บทที่ 13
ติดเกาะ
ลานเครื่องบิน
ร่างบางยื้อกับปืนรบที่พยายามพาเธอไปขึ้นเครื่องบินอยู่นานพอสมควร เพราะเธอไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางที่เขาจะพาเธอไปคือที่ไหน และพาเธอไปทำอะไร อย่างน้อยเธอก็จำเป็นที่จะต้องปกป้องตัวเองโดยการไม่ไปกับเขาที่เธอแทบจะไม่มีความทรงจำอะไรเหลืออยู่เลย
“จะดิ้นอีกนานไหม รู้ไหมว่าแค่ฉันออกแรงนิดหน่อยก็อุ้มที่รักไปได้ง่ายๆ แล้ว” ปืนรบถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย อารมณ์ของเขาที่เคยปะทุก่อนหน้าผ่อนคลายลงจนสามารถกลับมาควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ตามเดิม
“คุณจะให้ฉันไปไหนก็ไม่รู้ คุณเป็นใครฉันก็ไม่รู้ แล้วจะให้ฉันไปกับคุณได้ยังไง”
“ฉันเป็นผัวเธอ”
“ผัวบ้าผัวบออะไรกัน ก่อนหน้านี้ยังมาทำตาแข็งเสียงแข็งใส่ฉันอยู่เลย คุณมันก็ไม่ได้ต่างอะไร...อื้อ!”
น้ำเสียงสุดท้ายถูกกลืนกลับเข้าไปในลำคอเมื่อปืนรบพุ่งตรงไปกระชากใบหน้าหวานมาประกบจูบอย่างรุนแรง เขาใช้ฟันออกแรงขบเม้มกลีบปากเล็กเบาๆ แต่ก็เพ
