“นั่นน่ะสิคะ ปกติก็เห็นเงียบๆ หงิมๆ เชื่อฟังแกดีทุกอย่างไม่ใช่หรือตาพีท แล้ววันนี้เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมา ถึงได้ลุกขึ้นมาต่อต้านพวกเรา แถมยังกล้ามาทวงเงินกันไม่ไว้หน้าอีก หน้าด้านจริงๆ !” เพ็ญรตีก็เอ่ยแหวอย่างทนไม่ไหว
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับคุณแม่” พีรวิชญ์เองก็อัดอั้นโกรธเกลียดดุจมาตาไม่ต่างกัน “ปกติก็คุยกันดีทุกวัน ไม่มีอะไรแปลกไปเลยสักนิด ไม่มีทางที่ตาลจะรู้เรื่องของพวกเราแน่ๆ”
ถึงจะยืนยันแบบนั้น แต่เขาเองก็สับสนรู้สึกว่าวันนี้เธอแปลกไปจริงๆ ท่าทีแม้ไม่ได้แข็งกร้าวแต่ก็ไม่ยอมง่ายๆ เหมือนทุกที ซ้ำร้ายยังฉีกหน้าเขาต่อหน้าพ่อแม่จนไม่เหลือชิ้นดี แล้วต่อไปพวกท่านจะเชื่อมือวางใจเขาได้อย่างไร จะไม่สบประมาทว่าลูกชายคนนี้ไม่มีปัญญาคุมเมียหรือไง
“พ่อว่านังตาลมันไม่มีน้ำยาอะไรหรอก พ่อมันคงจะเสี้ยมสอนกันมามากกว่า เจ้าเล่ห์นักนะไอ้กนธี”
“ก็เป็นไปได้นะคะคุณ พวกมันคงกลัวว่าเรายืมเงินแล้วจะไม่คืน ก
