บทที่ 22
มุกดา
ณ วันมาโรงพยาบาล
ใบบัวเดินจับมือปืนรบเข้ามาในโรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพร่างกายตามที่หมอนัดเอาไว้เมื่อวันก่อน ถึงแม้จะไม่อยากมาแต่ก็ต้องจำใจมาเพราะมันไม่ต่างอะไรจากประโยคบังคับเลย แต่อย่างน้อยก็มีเขามาเป็นเพื่อนเธอจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
“ไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาล” ใบบัวเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำหน้างอเหมือนปลาทู
“มาแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“หาหมอเสร็จไปช็อปปิงได้ไหม”
“ได้สิ อยากได้อะไรอีก”
“อยากได้ไปหมดเลย ซื้อให้หน่อยได้ไหมคะป๋าขา”
“ได้หมดอยู่แล้วสำหรับที่รัก” ใบบัวอมยิ้ม พวกเขามักชอบหยอกล้อกันแบบนี้เป็นประจำจนเธอติดเป็นนิสัยพลอยเรียกแทนเขาด้วยคำว่าป๋าไปโดยปริยาย และช่วงนี้ก็มักจะแทนตัวเองด้วยคำว่าหนูบ่อยๆ เพราะเธอมักจะทำตัวเป็นเด็กเวลาอยู่กับเขาราวกับกำลังทดแทนช่วงเวลาวัยเด็กที่เติบโตมาโดยไม่มีใครให้อ้อน
ใบบัวให้ความร่วมมือในการตรวจรักษาอย่างว่าง่าย ที่สำคัญไม่ได้สนใจเลยว่าท
