“จะเดินทางวันนี้เลยหรือมิก”
เมสันผู้เป็นพี่ชายเอ่ยถามเมื่อเห็นน้องชายลากกระเป๋าเดินทางลงมาจากบันได
“ครับ ผมเป็นห่วงลูกน่ะครับ”
คนเป็นพี่ชายถอนหายใจ และยกมือขึ้นตบไหล่ของน้องชายเบาๆ “พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกนายก่อนเกิดเรื่องน่ะ”
“ก็พี่ไมค์ไม่รู้นี่ครับว่านวลลออจะใจเด็ด หอบลูกผมติดท้องหนีไปแบบนี้” แม้โดมินิกจะฝืนยิ้ม แต่ความกังวลใจในดวงตาของเขาก็ยังคงมีอยู่ให้เห็น
“ใจเย็นๆ ก็แล้วกันนะ จะทำอะไรก็อย่าวู่วาม”
“ขอบคุณครับพี่ไมค์”
“อืม เดินทางปลอดภัยก็แล้วกัน”
โดมินิกระบายยิ้มให้กับพี่ชาย ก่อนจะลากกระเป๋าเดินออกไปนอกบ้าน ในขณะที่เมสันหมุนตัวจะเดินตรงไปที่ห้องอาหาร ก็เห็นลัลดาเข้าพอดี เขามองผ่านๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินผ่านไปทันที
ลัลดาที่ยืนก้มหน้าทำตัวลีบอยู่เป่าปากอย่างโล่งอก เมื่อชายหนุ่มที่ตัวเองแอบรักเดินผ่านไปแล้ว และก็อดที่จะมองตามเรือนร่างสูงใหญ่นั้นไปจนลับตาไม่ได้
หล่อนก็ทำได้
