“โรซี่ ชื่อโรซี่นะ เป็นลูกของแม่ลิช”
โรซี่น้อยทักทายเพื่อนใหม่ มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเป็นมิตร นึกคุ้นเคยกับใบหน้าของเด็กชายอย่างประหลาด หากแม่หนูจะลองส่องกระจกสักนิด ก็จะรู้ว่าทำไมถึงได้คุ้นหน้าของเด็กชาย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณอลิชา โรซี่”
โรมิโอทักทายตามมารยาท เขามองสองแม่ลูกด้วยท่าทางดูห่างเหินเย็นชา
“มานั่งด้วยกันสิคะ น้าอยากคุยด้วย”
อลิชายื่นมือไปหมายจะแตะแขน เด็กชายขยับถอยห่าง แล้วเดินไปนั่งข้างๆ ไลลาแทน มือยื่นไปชะงักค้าง ก่อนจะลดลงข้างตัว หัวใจกระตุกไหวปวดปร่ากับท่าทีของลูกชาย โรมิโอแสดงให้เห็นว่าแก ไม่ต้องการสนิทสนมกับเธอ
“โรมิโอ เขาค่อนข้างถือตัวค่ะ ไม่ค่อยคุ้นกับคนแปลกหน้า”
ไลลารีบแก้ตัวให้หลานชาย มองสีหน้าจืดเจื่อนของอลิชาด้วยความเห็นใจ เธอไม่น่าไปเล่าให้หลานชายฟังเลยว่า ริคคาโด้กำลังจะหาแม่ใหม่ให้แก โรมิโอจึงแสดงท่าทีต่อต้านออกมา เด็กชายเป็นคนพูดน้อย ช่างคิด และอาจจะม
