บทที่ 32 ปรับความเข้าใจ
ณ ห้องรับแขก
แม่ยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ ดารินบนโซฟา มือของคุณหญิงลดาวางทาบกับมือเรียวบาง ทำให้ดารินรู้สึกถึงการเชื่อมโยงที่ไม่เคยได้รับ
แม่สบตาเธออย่างอ่อนโยนและเริ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคยเต็มไปด้วยความอ่อนแอและความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในทุกคำพูด
“ดาริน… แม่ขอโทษ”
คำขอโทษจากแม่ทำให้ดารินหันไปมองแม่อย่างงุนงง ไม่เคยคิดว่าแม่จะพูดคำเหล่านี้ออกมา
“ขอโทษที่ตอนนั้นทำเหมือนกับไม่ชอบลูกเลย… แม่ไม่เคยอยากจะทำให้ลูกรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ”
คนตัวเล็กเงียบไป ยังรู้สึกถึงความแปลกประหลาดในคำพูดของผู้เป็นมารดา ราวกับโลกทั้งใบกำลังหมุนไปเร็วเกินกว่าที่เธอจะตามทัน
“ทำไมคะแม่? ทำไมถึงทำกับฉันแบบนั้น?”
หญิงสาวถามเสียงเบา ความรู้สึกเจ็บปวดที่เธอเก็บเอาไว้ตอนนั้นกลับมาอีกครั้ง
แม่ถอนหายใจลึก และเริ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว
“มันไม่ใช่เพราะแม่ไม่รักลูก… แต่เป็นเพราะแม่รักลูก
