แม่มดสาวเจ้าเสน่ห์

แม่มดสาวเจ้าเสน่ห์ ตอนที่ 6

เดินไปจิ้มผิวนุ่มๆ ของซินนี่ “แต่ผิวนิ่มเหมือนมนุษย์ทั่วไป ต้องดูหลายอย่างประกอบกัน”

“หรือไม่อาจจะเป็นแม่มด” ลูกโป่งจ้องมองซินนี่ด้วยความอยากรู้ไม่แพ้น้องสาว

“เจ้ารู้รึ” ซินนี่ประหลาดใจ ไม่คิดว่าเด็กน้อยทั้งสองจะรู้ว่าเธอเป็นแม่มด หรือเนื้อคู่เธอจะรู้ด้วยเช่นกัน

“ไปกันใหญ่แล้ว แม่มงแม่มดที่ไหน เหลวไหลจริงๆ ลูกโป่ง ปิงปองนี่ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีกไม่ใช่เหรอ น้าว่าเราสองคนควรไปนอนได้แล้วนะ”

เอกภาพขยี้ศีรษะหลานตัวอ้วนกลมทั้งสองที่กำลังกอดอกพินิจพิจารณาซินนี่แล้วจับผิด ไม่แปลกใจที่ได้ยินหลานๆ พูดแบบนี้ เพราะหลานทั้งสองเป็นเด็กที่มีจินตนาการสูง แถมฉลาดมากทีเดียว หนังสือเรียนที่ครูสอน เด็กทั้งสองเรียนข้ามไปจนถึงไหนต่อไหนแล้วจนไม่อยากไปโรงเรียน คิดว่าครูสอนอะไรน่าเบื่อ จนเขาต้องสอนความรู้ที่มากกว่าที่ครูสอนที่โรงเรียนให้เพิ่มเติมเพื่อแลกกับการไปโรงเรียน เวลาสอบหลานๆ ทำข้อสอบได้เต็มทุกวิชา ครูที่โรงเรียนไม่กล้าว่าอะไรหากเด็กทั้งสองจะขาดเรียนไปบ้าง เพราะบางที เวลาครูอธิบายลูกโป่งกับปิงปองจะตอบคำถามครูกว้างมากจนครูบางคนเสียหน้า เนื่องจากรู้น้อยกว่าเด็กตัวเล็กๆ ที่เป็นลูกศิษย์เสียอีก

“ตกลงน้าอะตอมรับพี่เขาอยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ” ลูกโป่งยังกอดอกปักหลังอยู่กับที่ไม่ยอมไปไหน หากไม่รู้ว่าพี่สาวตรงหน้าจะได้อยู่ที่นี่หรือเปล่าคงจะยังไม่ไปนอน เพราะทำให้ค้างคาใจพอสมควร

“พี่ชื่ออะไรเหรอคะ” ปิงปองก็ไม่แพ้พี่ชาย ยังปักหลังอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหน

“ชื่อซินนี่”

“อืม... ชื่อแปลกจัง ตกลงน้าอะตอมรับพี่ซินนี่อยู่ที่นี่นะคะ ปิงปองจะได้หายเหงา” ปิงปองรบเร้าจนเอกภาพเริ่มใจอ่อน ขยับแว่นด้วยความอึดอัดเพ่งมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความลังเล แต่เขายังคิดว่าควรพาหญิงสาวกลับไปส่งบ้าน ป่านนี้ยายและแม่ของเธอคงเป็นห่วงมาก

“น้าอะตอมครับ ลูกโป่งอยากให้พี่เขาอยู่ที่นี่” ลูกโป่งรบเร้าต่อ เขย่าแขนน้าชายตามน้องสาว แม้เอกภาพจะเจ้าระเบียบและดุ แต่ใจดีที่สุดในโลกในความคิดของเด็กๆ

“เหตุผล น้าขอเหตุผลหน่อย” น้าชายที่กอดอก ถามหาเหตุผลจากหลานๆ

เป็นครั้งแรกที่สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างหาเหตุผลไม่ได้ ปกติพวกเขาจะทำอะไรมีเหตุมีผลตลอด ต้องหาคำตอบมาตอบในสิ่งที่สงสัยให้ได้ แต่คราวนี้กลับไม่ใช่เป็นแบบนั้น ปิงปองมองหน้าพี่ชายอย่างรู้ใจ โยนหน้าที่ตอบคำถามผู้เป็นน้าให้พี่ชาย

“เราสองคนถูกชะตากับพี่ซินนี่ แค่นี้ครับคือเหตุผล”

เอกภาพมองหน้าหลานทั้งสองสลับกันไปมา นี่คือเหตุผลครั้งแรกในชีวิตของเด็กๆ ที่เกิดจากความรู้สึกมากกว่าการตอบคำถามเพื่อหาคำตอบที่มาที่ไปของสิ่งต่างๆ บนโลกแบบที่เด็กๆ เป็น ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง อย่าว่าแต่หลานของเขาเลย เขาก็รู้สึกถูกชะตากับเธอพอสมควร

เอกภาพกระแอมเสียงขรึมเหมือนตัดสินใจดีแล้ว

“ก็ได้ น้าจะให้ซินนี่อยู่ที่นี่” ลูกโป่งกับปิงปองไชโยกันใหญ่ เจ้าบิ๊กกับเจ้าโบ้เห่าออกมาเพื่อต้อนรับสมาชิกใหม่

“พอใจแล้ว เราสองคนก็ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน”

“ได้ครับ / ค่ะ น้าอะตอม” ทั้งสองหอมแก้มน้าชายคนละทีก่อนขึ้นห้องนอน ซินนี่มองแก้มของเอกภาพด้วยความสนใจ เธออยากประทับริมฝีปากที่แก้มเขาบ้างจัง

“ตามมา เดี๋ยวจะพาไปพักผ่อน ส่วนเรื่องเสื้อผ้า...” เขาชะงักหันมามองเรือนร่างอิ่มกลมกลึง ได้มองเต็มตาแล้วถึงกับตะลึง เธออวบอัดกว่าตอนที่เขามองในรถอีก สะโพกผายงอนงามจนมองเห็นเอวคอดชัดเจน ใบหน้าเรียบเฉยสนิทติดออกไปทางเคร่งขรึมเสียมากกว่า แต่สายตาที่ว่องไวและเป็นคนชอบสังเกตมองสำรวจเรือนร่างสาวรวดเร็ว

“พรุ่งนี้คงต้องพาไปซื้อเสื้อผ้า คืนนี้ใส่ของฉันไปก่อนแล้วกัน ให้ใส่ชุดนี้นอนคงไม่ไหว” เอกภาพส่ายหน้าไปมา ทำสีหน้าเคร่งเจ้าระเบียบเมื่อเหลือบมองเสื้อเกาะอกกับกางเกงขาสั้นแค่คืบของหญิงสาว

ซินนี่แอบย่นจมูกเล็กน้อยที่เห็นใบหน้าเคร่ง เดี๋ยวแม่จะยั่วให้หลงหัวปักหัวปำเลย ก่อนเดินทางมาจากโลกเวทมนตร์ก็ไม่มั่นใจ แต่ตอนนี้พอได้เจอกับเขาเข้าจริงๆ กลับมั่นใจขึ้นมาแทน

เอกภาพพาซินนี่ไปยังห้องนอนที่อยู่ด้านในสุดของชั้นสอง ปกติบ้านสะอาดสะอ้านเพราะจ้างบริษัทรับทำความสะอาด การมีแม่บ้านมาสักคนคงจะดีไม่น้อย แต่ดูจากสภาพเธอจะทำอาหารให้หลานๆ และเขาได้หรือเปล่ายังไม่รู้ คงต้องดูกันต่อไป

“นี่เสื้อผ้า พรุ่งนี้ค่อยพาไปซื้อ หวังว่าคงใส่ได้นะ” เอกภาพยื่นเสื้อของเขาให้หญิงสาว

“ขอบใจท่านมาก” ซินนี่สวมกอดเอกภาพ จุมพิตบนริมฝีปากหนาแผ่วเบาเพื่อตอบแทนน้ำใจ เธออยากทำเหมือนเด็กทั้งสอง แต่เปลี่ยนจากแก้มเป็นปากแทน

“นี่เธอ” เอกภาพหน้าแดงก่ำไม่คิดว่าหญิงสาวจะทำเช่นนี้ เขาอยากจะถามว่าทำไมเธอถึงพูดแปลก แต่ลืมเลือนไปทันทีที่ได้เสียจูบแรกให้แก่หญิงสาว

ซินนี่ยิ้มสดใสมองไปรอบห้องกว้างแปลกตา แล้วเริ่มเดินสำรวจจนทั่ว

“หวังว่าคงอยู่ได้นะ รีบอาบน้ำนอนเถอะ พรุ่งนี้ยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะ”

เขารีบปิดประตูด้วยหัวใจระทึก แล้วถอนหายใจทันทีที่ยืนอยู่หน้าห้องของหญิงสาว เขาส่ายหน้าไปมา จิตใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ว้าย! ตกใจหมดเลยท่านอาจารย์”

ซินนี่อุทานที่อยู่ดีๆ อูลก้าก็โผล่มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยอีกแล้ว จะส่งเสียงมาบอกก่อนก็ไม่ทำ

“ขวัญอ่อนจริง เป็นอะไรของเจ้า ไอ้หนุ่มนั่นเนื้อคู่เจ้าเรอะ” อูลก้าแสร้งถาม แต่คิดว่าคงใช่ ไม่เช่นนั้น ซินนี่คงไม่ยอมตามเขามาอยู่ด้วยเช่นนี้แน่นอน

“ใช่แล้วอาจารย์ แล้วนี่ปิแอร์อยู่กับท่านได้ยังไง” ซินนี่มองปิแอร์ที่กระโดดจากฝ่ามืออาจารย์ลงไปบนที่นอนกว้าง

“ไม่ต้องถามมากหรอก ยังไงขอให้เจ้าโชคดี อาจารย์มีภารกิจต้องทำอีกเยอะ” ภารกิจนั้นคือสาวๆ ที่นอนรออยู่ที่ห้องอีกสิบกว่าคน อูลก้าลูบปลายคางกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ที่จะได้ลิ้มรสชาติมนุษย์สาวเนื้อหวานอีกแล้ว

“ภารกิจของท่านคงไม่พ้นสาวๆ อีกละสิ ถึงได้ลืมข้าจนโดนมนุษย์พวกนั้นฉุดเอา”

“ไม่ต้องมาทำเป็นรู้ทัน ข้าบอกแล้วว่าเจ้าจะได้พบเนื้อคู่ ข้ารู้ล่วงหน้าไง เลยยอมให้เจ้าโดนฉุด ไม่งั้นจะพบเขาเรอะ”

ซินนี่ส่ายหน้าไปมากับเหตุผลของอาจารย์สุดหล่อ

“เจ้าจำที่ข้าบอกได้ไหม เวลาพูดกับพวกมนุษย์ต้องใช้คำว่าอะไร” อูลก้าทบทวนให้ซินนี่อีกครั้ง “ขอให้เจ้าโชคดี มีอะไรเรียกข้าได้” อูลก้าบอกสำทับก่อนรีบหายตัวไป

“อ้าว ท่านอาจารย์ ข้ายังถามท่านไม่หมดเลย” ซินนี่ได้แต่อ้าปากค้างที่อาจารย์ทิ้งไปอีกแล้ว

“ปิแอร์เป็นยังไงบ้าง” ซินนี่ทิ้งกายลงนอนบนเตียงกว้างหนานุ่ม หันไปถามกระรอกน้อยที่นอนเล่นอยู่ก่อนแล้ว

“โลกมนุษย์อากาศร้อนชะมัด” ปิแอร์เริ่มกระโดดชมไปทั่วห้อง

“ไม่ใช่ ข้าหมายถึงตอนที่เราแยกกัน แล้วเจ้าพบอาจารย์ได้ยังไง” ซินนี่เท้าคางมองปิแอร์ที่กระโดดไปมาไม่หยุด

“อาจารย์ออกมาช่วยข้าเอาไว้ และตามเจ้ามา ก็แค่นั้น” ปิแอร์ตอบ กระโดดลงไปกลิ้งบนเตียงนุ่มที่ซินนี่นอนอยู่

“ซินนี่” หญิงสาวหันไปตามเสียงจึงพบว่าผู้เป็นยายและแม่นั่นเอง

“ท่านยาย ท่านแม่” ซินนี่ยิ้มกว้าง กำลังคิดถึงท่านทั้งสองอยู่พอดี

“เจ้าทำดีมาก แม้จะไม่ค่อยได้เรื่อง” ตอนท้ายนาเนียร์ตำหนิหลานสาวคนสวย

ซินนี่เกาหัวไปมา รู้ว่าคำพูดของยายหมายถึงอะไร เธอมัวแต่เที่ยวเล่นจนเพลิน หากไม่เจอเอกภาพโดยบังเอิญคงกลายเป็นแมวไปเสียแล้ว

“โธ่ ท่านยาย ยังไงข้าก็เจอเขาแล้ว” ซินนี่แก้ตัวเสียงใส

“เอาเถอะ เจอแล้วก็ดี ต่อไปเจ้าต้องพิชิตใจเขาให้ได้ เหลือเวลาอีกสองเดือน ยายขอให้เจ้าโชคดี”

“แม่ก็ขอให้เจ้าโชคดี”

“ค่ะ ท่านยาย ท่านแม่” ซินนี่รับคำ

ทั้งนาเนียร์และเวเนียร์สั่งสอนซินนี่อีกพักใหญ่จึงขอตัวกลับโลกเวทมนตร์เพื่อให้เธอได้พักผ่อน

 “แค่นี้ก็เรียบร้อย”

ซินนี่ถูมือไปมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แค่เพียงร่ายเวทมนตร์ที่ทบทวนฝึกฝนเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาเพื่อเสกอาหารเช้าของพวกมนุษย์