ยังไงก็ต้องเจอ
1088 Words
“น่านเย็นนี้มึงอย่าลืมไปตามนัดนะ”
“นัดอะไรวะ” น่านนทีหันมาถามเพื่อนเพราะเขาจำไม่ได้จริงๆ ว่าเย็นนี้มีนัดอะไรเพราะถ้าหากเป็นการนัดไปกินเหล้ามันก็เป็นเรื่องปกติซึ่งไม่ต้องมีใครบอกเขาก็จะไปนั่งกินเหล้าที่ผับของรุ่นพี่ในคืนวันศุกร์อยู่แล้ว
“เดี๋ยวนะมึงลืมจริงหรือแกล้งลืมวะน่าน ปกติมึงไม่ใช่คนขี้ลืมนี่หว่า บางเรื่องกูบอกมึงไปแค่ครั้งเดียวอีกสามเดือนมึงยังจำได้เลยนะ”
“ก็ช่วงนี้กูทำงานหนักไงก็เลยลืม ว่าแต่นัดอะไรวะ”
“ก็เย็นนี้คุณอีฟเขานัดให้เราไปทานข้าวไง”
“กูไม่ไปได้ไหม”
“แต่กูรับปากเขาไว้แล้ว”
“แต่กูไม่ได้รับปาก”
“มึงอย่ามาทำเป็นเด็กหน่อยเลยว่ะน่านไปเจอกัน ไปคุยกันให้รู้เรื่องเวลามันก็ผ่านมาหลายปีแล้วนะเรื่องบางเรื่องลืมได้มึงก็น่าจะลืมแต่ถ้าไม่ลืมมึงก็ถามเหตุผลเขาให้รู้เรื่อง”
“ถามแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาวะ เขาก็แต่งงานไปแล้ว”
“ก็นั่นไงถามเพื่อมึงจะได้ตัดใจไง อย่าให้กูต้องพูดเรื่องนี้บ่อยๆ เลยว่าน่านบอกตรงๆ กูอยากเห็นมึงมีความสุขเหมือนคนอื่นบ้างและอีกอย่างกูก็สงสารผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เข้ามาในชีวิตมึงด้วยพวกเธอไม่ได้ผิดอะไรเลย บางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามึงเลิกกับเขาทำไม” กษิดิศบ่นยาวเพราะอยากให้เพื่อนอกมาจากความทรงจำในอดีต
“เอองั้นกูไปก็ได้ จะได้คุยให้จบ แล้วเขานัดที่ร้านไหนกี่โมง”
“ร้านXXX ทุ่มหนึ่งอย่าไปเลทนะมึง กินข้าวเสร็จกูจะพาหนูนาไปเที่ยวต่างจังหวัดเพราะมันเป็นวันหยุดยาว”
“รู้แล้วน่า เอาเป็นว่าหนึ่งทุ่มกูจะไปเจอมึงที่ร้านก็แล้วกันนะหวังว่ามึงจะไม่หลอกให้กูไปเจอเขาตามลำพัง”
“กูไม่ใช่คนแบบนั้น ถึงแม้กูอยากจะให้มึงเจอกับเขาตามลำพังก็ตามแต่ วันนี้เขานัดมาขอบคุณเรื่องบ้านกูก็ไม่อยากเสียมารยาททิ้งให้เขาเจอกับมึงตามลำพังหรอกนะ เอาล่ะกูขอตัวไปทำงานก่อนแล้วตอนเย็นเจอกัน”
เมื่อเพื่อนเดินออกจากห้องไปแล้วน่านนทีก็พิงหลังกับเก้าอี้เขาถอนหายใจอีกครั้ง ชายหนุ่มไม่รู้ว่าตอนนี้อรณิชาจะเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากแค่ไหน เขาเจอกับหญิงสาวครั้งสุดท้ายก็ตั้งแต่เธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกซึ่งผ่านมาถึงตอนนี้มันก็นานถึงแปดปีแล้วที่ทั้งสองไม่ได้เจอไม่ได้ติดต่อกัน
น่านนทีกับอรณิชาเคยคบกันสมัยที่ยังเรียนอยู่ แต่ตอนนั้นมันเป็นการคบกันแบบเด็กๆ พูดคุยเจอกันที่โรงเรียน ซื้อขนมให้กินไม่ใช่คบกันแบบผู้ใหญ่ทั้งสองไม่เคยเจอกันนอกโรงเรียนและระยะเวลาที่คบกับหญิงสาวมันก็สั้นมากแค่หนึ่งปีเท่านั้น
แต่น่านนทีก็ยอมรับเลยว่าช่วงนั้นเป็นช่วงที่เขามีความสุขมากเธอทำให้เขาขยันเรียนมากขึ้น ชายหนุ่มสอบติดคณะวิศกรรมศาสตร์และสัญญาว่าจะสร้างบ้านในฝันให้กับเธอ
แต่พอหญิงสาวเรียนจบมัธยมศึกษาปีที่หกเธอก็เงียบหายไปเลย ชายหนุ่มไปหาเธอที่บ้านแต่ที่บ้านก็ปิดสนิทเขาพยายามที่จะถามเพื่อนสนิทของเธอแต่ตอนนั้นมันเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ก็เลยไม่รู้จะไปตามถามจากใครที่ไหน
น่านนทีวนเวียนไปที่บ้านของหญิงสาวจนมั่นใจแล้วว่าเธอจะไม่กลับมาที่นี่ เขาทั้งงงและสับสนว่ามันเกิดอะไรขึ้นเพราะตลอดเวลาที่คุยกันน่านนทีไม่เคยทะเลาะกับอรณิชาเลยสักครั้ง เขาไม่รู้หรอกว่ามันมีเหตุผลอะไรที่คนคนหนึ่งจะหายไปจากชีวิตของคนคนหนึ่งโดยไม่คิดจะติดต่อกลับมา นอกเสียจากว่าเวลาที่คบกันนั้นเป็นเขาที่คิดไปเองว่าเธอจริงจังด้วยอาจจะเพราะเธอยังเด็กมากแต่สำหรับเขามองทุกอย่างเป็นเรื่องจริงจัง
ในวันที่อรณิชาติดต่อเข้ามาในบริษัทเพื่อจะให้ไปรีโนเวทบ้านเขาดีใจเป็นอย่างมากแต่ก็ดีใจได้ไม่นานเมื่อรู้ว่าเธอแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว ชายหนุ่มออกแบบบ้านให้เธออย่างเต็มความสามารถเพราะนี่เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้หญิงสาวคนนี้ได้ แม้รู้ว่าเธอมีครอบครัวแล้วแต่เขาก็ยังหวังดีกับเธออยู่เสมอ
ทุกครั้งที่อรณิชาติดต่อกลับมาน่านนทีจะให้กษิดิศเป็นคนคุยโทรศัพท์เพราะเขากลัวใจตัวเองกลัวว่ามันจะไปหลงรักเธออีกครั้ง และมันคงไม่ดีแน่ๆ แต่ในเมื่อวันนี้มันเลี่ยงไม่ได้ น่านนทีก็คิดว่าการออกไปเจอเธอมันอาจจะปลดล็อกปมในใจของเขา
น่านนทีอยากจะคุยกับเธอให้รู้เรื่องอยากจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นมีอะไรที่เขาทำผิดและทำให้เธอทิ้งไป จากนั้นเรื่องทุกอย่างระหว่างเธอกับเขามันก็จะจบลง
เขาจะได้ไปมีชีวิตใหม่เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าจะคบกับผู้หญิงคนไหนก็ตามเขาก็ไม่เคยคบได้นานเพราะในใจยังเอาแต่คิดถึงอรณิชาอยู่เสมอ ระยะเวลาผ่านมานานแค่ไหนแต่มันก็ลบความรู้สึกความทรงจำของเขาไม่ได้เลย ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าในใจของเธอจะยังมีเขาหรือเปล่า เธอจำเขาได้ไหมหรือบางทีเจอกันแล้วก็อาจจะกลายเป็นคนแปลกหน้าก็ได้
แต่วันนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นน่านนทีก็ตัดสินใจแล้วว่าจะออกไปเจอเธออีกครั้งเขาก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าสาวน้อยที่เขาหลงรักในอดีตโตขึ้นมาเธอจะสวยมากแค่ไหน
- Writer
