ตวนมู่น่าหลังก้าวเดินผ่านระเบียงคดของตำหนัก โดยมีเหล่านางกำนัลคอยเดินติดตามอยู่สี่คน นางกับทรุดลงพับเพียบกับพื้นตำหนัก และก้มหัวลงมองพื้นตำหนัก หมี่วาจะเดินเข้ามาประคองนาง นางยกมือห้ามไว้
“ข้าอยากอยู่คนเดียว” น่าหลังเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“เพคะ” หมี่วาและเหล่านางกำนัลเอ่ยบอกเช่นนี้ และก้าวเดินออกไปจากตรงนี้ไปยังอีกมุมของระเบียงคดทอดสายตามองน่าหลังด้วยความเป็นห่วง
น่าหลังทอดมองเรือนร่างของตัวเองแล้วรู้สึกรังเกียจที่ได้เสพสังวาสหลับนอนกับศัตรูเผ่าตวนมู่ ทั้งที่เขาอยู่ใกล้ชิดเรือนร่าง แต่ไม่คิดฆ่าเขา ถ้าคิดฆ่าเขานางคงไม่ต้องเสียใจอยู่ตอนนี้
นางขายพรหมจรรย์ให้ชายมากหน้าหลายตาในทุกๆ วัน ไม่ว่าชายใด นางไม่เคยคิด เสียใจเท่ากับวันนี้ วันที่นางต้องไปเป็นฟูเหรินของแม่ทัพแคว้นไป๋ ช่างบัดซบสิ้นดี
ตวนมู่น่าหลังสวมเพียงชุดคลุมเพียงตัวเดียว ปล่อยผมดำดกเงางามสลวย โดยตามทำเนียบการแต่งงานเข้าบ้านชา
