แม่มดสาวเจ้าเสน่ห์

แม่มดสาวเจ้าเสน่ห์ ตอนที่ 8

ลองบิดลูกบิดประตูห้องของเธอเข้าไปเพราะเห็นประตูไม่ได้ล็อก

ภาพที่เห็นทำให้เอกภาพตาค้าง กลืนน้ำลายเอื้อกๆ ก้าวขาแทบไม่ออก กำลังอ้ำอึ้งแล้วก็เป็นใบ้ทับอีกรอบ

“ขะ... ขอโทษไม่ได้ตั้งใจ” เขาพยายามรวบรวมสติ ก้าวขาจะเดินออกจากห้อง แต่ขาแทบขยับไม่ออก อุ้งมือใหญ่ปาดเหงื่อที่ท่วมขึ้นมาเต็มใบหน้าอย่างปัจจุบันทันด่วน เรือนกายหนุ่มร้อนรุ่มดั่งไฟสุม

ให้ตายเถอะ อยากจะบ้า ชายหนุ่มคร่ำครวญในใจ

“เดี๋ยวก่อน ไอ้นี่ใส่ยังไงเหรอ” ซินนี่หยิบบราลูกไม้ตัวสวยขึ้นมา ความที่อยากแกล้งคนทำให้เธอถามคำถามแบบไร้เดียงสาสุดๆ ทั้งๆ ที่แค่เสกเสื้อผ้าที่เขาซื้อให้ หรือแม้แต่จะนึกเอาเองก็สามารถประดับอยู่บนกายแบบมนุษย์โลกได้ทุกรูปแบบ

เอกภาพลูบหน้าแรงๆ แม่คุณ ไม่อายหรือไงมายืนแก้ผ้าให้เขาดู แถมมาถามอีกว่าบราใส่ยังไง

“ตกลงว่าใส่ยังไง” ซินนี่เดินมาหาชายหนุ่มทั้งที่ยังเปลือยเปล่า จับมือเขาให้จับบราเอาไว้ “ใส่ให้หน่อย”

เธอลองใจเขา ยั่วสุดๆ ขนาดนี้ เขาจะตบะแตกหรือเปล่าหนอ

ดวงตาใสซื่อไร้เดียงสาทำให้เอกภาพถอนใจจนหอบ เขาอยากจะบ้า ใครก็ได้ช่วยเขาที เขาก็เป็นผู้ชายนะไม่ใช่เสาหินหลักศิลาจารึก

ถึงจะไม่ได้สนใจสาวๆ แต่เล่นมาแก้ผ้าแบบนี้จับปล้ำเสียให้เข็ดดีกว่าไหมนี่ แต่เพียงได้แค่คิดในใจเท่านั้น เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่กล้า

ซินนี่กะพริบตาปริบๆ มองเขาไม่วาง กำลังนึกในใจว่าเขามีปฏิกิริยาตอบสนองเธอแล้ว ปฏิบัติการยั่วบทที่หนึ่งเริ่มขึ้น เขาคงหวั่นไหวบ้างแหละ ซินนี่มองเอกภาพตาแป๋ว

เอกภาพยื่นมืออันสั่นเทาทับบราลูกไม้บนเต้าอวบของคนตรงหน้า ถ้าเขากะประมาณคงจะไซส์สามสิบหกคัพซี ถ้าจะพูดให้ถูก เธอเกิดเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาทีเดียว แต่นี่เขาไปรู้ได้ยังไงว่าเธอคัพไหน คิดได้ดังนั้นก็ได้แต่บอกตัวเองว่าใช้ความรู้สึกเอา

ซินนี่ยกแขนให้เขาเหมือนอำนวยความสะดวก ทำให้เต้าอวบผงาดอยู่ตรงหน้าเขา เอกภาพเหงื่อไหลโชก มือสั่นกว่าเดิมจนควบคุมไม่ได้เมื่อประทับบราที่ปทุมถันของหญิงสาว

“คุณเป็นอะไร เหตุไฉนถึงได้สั่นเช่นนี้” ซินนี่วางมือบนอุ้งมือใหญ่ เท่านั้นก็ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว เธอสัมผัสถึงแรงสั่นสะท้านจากเขาที่ประทับอยู่บนเนินอวบอัด

เอกภาพยืนค้าง ขยับขาไม่ออก สายตาคมเข้มก้มมองอุ้งมือใหญ่ที่นาบอยู่กับความนุ่มนิ่มของเนินปทุมถันของหญิงสาว ถ้าได้ดูดกลืนจะเป็นเช่นไรหนอ คิดแล้วอยากกลืนกินขบกัดให้หนำใจ เขาบอกตัวเองว่าตอนนี้อยากปล้ำเธอที่สุด แต่เพียงแค่คิดเท่านั้น เมื่อใจไม่กล้าพอที่จะรังแกผู้หญิง

“ใส่เองเถอะ ฉันมีงานต้องทำอีกเยอะ” เอกภาพรีบละมือจากปทุมถันไซส์เกินมาตรฐาน ยัดบราลูกไม้ใส่มือของซินนี่แล้วรีบหันหลังให้ เดินออกจากห้องไปทันที

ซินนี่มองตามด้วยความขัดใจ

“คนอะไรซื่อบื้อชะมัด แถมยังเฉิ่มอีก”

หญิงสาวเสกอีกรอบเธอก็อยู่ในชุดสุดเซ็กซี่เป็นกางเกงขาสั้นและเสื้อกล้ามรัดรูป แอบถอนใจเมื่อหันไปมองเสื้อผ้ามิดชิดที่เขาซื้อให้

“นอกจากจะซื่อบื้อแล้ว ยังเลือกเสื้อผ้าเชยสิ้นดี”

เสียงหัวเราะเยาะที่ดังขึ้นรอบกายไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร

“ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” ซินนี่มองไปรอบห้องแต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของยูริ

“เจ้ามีความสามารถจะมองข้าเห็นเอง แต่นี่เจ้าไม่ได้เรื่อง ยั่วแค่นี้ก็ไม่สำเร็จ แถมเขายังเมิน วิ่งหนีเจ้าออกจากห้องอีก” ยูริเยาะอีกครั้งก่อนที่จะหายไป

“ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” ซินนี่โมโหจนหน้าแดงเมื่อถูกเยาะเย้ย แถมยังไม่สามารถมองเห็นยูริได้อีกด้วย

“จ๊ะเอ๋ ซินนี่ รู้นะทำอะไรอยู่” อูลก้าปรากฏร่างใกล้ๆ กับลูกศิษย์สาว เขาก็ไม่แพ้คนอื่นๆ ที่แอบดูซินนี่อยู่เช่นกัน

“อาจารย์มาเงียบๆ อีกแล้ว ข้าตกใจ” ซินนี่กอดอกมองอย่างแสนงอน

“เป็นไง เขาไม่สนเหรอ” อูลก้ามองด้วยดวงตาเจ้าเล่ห์

“ใครบอก เขาคงเป็นคนดีต่างหาก เลยไม่ทำอะไรข้า หากท่านจะมาเยาะเย้ยข้าเหมือนยูริ กลับไปเลย” ซินนี่สะบัดหน้าใส่อาจารย์ด้วยความโมโห

“ยาเสน่ห์ที่ข้าให้ รับรองอยู่หมัด” อาจารย์แนะ แต่ลูกศิษย์รีบปฏิเสธ

“ซินนี่รู้ตัวเองดีว่ามีเสน่ห์พอ ถ้าซินนี่ใช้มนตร์หรือยาเสน่ห์ รับรองเป็นแมวป่าตลอดชีวิตแน่ ท่านอาจารย์ต้องการให้เป็นแบบนั้นรึ” ซินนี่มองหน้าอาจารย์นิ่ง ไม่พอใจกับคำแนะนำนั้นสักนิด

“ข้าลืมไป งั้นขอให้โชคดีนะ แต่ชุดนี้คงทำให้นายซื่อบื้อสนใจบ้างนะ” อูลก้ามองชุดสุดเซ็กซี่ของลูกศิษย์สาวยิ้มๆ

“อาจารย์แนะข้าบ้างสิ” ซินนี่ออดอ้อน

“เจ้าเก่ง ข้ารู้ แต่เอาหูมาสิ ข้าจะบอกให้ว่ามนุษย์ผู้หญิงเขายั่วผู้ชายบนโลกมนุษย์กันแบบไหนบ้าง” อูลก้าผู้ชำนาญและเรียนรู้อุปนิสัยของผู้หญิงบนโลกแอบกระซิบกระซาบกับลูกศิษย์

“ขอบใจท่านอาจารย์มาก” ซินนี่ยิ้มให้อาจารย์อย่างเจ้าเล่ห์

“เล็กน้อย ข้าไปละ” ว่าแล้วก็หายตัวไปทันที

เอกภาพสงบสติอารมณ์อย่างยิ่งยวดแล้วเดินเข้าห้องทำงาน เขายังทำการทดลองเรื่องการผลิตไม้อัดกันปลวกจากวัสดุเศษเหลือค้างคาอยู่ แต่วันนี้ สมาธิของเขาหายไปหมด ส่วนผสมผิดๆ ถูกๆ ข้อมูลที่ค้นคว้ามาไม่เข้าสมองเลยสักนิด

เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น เขากล่าวอนุญาตเสียงขรึม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร

“กาแฟค่ะ” ซินนี่พยายามเรียนรู้อาหารการกินของมนุษย์โลกให้มากขึ้น กาแฟหอมกรุ่นจากการเสกของเธอ ด่วนทันใจแบบไม่ต้องชงเอง

“ขอบใจ” เขายังก้มหน้าก้มตาทำตาต่อ ซินนี่มองด้วยความขัดใจ เธอแกล้งเดินไปเดินมา เพื่อให้เขามองบ้าง แต่เขายังไม่ใส่ใจ

ทำไมเนื้อคู่ของเธอเฉิ่มแบบนี้นี่ ซินนี่แอบค่อนขอดในใจ

เอกภาพรับรู้ว่าหญิงสาวยังเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง เขาเงยหน้าเพื่อจะบอกเธอว่าให้ออกไปได้ เขาไม่ต้องการอะไรแล้ว แต่พอแค่เงยหน้าขึ้นมอง สายตาเจ้ากรรมดันไปมองอกอวบที่เขาเห็นยอดบัวงามชัดเจนเพราะเธอกำลังหันมองเขาอยู่พอดี เสื้อกล้ามเธอบางเสียจนน่าหวาดเสียว ชายหนุ่มรีบก้มหน้าแดงก่ำลงต่ำก็เจอกับขาขาวนวลเนียน กางเกงตัวน้อยรัดเสียจนเห็นรูปร่าง น้ำลายเหนียวๆ ถูกกลืนลงคอด้วยความฝืดเคือง

“ออกไปได้แล้ว ฉันจะทำงาน” เอกภาพรีบหันหลังหยิบกาแฟมาดื่มด้วยมืออันสั่นเทา มือที่สั่นทำให้ซินนี่ยิ้มกริ่ม เขาหายใจหอบแรง พยายามสูดอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด เนื่องจากอากาศในห้องหายไปเกือบหมดหรือไม่พอให้สูดด้วยซ้ำ กาแฟที่เธอชงรสชาติดีพิลึก นุ่มคอดี เขารู้สึกชอบอย่างประหลาด ไม่เคยคิดว่าเธอจะทำอาหารเก่ง ชงกาแฟอร่อยขนาดนี้ ผิดจากที่เขาเห็นเธอครั้งแรกที่ผับเสียอีก

“คุณไม่ต้องการอะไรอีกแล้วเหรอคะ” หญิงสาวจดจำคำพูดอาจารย์ทุกข้อ ตื๊อเท่านั้นที่จะครองใจชาย เธอพยายามเดินไปใกล้ๆ เขา ยั่วยวนเต็มที่ แม้จะดูไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่ก็ตามที

“ไม่ ออกไปได้แล้ว”

โดนไล่เข้ามากๆ หญิงสาวจึงยอมล่าถอยออกไป เขาไม่ยอมมองเธอเลย ขัดใจชะมัดเชียว แอบย่นจมูกใส่ชายหนุ่มที่ก้มหน้าก้มตาขยันขันแข็งในการทำงานจนเกินเหตุด้วยความหมั่นไส้

“ค่ะ หากต้องการอะไรเรียกซินนี่ได้นะคะ” เธอบอกเขา เขามัวแต่สนใจงานมากกว่าสนใจเธอ

เมื่อซินนี่ออกไปแล้ว เอกภาพจึงถอนใจหนักหน่วง เขากำลังสับสนว่าถอนหายใจเพราะโล่งอกที่เธอออกไป หรือเสียดายกันแน่

“บ้าแล้วอะตอม” ชายหนุ่มว่าตัวเอง พยายามสนใจกับงานที่ศึกษาอยู่ต่อไป

เขามีเวลาส่วนตัวมากเพราะเป็นนักวิจัยอิสระ จึงไม่ต้องคอยเร่งรีบออกไปทำงานเหมือนคนทั่วไป ช่วงนี้ เขาสนใจเรื่องวัสดุเศษเหลือ รวมถึงการผลิตกระดาษทดแทนการตัดไม้ทำลายป่า และค้นพบต้นหญ้าชนิดหนึ่งซึ่งใช้แทนกระดาษสาได้ดีทีเดียว แถมหาง่ายทุกที่แบบไม่ต้องหาซื้อเลยก็ว่าได้

ซินนี่อยากสำรวจบ้านหลังใหญ่ อยากทำความรู้จักกับสรรพสัตว์ทั้งหลายในบ้าน สายตามองหาปิแอร์แต่กลับไม่เห็น สงสัยคงไปเที่ยวซน

“ซินนี่คนสวย ให้พี่เดินไปเป็นเพื่อนไหมจ๊ะ” เจ้าบิ๊กรีบเข้ามาหาซินนี่ทันทีที่เห็นหญิงสาวเดินออกมาจากตัวบ้าน

“ให้พี่พาไปเดินเล่นดีกว่า เดี๋ยวจะพาไปรู้จักทุกซอกทุกมุมเลยจ้ะ” เจ้าโบ้เสนอหน้าไม่ยอมแพ้เช่นกัน