Ep 6 เสียอาการ
1071 Words
Ep 6 เสียอาการ
บรรยากาศรอบตัวของน้ำชามีแต่เสียงพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ก็จะมีเพียงเธอกับทัสและเพ้นท์ที่ไม่มีใครเปิดปาก สำหรับเพ้นท์กับทัสเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วไม่ได้เป็นเรื่องผิดปกติ แต่น้ำชานี่สิเงียบยันเสียงลมหายใจ เธอหายใจเข้าออกเบา ๆ ก้มหน้ามองโต๊ะกับจานเปล่า ๆ ตรงหน้าจนบันนี่สังเกตเห็น เลยก้มตัวกระซิบที่ข้างหูของเธอ
"มึงยังโกรธพี่ ๆ เขาเหรอ" - บันนี่
"เปล่า" - น้ำชา
"กินดิ่...ทำแบบนี้เดี๋ยวคนอื่นจะพากันเซ็งตามนะ" - บันนี่
"..." - น้ำชา
ไอ้กินอ่ะก็อยากกินอยู่หรอกแต่ทำไมคนที่นั่งตรงข้ามเธอถึงเป็นเขาล่ะ ตอนต่อโต๊ะขยับขยายจัดที่จัดทางก็ไม่รู้อะไรดลใจให้เขามานั่งตรงข้ามเธอ จากที่แทบจะไม่อยากกินอยู่แล้วก็กลายเป็นกินไม่ได้ไปเลย พอเธอเหลือบมองก็สบตากับเฮดว๊ากร่างสูงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ความผิดติดตัวก็แบบนี้น้ำชาแทบอยากจะขอตัวกลับ จริง ๆ เรื่องที่เธอพูดคุยกับเขาถึงมันจะดูก๋ากั่นไปบ้างแต่ก็ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย คิดได้แบบนั้นเธอก็ยืดหลังตรงฮึบเล็กน้อยและหยิบช้อนส้อมตักส้มตำใส่ปาก โดยที่ไม่เงยหน้ามองใครอีกเลย
"น้องน้ำชาเป็นคนไม่ค่อยพูดเหรอ" - ม่อน
"ไม่ค่ะอินี่พูดมากจะตาย" - บันนี่
"เอ้า...พี่เห็นเงียบกินอย่างเดียวนึกว่าไม่ชอบพูด" - ม่อน
"น้องเขากลัวพวกเราป่ะ" - เบียร์
"กลัวพวกพี่เหรอไม่ต้องกลัวนะพวกพี่ไม่กัด...ยกเว้นไอ้เทพปกรนี่" - ม่อน
นิ้วของม่อนชี้ไปทางทัส น้ำชาที่พยายามหลบหน้าก็ต้องมองตามเพราะรุ่นพี่กำลังคุยกับเธอถ้าเธอไม่มองหน้าพวกเขาก็จะเป็นการเสียมารยาทได้ เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ในวันนี้ที่เธอสบตาเขาแบบที่เขาเองก็ไม่คิดจะหลบ เขานิ่งจนเธอแอบขนลุกเธอเลยไม่รู้ว่าสรุปแล้วเขาจำเธอได้ไหม หรือวิธีการจ้องหน้าคนอื่นเป็นนิสัยประจำตัวของเฮดว๊ากคนนี้
"ค่ะ" - น้ำชา
"แล้วรุ่นพี่ทัสไม่กินเหรอคะ" - มะนาว
ทัสพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอาส้อมยื่นไปตักส้มตำสีจืดที่สุดบนโต๊ะมาใส่จานตัวเอง เขาไม่กินเผ็ดมากอยู่แล้วส้มตำจานตรงหน้าเลยเป็นตัวเลือกแรก ส่วนเจ้าของจานจืดกำลังอ้าปากจะทักท้วง เธอก็ต้องหุบปากลงทันทีเมื่อนึกได้ว่าไม่ควรหาเรื่องคุยกับเขาจะดีกว่า ระหว่างที่ต่างคนต่างกินมือหนายื่นกระดาษเช็ดปากส่งให้เกือบถึงปากของเธอ น้ำชาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะทำท่าทีถอยห่างจากมือของเทพปกร เธอสบตาเขาอีกครั้งแล้วยกมือขึ้นรับความหวังดีแบบประสงค์ร้าย เขาไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยกระดาษกลับยื่นเข้าไปเช็ดริมฝีปากที่ชมพูให้น้ำชาเอง
ตาสวยเบิกโพลงอย่างตกใจสุดขีดแบบที่ฟังเดอะโกสมาทั้งชีวิตยังไม่น่ากลัวขนาดนี้ ส่วนคนที่เหลือทั้งโต๊ะก็ชะงักตาค้างเช่นกัน ด้านเพ้นท์ที่คิดมาแล้วว่าใช่ต้องใช่แน่ ๆ ถึงกับยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ช่วงเวลาหยุดหายใจหรือเดดแอร์หยุดลงเพราะคิง
"เออ....มีใครจะสั่งอะไรเพิ่มไหม" - คิง
"ไม่ ๆ ค่ะ" - บันนี่
"ไม่มีค่ะ" - ซิพ
"งั้นเก็บเงินเลยนะ" - เพ้นท์
เทพปกรชักมือกลับพร้อมกระดาษเช็ดปากแล้วก็ทิ้งลงที่ถังขยะข้างโต๊ะ เขาทำทุกอย่างแบบเป็นธรรมชาติจนเพื่อนทุกคนไม่กล้าเอ่ยปากแซว ด้านรุ่นน้องก็ได้แต่มองตากันเลิ่กลั่ก น้ำชาที่ตอนนี้ตัวแข็งเป็นหินไปก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ จนมะนาวต้องเขย่าตัวให้ได้สติ ทัสเป็นคนลุกออกจากโต๊ะคนแรกเขาไม่พูดอะไรเดินไปที่รถแล้วขับออกไปเลย ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้อย่างจงใจแต่ไม่รอนับศพทหาร เพราะทหารที่ตายน่าจะมีคนเดียวคือน้ำชา
"กลับยังไงกัน" - ม่อน
"น้ำชาอยู่คอนโดตรงข้ามมหาลัยส่วนที่เหลือนาวไปส่งค่ะ" - มะนาว
"พี่ต้องกลับรถอยู่แล้วงั้นน้ำชาไปกับพี่ได้นะ" - คิง
"อ๋อ...ขอบคุณค่ะ" - น้ำชา
ว๊ากตัวแสบส่งซิกให้กันยังไงวันนี้ต้องรู้ให้ได้ว่ารุ่นน้องตัวน้อยหน้าตาน่ารักคนนี้มีอะไรพิเศษกับเพื่อนตัวร้ายของพวกเขา แน่นอนว่าพอทุกคนแยกย้ายไลน์กลุ่มของน้ำชาก็เด้งเตือนไม่หยุด แต่เธอก็ไม่ได้เปิดอ่านเพราะยังอยู่ในรถหรูของรุ่นพี่คิง
"น้องรู้จักกับทัสมาก่อนเหรอ" - คิง
"เปล่าค่ะ" - น้ำชา
"แน่ใจนะ" - คิง
"ค่ะ...ไม่เคยเจอกันมาก่อนเลย" - น้ำชา
เธอตอบความจริงออกไปเพราะเธอกับเขาไม่เคยเจอกันจริง ๆ นี่ แต่ไอ้ส่วนที่เหลือเธอไม่คิดจะเปิดปากบอกอยู่แล้ว ส่วนไอ้ที่เขาทำไปเมื่อกี๊เธอก็ยังสงสัยว่าเขาทำไปเพื่ออะไร ทั้งไม่เข้าใจทั้งตกใจเกิดมาเธอยังไม่เคยใกล้ผู้ชายคนไหนขนาดนี้มาก่อน ภายในใจมันร้อนรนไปหมดอยากจะเปิดแอพดูใจจะขาดว่าเขาส่งข้อความมาหาอีกไหม หรือเขากับคนในแอพเป็นคนละคนกัน แค่หน้าตาเหมือนกับชื่อเหมือนกันเฉย ๆ ซึ่งข้อนี้เธอเองก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่ก็ยังพยายามหาข้อหักล้างมาหลอกตัวเอง
"พรุ่งนี้เจอกัน" - คิง
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" - น้ำชา
คิงรับรู้ถึงความอยู่ไม่สุขของน้ำชา แต่เขาไม่ใช่คนชอบต้อนใครจนหลังชนฝาอีกอย่างเรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อน น้ำชาไม่ใช่หัวขโมยที่ไหนสักหน่อย เธอแค่เป็นกระต่ายน้อยที่เพื่อนตัวร้ายของเขาหมายหัว แต่ที่สำคัญมากก็คือเธอเป็นคนแรกที่เพื่อนของเขาเสียอาการได้
- Writer
