก หญิงสาวนั่งทานก๋วยเตี๋ยวและมองบรรยากาศรอบๆ ไปด้วย
สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไปจากแปดปีก่อนอย่างชัดเจน แต่อรณิชาก็พอจะทำทางได้บ้างเพราะครั้งล่าสุดที่กลับมาเยี่ยมเมืองไทยก็เมื่อสามปีก่อนแต่ครั้งนั้นจะไม่ได้มาพักที่บ้านของตนเองแต่บิดามารดาก็ขับรถพามาดูบ้านเก่า
เช้าวันใหม่อรณิชาก็จะโทรศัพท์ไปกิ่งกาญจน์เพื่อนสนิทว่าตนเองกลับมาถึงบ้านแล้ว
ขณะที่หญิงสาวกำลังเกินสำรวจบริเวณรอบๆ บ้านยังเดินไม่ทันทั่วกิ่งกาญจน์ก็ขับรถมาจอดที่หน้าบ้าน
“อีฟเปิดประตูหน่อย” กิ่งกาญจน์เปิดประตูลงมาจากรถแล้วตะโกนเรียกเพื่อนที่กำลังเดิน
“แป๊บนะ” อรณิชารีบวิ่งไปเปิดในตัวเรารั้วจากนั้นก็สวมกอดเพื่อนด้วยความคิดถึง
“คิดถึงกิ่งจังไม่ได้เจอกันนานมากๆ”
“เลยนั่นสิเจอกันครั้งสุดท้ายก็เมื่อตอนที่กิ่งไปเที่ยวอเมริกา อีฟเป็นยังไงดีบ้างสบายดีมั้ย ผอมลงหรือเปล่า”
“ไม่ผอมเลยอีฟก็ตัวเท่าเดิมกิ่งนั่นแหละหุ่นดีขึ้นสวยขึ้นมากเลยนะ”
“แหมไม่ต้องมาแกล้งชมกันเลย”
“เข้าไปในบ้านก่อนไหมอีฟมีของฝากมาให้กิ่งเยอะแยะเลย”
“ไม่เห็นจะต้องซื้ออะไรมาฝากเลยแค่อีฟกลับมาอยู่บ้านแบบนี้กิ่งก็ดีใจมากๆ”
“เอาเถอะน่ายังไงอีฟก็ซื้อมาแล้วเข้าไปข้างในกันเถอะ” อรณิชาเดินนำเพื่อนเข้าไปในบ้าน
กิ่งกาญจน์เข้ามานั่งรอในห้องรับแขกขณะที่เจ้าของบ้านเดินหายเข้าไปในห้องนอนและกลับออกมาพร้อมถุงกระดาษอีกหลายใบใหญ่
“โอ้โหทำไมมันเยอะจังละอีฟ”
“อันนี้เป็นขนมนะ เผื่อกิ่งจะได้เอาไปฝากหลานๆ ที่บ้านด้วย ส่วนนี่เป็นน้ำหอมแล้วก็พวกเครื่องสำอาง”
“กิ่งว่ามันเยอะเกินไปนะ อีฟไม่น่าต้องเสียเงินเยอะเลย”
“ก็อีฟซื้อช่วงที่มันเซลแล้วยังอ้อ...มีกระเป๋าด้วยนะ”
“แต่กระเป๋านี่มันราคาแพงมากให้กิ่งจ่ายเงินอีฟดีไหม”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าก็บอกแล้วว่าของทุกอย่างอีฟซื้อช่วงที่มันเซล กระเป๋านี่ซื้อเมืองไทยก็ราคาเอาเรื่องอยู่แต่ซื้อที่นั่นราคามันไม่ได้แพงเลย”
“ขอบคุณมากนะอีฟ”
“อีฟต้องขอบคุณกิ่งมากกว่าที่ช่วยเรื่องบ้าน”
“แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะบ้านสวยถูกใจมั้ย”
“สวยถูกใจมากๆ อีฟไม่คิดเลยว่าเขาจะเข้าใจสิ่งที่อีฟบอกและทำออกมาได้ดีแบบนี้”
“กิ่งก็ว่าสวยมากมันเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ถ้าไม่เคยเห็นบ้านหลังเดิมมาก่อนก็ไม่รู้เลยว่าบ้านหลังนี้รีโนเวทมา”
“บริษัทนี้เก่งมากเลยนะ”
“กิ่งเพิ่งรู้มาว่าเป็นบริษัทเพื่อนที่โรงเรียนเก่าเรานั่นแหละ”
“จริงเหรอ อีฟชื่นชมในความเป็นมืออาชีพของคุณบาสนะ ถึงแม้อีฟจะเพื่อนรุ่นเดียวกันแต่เมื่อมาจ้างงานในฐานะนายจ้างเขาก็ทำงานทุกอย่างให้อย่างเต็มที่”
“อีฟดิวงานกับคนที่บาสเหรอ”
“อือ ก็เขาเป็นคนออกแบบและดูแลทั้งหมดไม่ใช่เหรอ”
“กิ่งว่าไม่นะ”
“คุณบาสเขาคุยโทรศัพท์กับนะ แล้วจะไม่ใช่เขาได้ยังไงล่ะกิ่ง”
“กิ่งเคยแวะมาดูแต่ไม่เคยเจอคุณบาสเลยแต่เจอผู้ชายอีกคนหนึ่งนะ แต่กิ่งไม่ได้ถามชื่อ”
“เขาก็คงช่วยกันดูละมั้ง แล้วมันเป็นบังเอิญจังหวะที่กิ่งมาเจออีกคน แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามอีฟว่าวันไหนว่างๆ จะนัดพวกเขาออกไปทานข้าวเพื่อเป็นการขอบคุณที่เขาทำบ้านออกมาได้สวยถูกใจ กิ่งว่างวันไหนล่ะเราจะได้ไปพร้อมกัน”
“ถ้าเป็นช่วงเย็นกิ่งว่างทุกวันแหละ อีฟนัดมาได้เลย”
“ถ้างั้นพรุ่งนี้อีฟจะลองโทรศัพท์ไปหาคุณบาสนะว่าเขาจะว่างออกมาทานข้าวกับเราวันไหน”
“ได้สิ”
“แล้ววันนี้กิ่งจะไปไหนต่อหรือเปล่า”
“กิ่งว่างถึงเย็นเลย อีฟอยากออกไปเที่ยวที่ไหนไหมล่ะเดี๋ยวกิ่งขับรถไปให้”
“อยากไปหาส้มตำแซบๆ กินน่ะ กิ่งพาไปหน่อยได้ไหม”
“ได้สิกิ่งก็อยากกินเหมือนกัน”
กิ่งกาญจน์พาอรณิชามายังร้านอาหารอีสานที่เธอมักจะมาทานเป็นประจำทั้งสองทานไปด้วยคุยไปด้วยเกือบสองชั่วโมงจากนั้นกิ่งกาญจน์ก็ขับรถมาส่งอรณิชาที่บ้าน
“อยู่คนเดียวได้นะ”
“นี่มันบ้านของอีฟนะอยู่ได้สบายมาก”
“ถ้างั้นกิ่งไปก่อนนะ อย่าลืมโทรบอกล่ะว่านัดกินข้าววันไหน”
“ได้จ้ะ ขับรถดีๆ นะ” อรณิชารอจนรถของเพื่อนเลี้ยวตรงหัวมุมก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน
- Writer
