ชยธรจอดรถที่บริเวณจอดรถผู้บริหารรถผู้บริหารของรีสอร์ทตามปกติ เขาเดินจากรถลงมาด้วยท่าทางเรียบเฉยแต่สมองกลับครุ่นคิดสับสนวุ่นวายไปหมด มธุรสลดาจากเขาไปแล้วบทเธอจะไปเธอก็ไปเสียง่าย ยิ่งเขาไม่รั้งไว้เธอก็หอบกระเป๋าเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลัง ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นดวงตาเจ็บช้ำคู่นั้นที่มองเขาเหมือนจะตัดพ้อ เขาเห็นและเจ็บปวดไม่น้อยแต่ต้องทำเป็นเพิกเฉย ปล่อยเธอไปแทนที่เขาจะดีใจที่ทำให้เธอเดินออกจากชีวิตไปสำเร็จ เขากลับเสียใจ เสียใจที่ยังรักเธออยู่และไม่รู้ว่าตอนไหนถึงจะตัดใจได้ แม้ว่าจะคิดถึงสิ่งที่เลวร้ายที่เธอทำ แต่ลึกๆ ในใจความรักที่เขามีต่อเธอมันก็ไม่เคยปล่อยเปลี่ยนแปลงหรือลดน้อยลง
ผู้กองหนุ่มถอนหายใจอย่างเจ็บปวด เขาอยากเดินหลีกหนีผู้คนไปไกลแสนไกล ยิ่งนักถึงใบหน้าตกอกตกใจของคนใจครอบครัวแล้วเขาก็ยิ่งรู้สึกแย่ขึ้นมาอีกที่ต้องทำให้ทุกคนผิดหวัง เขารู้ว่าทุกคนอาจจะทำใจยากแต่ก็คงจะลืมได้ในสักวันหนึ่ง แต่
