สามพ่อแม่ลูกบุญยมาสชะงัก สีหน้าจืดเจื่อนลงทันที เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงที่จู่ๆ คนที่พวกเขาดูแคลนจะโพล่งถามกลางวงออกมาเป็นครั้งที่สอง
“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะครับตาล คุณก็รู้ดีว่าระดับผมถ้าลงมือเองแล้วไม่มีวันพลาด”
“ในโลกของการค้าไม่มีอะไรแน่นอนหรอกค่ะ คุณเคยบอกตาลเองนี่นา จำไม่ได้เหรอคะ”
“จำได้สิ แต่โพรเจ็กต์นี้ผมกับคุณพ่อวางแผนมานาน ทำทุกอย่างด้วยความรัดกุมรอบคอบ ศึกษาผลได้ผลเสียมาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว คุณวางใจได้”
“แต่ถ้าพลาดล่ะคะ เงิน 400 ล้านก็จะหายวับไปในพริบตาเลยนะ”
พีรวิชญ์โกรธจนแทบพ่นไฟได้ อยากจะตวาดถามกลับไปนักว่าวันนี้ดุจมาตาจะขี้สงสัยอะไรนักหนา แค่เขาขอยืมเงินก็ควักมาให้ง่ายๆ ไม่ได้รึไง จะต้องถามเซ้าซี้อะไรให้วุ่นวายน่าโมโหก็ไม่รู้
“ถ้าคุณกลัวหรือไม่ไว้ใจผม จะทำสัญญาเงินกู้ก็ได้นะครับ” เขาเอ่ยประชดเสียงเรียบ เพียรข่มโทสะลงไปให้ลึกๆ ข่มแล้วข่มอีกแม้จะไม่ค่อยได้ผลก็ตาม
ดุจมาต
