ตอนที่ 4 บุพเพอาละวาด
1152 Words
ทันใดนั้นฉันได้ยินเสียงเอะอะดังเข้ามาตรงบริเวณนี้ เด็กเหี้ยที่ไหนตีกันอีก แม่งวุ่นวายฉิบหาย ฉันก้าวเดินไปยืนที่หลังเสาเพื่อไม่ให้พวกมันได้เห็น แต่ทว่าฉันกับชนกับอะไรเข้าอย่างจัง คนเหรอ ได้กลิ่นของเลือดและกลิ่นน้ำหอมคละคลุ้งโชยออกมา ฉันจะหันไปมองว่าฉันชนกับใคร แต่ทว่ามันกลับใช้มือปิดปากเอาไว้ไม่ให้ฉันได้ส่งเสียง ฉันเลยดิ้นรนและโวยวายทันที
“มึ๊งเป็นไอ อ่อยอูเอี๋ยวอี้อะ” (มึงเป็นใคร ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ)
ฉันเอ่ยบอกด้วยโกรธที่ใครมาจับฉันล็อกไว้เช่นนี้
“อย่างตายเหรอห๊ะ ถ้าไม่อยากตายก็หุบปากสะ” ไอ้บ้านี้บอกฉันเช่นนี้ ฉันจึงสงบลง แต่มันก็สงบได้ไม่นาน เมื่อมีผู้ชายสามคนมาล้อมด้านหน้าเอาไว้
“พวกมึงมันอยู่ตรงนี้” ชายชุดสีดำเอ่ยบอกเช่นนี้ ฉันหันไปมองชายสี่คนที่วิ่งตามมา แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรมากนัก ไอ้บ้านี้มันลากฉันและฉันก็วิ่งไปพร้อมกับมัน
“ปล่อยกูนะ!!! มึงบ้าป่าวไอ้เหี้ย บอกให้ปล่อยไงเล่า กูไม่อยากตาย กูบอกให้ปล่อย!!!” ฉันร้องตะโกนด่า พร้อมหลบกระสุนปืนที่กำลังมุ่งตรงมา มันยิงปืนใส่เช่นกัน มันกลับไม่พูดกับฉันสักคำ มันพาฉันวิ่งลูกเดียว
กูเจ็บหว่างขาอยู่นะเว้ย!!! ดีที่แกกูไม่ยาวและใหญ่ ถ้าใหญ่หรือยาวนะ กูคงแหกไปแล้ว ถ้าวิ่งแบบไม่คิดชีวิตแบบนี้
“ถ้าไม่อยากตายก็วิ่งต่อไป ฉิบหายแล้ว!!!” ไอ้บ้านี้มันบอกและเคาะปืนของมันอย่างหัวเสีย ขณะที่วิ่งไปในตรอกแคบๆ และดันฉันเข้าชิดผนัง
“มึงต้องช่วยกู” มันเอ่ยบอกอย่างหัวเสีย แล้วมันใช้ริมฝีปากจรดลงมาที่ริมฝีปากของฉัน และถลกเสื้อของฉันขึ้นขยำราวนมอย่างหนักหน่วง ขณะที่ฉันขัดขืนมันอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ร่างกายเหนื่อยล้าจากการวิ่งมาไกลมากพอสมควร อีกทั้งยังมีเซ็กส์กับลูกค้ามาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ทำให้มือเรียวทั้งสองโอบกอดทันที มันสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปาก ขณะที่ฉันกำลังหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย ลิ้นของมันสอดเข้ามาอย่างดุเดือดและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน ตอนนี้ฉันสมองตอนนี้กับขาวโพลงและโล่งโปร่งอย่างยิ่ง ขณะที่ได้ยินเสียงเอะอะ และเสียงฝีเท้าคนที่ห่างออกไปไกลพอสมควร ไม่ช้าเสียงนั้นก็เงียบลงไป มันค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก ฉันมองมันด้วยความโกรธ และตบใบหน้าที่ดูหล่อเหลาไปตามแรงด้วยความโกรธถึงขีดสุด จนหน้ามันหันไปตามแรงตบ
“มึงลากกูมาทำไม ไอ้เหี้ย” ฉันระเบิดอารมณ์ใส่มันโดยทันที
“กูไม่รู้ว่ามึงจะมาหลบที่หลังเสา” มันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“มึงก็ควรปล่อยกูไหม ไม่ใช่ลากกูมา แล้วมาทำระยำหมาแบบนี้” ฉันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
“เอาเท่าไหร่ว่ามา” มันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“กูเอาห้าแสนค่าเสียหาย” ฉันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง มันกลับแกะต่างหูเงินด้านซ้ายที่เป็นวงกลมคล้องหูมีเพชรสีขาวเรียงเป็นตับออกมาข้างหนึ่ง
“อะ” มันเอ่ยบอกเช่นนี้ แล้วแบมือฉันออก แล้วยัดใส่มือเรียว อีเหี้ยแล้วให้ต่างหูกูทำไม
“กูต้องการเงินค่ะ อีสัด” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดกว่าเดิม
“ต่างหูนี้เกินห้าแสน ลองเอาไปจำนำ” มันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ต่างหูเหี้ยอะไร กูจะเอาเงิน มึงโอนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฉันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน และหัวเสียสุดๆ
“บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวจะให้บอดี้การ์ดนำเงินไปให้” มันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเช่นเดิม
“มึงจะรู้ไปทำเหี้ยอะไร”
“กูจะเอาเงินไปให้”
“กูจะเอาตอนนี้ เวลานี้”
“กูไม่มีกระเป๋าตังค์ติดตัวมา”
“ถ้ามึงไม่ให้กู” ฉันเอ่ยบอกเช่นนี้ ฉันดึงแหวนเพชรสีขาวมีสัญญาลักษณ์อะไรสักอย่างหนึ่งหมายจะเอาออกจากนิ้วมัน มันกลับแข็งขืนไม่ยอม มันกลับถอดนาฬิกาข้อมือออกมา และส่งให้ฉัน
“งั้นมึงเอานาฬิกากูไป” มันเอ่ยบอกเช่นนี้ ฉันมองนาฬิการาคาแพงตัวเรือนด้านในมีเพชรอยู่หลายเมตร และดูโก้หรู
“ก็แค่นี้” ฉันเอ่ยบอก แล้วหันหลังหมายจะเดินออกจากตรงนี้ มันกลับถามขึ้นมาทันที
“มึงชื่ออะไร” มันถามฉันเช่นนี้
“เรื่องของกู” ฉันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง และก้าวเดินออกไปจากตรงนี้โดยทันที โดยไม่หันกลับมาสนใจมันแต่อย่างใด
-คิมหันต์-
ผมเดินออกจากตอกซอกซอยมองทางซ้ายมองขวาว่าไม่มีพวกมันตามหาผมตรงนี้แล้ว ผมคิดว่าพวกมันคงไล่หาผมจากจีพีเอสที่แหวนวงนี้จนเจอให้เร็วๆ สักที เพราะผมกลัวว่าพวกเหี้ยนั้นจะย้อนรอยกลับมาอีกครั้ง ผมเองก็ไม่รู้ว่าพวกมันทั้งหมดเท่าไหร่ที่ไล่ล่าผมในวันนี้และไม่รู้ว่ามันเป็นใคร มันต้องการจับตายผมเหรอถึงไล่ล่ากันขนาดนี้ แต่ว่าเหตุการณ์แบบนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก ผมเองก็โดนไล่ล่าและโดนลักพาตัวตั้งแต่เด็กๆ จนชินกับพวกแม่ง แต่ก็หาคำตอบไม่ได้ว่าพวกมันคือใคร ไม่ช้าแสงไฟจากรถเก๋งประมาณสี่คันมาตรงหน้าของผม ห่างกันประมาณห้าสิบเมตร บอดี้การ์ดทั้งหมดลงมาจากบนรถก้มหัวให้ความเคารพผมเช่นทุกครั้งที่ได้เจอกับพวกมัน
“คุณคิมเป็นอะไรหรือเปล่า” ไอ้รุจเอ่ยถามผมด้วยสีหน้าที่ดูเป็นห่วง เช่นเดียวกับทุกคนที่ยืนอยู่เป็นหน้ากระดานที่ไม่กล้าสบสายตาของผมสักคน
“กูไม่เป็นไร รายงานป๊ากูด้วย”
“ครับท่าน”
..........................................
ตอนที่สี่มาแล้ว!!! สนุกไหมคะ
เสี่ยคิม กับเจ้ดาวเจอกันแล้วเชือดเฉือนกันน่าดู บอกเลยว่าเนื้อหานับจากนี้จะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
เรามาดูกันว่าเจ้ดาว จะยอมให้เสี่ยคิมหรือว่าเสี่ยคิมจะยอมให้เจ้ดาว
อย่าลืมเข้ามาติดตามอ่านกันนะคะ
ไม่เม้นท์ก็ส่งหัวใจมาก็ได้คร้า
ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์
- Writer
