“ กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะยื้อได้นานแค่ไหน แต่ถ้ามันถึงวันที่กูยื้อไว้ไม่ได้กูคงต้องปล่อยเธอ ถ้าเธออยู่กับกูแล้วมีความทุกข์กูก็ไม่ควรรั้งไว้ไม่ใช่หรอภาคิน ”
สายตาของน่านน้ำเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เขาต้องใจสลายแค่ไหนถ้าไม่ได้เป็นคนที่ครอบครองเธอคนที่เขารักมาตั้งแต่เด็กๆอย่างพระพาย
น่านน้ำไม่รู้ว่ารักพระพายตั้งแต่ตอนไหนด้วยซ้ำ รู้ตัวอีกทีคือไม่อยากเสียเธอไปตั้งแต่วันนั้น วันที่จบม. ปลาย
“ แพรไหม วันนี้แกกลับบ้านกับใคร ”
“ รถที่บ้านมารับ แกมีอะไรหรือเปล่าพระพาย ”
แพรไหมมองหน้าเพื่อนแล้วก็เข้าใจในทันทีว่าเธอคิดจะทำอะไร เขาต้องขอติดรถเธอไปแน่ๆคงเพราะไม่อยากนั่งซ้อนท้ายบิ๊กไบค์ของน่านน้ำกลับบ้าน
แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆ คนอย่างพระพายแค่มองหน้าแพรไหมก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไรอยู่
“ ฉันขอติดรถไปด้วยสิไม่อยากกลับกับไอ้น่านน้ำ แต่ขอแวะที่ห้างได้ไหม ！？”
แพรไหมทำหน้างงๆ แต่ก็ตอบตกลงพระ
