แม่มดสาวเจ้าเสน่ห์

แม่มดสาวเจ้าเสน่ห์ ตอนที่ 7

ไม่นานจึงเสร็จเรียบร้อย เธอได้เรียนรู้ว่ามนุษย์ทานอาหารอะไรบ้างในตอนเช้าหลายอย่างจากผู้เป็นยาย รวมถึงคาถาบทนี้เรื่องการเสกอะไรดั่งใจนึกที่เธอสามารถจำได้แม่นเลยทีเดียว

มาถึงตอนนี้ยังนึกขอบคุณอาจารย์คูลโซ่มิใช่น้อย เพราะถึงจะดุไปหน่อย แต่เธอนำวิชานั้นมาใช้ได้ แต่เวทมนตร์บางอย่างเธอไม่ใส่ใจ เช่น สาปให้พืชผลเหี่ยวเฉาหรือเป็นโรค เพราะคิดว่าไม่เห็นจำเป็น ส่วนวิชาทำเสน่ห์ของอาจารย์อูลก้า เธอคิดว่าไม่รู้จะไปทำเสน่ห์ใส่ใคร แต่ตอนนี้กลับอยากฝึกมันตงิดๆ ส่วนวิชาเรียนรู้อนาคตที่ร้ายๆ แปลงร่างเป็นสัตว์ต่างๆ ก็พอได้งูๆ ปลาๆ เพราะมัวแต่เที่ยวซน ไม่ใส่ใจวิชา แต่ยังดีที่ยังเหาะได้อยู่บ้างเพราะการเหาะทำให้การไปเที่ยวสะดวกขึ้น

นึกถึงของวิเศษของแม่มดที่เธอพกติดตัวมาด้วย อันได้แก่ ไม้กายสิทธิ์ กระดิ่ง มีดดำ มีดขาว ที่พรมน้ำมนต์ซึ่งไม่ค่อยได้ใช้สักนิด ส่วนใหญ่จะใช้ตอนทำพิธี

กลิ่นหอมของอาหารเช้าเรียกให้เจ้าของบ้านทั้งสามรีบลงมาที่โต๊ะอาหาร เพราะปกติต้องทานอาหารจากหุ่นยนต์ที่ทำอาหารเช้าให้ทาน เป็นอาหารง่ายๆ โดยที่เอกภาพใส่โปรแกรมเข้าไป ดังนั้น รสชาติอาหารจึงเหมือนเดิมทุกวันจนต้องมาปรุงเพิ่มเอาเอง มื้ออื่นๆ อาศัยซื้อสำเร็จรูปเอา

“สุดยอด” ลูกโป่งทานอาหารเช้าฝีมือซินนี่ด้วยความเอร็ดอร่อย แล้วเอ่ยชมจากใจจริง

“สุดยอดกว่าเจ้าแรม เจ้าโบ้ทำอีก” ปิงปองเห็นด้วยกับพี่ชาย ส่วนเอกภาพแอบยิ้มในรสชาติของอาหารที่ทาน ไม่คิดว่าเธอจะทำอาหารอร่อย

เอกภาพมองเสื้อของเขาที่เธอใส่แล้วแอบกลืนน้ำลายลงคอ ถ้าเขาเดาไม่ผิด เธอไม่ใส่บรา แล้วเขาเผลอมองเรียวขาที่โผล่พ้นเสื้อตัวยาวลงมา เธอไม่ใส่กางเกงด้วย

ให้ตายเถอะ แม่จอมยั่ว

“ทำไมไม่ใส่กางเกงที่ฉันให้” เอกภาพซักไซ้ ลอบกลืนน้ำลายหลายครั้ง เสียงเคร่งขรึมของน้าชายทำให้เด็กๆ ทั้งสองมองซินนี่ด้วยความสนใจมากขึ้น เขากระแอมเบาๆ พยายามไม่มองเรียวขาเธออีก

“ใส่ไม่ได้” เธอตอบสั้น เพราะกางเกงเขาใหญ่มาก หลวมมากด้วย เธอไม่คุ้นชินกับเสื้อผ้าของมนุษย์สักเท่าไหร่ นอกจากเสกเอาตามที่อาจารย์สอน แต่ซินนี่คิดว่า หากเสกเสื้อผ้าใส่เอาเอง เขาอาจสงสัยว่าเธอไปเอาเสื้อผ้าจากไหนมาสวมใส่

เอกภาพพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ แต่ทำสีหน้ายุ่งเหยิงพอสมควร

“แล้วไม่ทานอาหารเช้าหรือไง” เขาขมวดคิ้วเมื่อไม่เห็นเธอมาทานอาหารด้วยกัน อีกใจหนึ่งคิดว่าเธอไม่กล้ามาร่วมโต๊ะกับเขาและหลานๆ เพราะอาจเกรงใจ

“ฉันอิ่ม ทานผลไม้ทิพย์แล้ว” ซินนี่บอกตามตรง

ลูกโป่งกับปิงปองที่แอบคุยกันเรื่องซินนี่มองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย เอกภาพประหลาดใจ ชะงักมือมองหน้าหญิงสาว

“เธอว่าอะไรนะ” เอกภาพไม่แน่ใจจึงถามในสิ่งที่ได้ยิน คิดว่าตัวเองหูฝาดไป

“ซินนี่หมายถึง... ซินนี่ทานแล้ว” ซินนี่รีบแก้ตัว

เจ้าของบ้านทั้งสามถอนใจในคำพูดประหลาดของซินนี่ แต่ลูกโป่งกับปิงปองแอบกระซิบกันสองคน เมื่อคืน เด็กทั้งสองแอบคุยกัน แถมยังเปิดหนังสือเกี่ยวกับเรื่องมนุษย์ต่างดาวและแม่มด สงสัยว่าซินนี่จะไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่ยังไม่มีหลักฐาน แค่สัญชาตญาณที่ติดตัวเด็กทั้งสองมาตั้งแต่เกิดที่ทำให้คิดแบบนั้น

“ยัยตัวยุ่ง รีบทานเถอะ จะได้รีบไปโรงเรียน เดี๋ยวเธอคงต้องอยู่บ้านไปก่อน แล้วฉันจะซื้อเสื้อผ้ามาให้” เอกภาพคิดว่าหากพาหญิงสาวออกไปซื้อเสื้อผ้าในสภาพนี้คงไม่ไหวเป็นแน่

“ค่ะ” ซินนี่รับคำ

“เฝ้าบ้านให้ดีนะ อย่าออกไปไหนเด็ดขาด อย่าเปิดประตูให้คนแปลกหน้าด้วย” เอกภาพสั่งความเอาไว้ก่อนขับรถออกไปส่งหลานๆ ไปโรงเรียน

“ค่ะ” ซินนี่รับคำอีกครั้งแล้วเก็บจานชามไปไว้ในห้องครัว

หญิงสาวใช้เวทมนตร์ชั่วพริบตาเดียว จานชามก็สะอาดสะอ้าน เก็บเข้าที่เรียบร้อยเหมือนตอนที่เอาออกมาจากชั้นวาง

ซินนี่ชะงัก ขณะที่เดินสำรวจบ้านอยู่แล้วได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้าน บ้านของเอกภาพมีเสียงประหลาดคอยเตือนด้วยหากเวลามีมนุษย์คนอื่นมาหา พวกมนุษย์มีอะไรแปลกๆ ที่โลกเวทมนตร์หาไม่ได้หลายอย่างทีเดียว

เอกภาพสั่งความเอาไว้ว่าห้ามให้คนแปลกหน้าเข้าบ้าน ห้ามออกไปจากบ้าน เธอเดินไปมองคนที่มากดกริ่งอยู่หน้าบ้าน เธอควรจะถามไถ่ถึงสาเหตุที่มนุษย์คนนั้นเดินทางมา

วิภาขมวดคิ้วยุ่งทันทีที่เห็นซินนี่

“นี่เธอ อะตอมไม่อยู่เรอะ แต่เธอเป็นใครนี่” วิภาเพ่งมองหญิงสาวตรงหน้า

โอ้แม่เจ้า ใส่เสื้อเชิ้ตคุณอะตอมแถมยังโนบราอีกด้วย หรือว่าคุณอะตอมจะแอบมีเมียซ่อนไว้ในบ้าน

“เจ้าเป็นใคร” ซินนี่นึกสรรพนามที่ไม่คุ้นชินแล้วเปลี่ยนเสียใหม่ “คุณเป็นใคร”

“อะตอมอยู่ไหม ฉันเอากับข้าวมาให้เขา เปิดประตูให้หน่อยสิ” วิภาพยายามจะเข้าบ้านให้ได้ ซินนี่ไม่ยอมเปิดประตูเพราะชายหนุ่มได้สั่งเอาไว้

“ไม่ได้ค่ะ” ซินนี่ปฏิเสธตามที่ชายหนุ่มสั่ง

“นี่เธอเป็นใครกันถึงกล้ามาห้ามฉัน ปกติบ้านหลังนี้ฉันเข้านอกออกในเป็นประจำ ผู้หญิงชั่วคราวของอะตอมหรือไง ไม่น่าเลย เห็นทำตัวหงิมๆ ที่แท้แอบซ่อนเมียเอาไว้” ตอนท้ายวิภาแอบค่อนขอดชายหนุ่มในใจ เพราะเธอหมายมาดเอาไว้ว่าอยากได้เอกภาพมาเป็นลูกเขย

ซินนี่สัมผัสได้ถึงสายตาดูถูก ไม่เป็นมิตรของวิภา หญิงสาวจึงได้แต่ยืนเฉยไม่เปิดประตูให้แขกของชายหนุ่ม ส่วนทางด้านวิภาแอบมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าผ่านรั้วบ้านอย่างดูถูก เพราะการแต่งตัวติดจะโป๊ เสื้อผ้าน้อยชิ้นของซินนี่ทำให้นางนึกหมิ่นแคลนในใจ

“ไม่ได้จริงๆ” ซินนี่ชักรำคาญ เหตุใดมนุษย์ถึงเข้าใจอะไรยากเช่นนี้

วิภาโกรธจนตัวสั่น “ฉันจะบอกอะตอมว่าเธอนี่เสียมารยาทที่สุด”

วิภาโมโหหน้าแดงก่ำ ซินนี่มองวิภานิ่ง งุนงงกับอาการโกรธเคืองของนาง แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรกันต่อ รถของเอกภาพก็แล่นเข้ามาจอดหน้าประตูบ้านพอดี

ประตูบานใหญ่ของบ้านถูกเปิดออกด้วยโปรแกรมอัตโนมัติ วิภายิ้มกริ่ม รีบเดินเข้าไปในบ้านแบบไม่ต้องเชิญ

“นี่คุณ” ซินนี่รีบดึงมือของวิภาเอาไว้

“มาดึงฉันไว้ทำไมนี่” วิภาโวยวาย

ซินนี่ปล่อยแต่โดยดี มองวิภาที่ดื้อรั้นพยายามจะเดินเข้าบ้าน ก่อนที่จะร่ายมนตร์ใส่

“ว้าย!”

วิภาล้มไม่เป็นท่า ซินนี่แอบหัวเราะมนุษย์ผู้ดื้อด้าน

“พ่ออะตอม เธอผลักน้าล้ม ดูสิ ถลอกปอกเปิกหมดเลย” วิภาโวยวาย

เอกภาพหน้าเสียรีบพยุงวิภาขึ้นจากพื้น เขาหันไปทำตาดุใส่ซินนี่ หญิงสาวนึกสมน้ำหน้า หยุดหัวเราะกอดอกมอง แต่ด้วยความที่เธอใส่เสื้อผ้าตัวเดียว พอกอดอก ชายเสื้อจึงถลกขึ้นไปมากกว่าเดิม ภาพสยิวชวนหวาดเสียวทำให้เอกภาพเผลอปล่อยมือจากวิภา ทำให้ครั้งนี้คนเสแสร้งแกล้งว่าเจ็บเสียนักหนาล้มไม่เป็นท่าลงบนพื้นหน้าบ้านอีกรอบ

“ว้าย! อะตอม ปล่อยน้าทำไมนี่”

เอกภาพตกใจที่เผลอปล่อยวิภา ตั้งสติใหม่ พยุงร่างวิภาขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกว่าร่างกายกำลังร้อนรุ่ม ไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เขาพยุงวิภาเข้าบ้าน รีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

“ขอโทษครับคุณน้า”

ซินนี่เดินตามทั้งสองเข้าบ้าน แม้สายตาชายหนุ่มจะตำหนิ แต่เธอแสร้งทำเป็นไม่สนใจ

“น้าเอากับข้าวมาฝากพ่ออะตอมกับหลานๆ แหม... เพิ่งรู้นะว่าพ่ออะตอมมีผู้หญิงอยู่ในบ้านด้วย”

วิภาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ เธอไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เอกภาพ เนื่องจากหมายหมั้นเขาเอาไว้ให้บุตรสาวคนเดียวที่กำลังจะกลับมาจากต่างประเทศ หลังจากที่ได้ทุนไปศึกษาต่อที่ออสเตรเลีย

“เธอเป็นแม่บ้านคนใหม่ของผมน่ะครับคุณน้า”

พอบอกว่าแม่บ้านคนใหม่ วิภายิ้มเยาะทันที นางนึกว่าจะเป็นเมียของเอกภาพเสียอีก แต่ที่ทำให้นางตงิดในหัวใจ คงเป็นรูปร่างหน้าตาไม่บ่งบอกว่าเป็นคนใช้เลยสักนิด แถมยังอวบอัดน่าฟัดเสียนี่กระไร ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังคิด แล้วเอกภาพเป็นหนุ่มโสด การศึกษาสูง ชาติตระกูลดี แถมยังร่ำรวย สติปัญญาเป็นเลิศเช่นนี้จะไม่หวั่นไหวบ้างเชียวหรือ

“ที่แท้คนใช้เหรอคะ” วิภาทำท่ารับรู้

เอกภาพนิ่งอึ้งกับคำว่าคนใช้ของวิภา แต่เขาไม่แสดงออกเนื่องจากเป็นคนเก็บอารมณ์ได้ดี

วิภาอยู่คุยกับเอกภาพสักครู่จึงขอตัวกลับ ชายหนุ่มถอนใจเมื่อวิภากลับไป เห็นซินนี่หายไปนาน แถมยังเงียบผิดปกติ เดินหาทั่วบ้านไม่เจอ จึงเดินขึ้นชั้นสอง