ล็อคเป้าหมาย
1023 Words
@สนามแข่ง Speed Phantom
สนามแข่งรถเต็มไปด้วยผู้คนที่เข้ามาดูการแข่งขัน เสียงเพลงจากลำโพงขนาดใหญ่ดังสนั่น บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคึกครื้น กลิ่นน้ำมันเครื่องและยางที่ถูกเสียดสีกับพื้นสนามลอยอบอวลในอากาศ
บริเวณรอบๆ สนามเต็มไปด้วยแสงไฟนีออนสีสันสดใสที่ติดตั้งไว้ตามจุดต่างๆ ทั้งขอบสนามและบูธขายของที่มีทั้งอาหาร เครื่องดื่ม และอุปกรณ์เกี่ยวกับรถยนต์ ผู้คนจับจองพื้นที่นั่งและยืนอยู่รอบสนามแข่ง บางกลุ่มหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูป บางคนยกป้ายไฟที่เขียนชื่อของนักแข่งที่พวกเขาชื่นชอบ เสียงเชียร์และเสียงกรี๊ดจากกลุ่มแฟนคลับดังเป็นระยะๆ
“กูถามจริง มึงลากกูมาดูแข่งรถเนี่ยนะ?”
ฉันชื่อมายู ถูกเพื่อนรักอย่างเฟียสต้า และเรนนี่เพื่อนสาวลากมาดูการแข่งขันรถที่โคตรจะวุ่นวาย เสียงที่ดังอยู่ตลอดเวลาจนคุยกันแทบจะไม่รู้เรื่องเป็นอะไรที่ฉันไม่ชอบ เพราะไม่ชอบฉันถึงได้บ่นใส่เฟียสต้าและเรนนี่ มันสองคนจับแขนฉันลากเข้ามาในสนามแข่งรถตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดมันยังไม่พาฉันกลับหอ
“เออสิวะ มึงนั่งเฝ้าหอจนจะกลายเป็นเฟอร์นิเจอร์แล้ว! ออกมาหาอะไรตื่นเต้นทำบ้าง ชีวิตจะได้มีสีสัน!” เฟียสต้าหันมาตอบพลางจิ้มปลายคางฉัน
“ใช่ๆ ชะนี มึงไม่อยากเจอผู้ชายหล่อๆ เท่ๆ แบบในหนังบ้างเหรอ ดูนั่นดิ! หล่อๆทั้งนั้น เลือกสักคนดิ เผื่อได้ติดไม้ติดมือกลับบ้านไปด้วย”
เรนนี่ชี้ไปที่ขอบสนามพรางหัวเราะชอบใจ ฉันหันไปตามนิ้วของเรนนี่ สายตาสะดุดกับใครบางคน...เรื่องผู้ชายอย่าได้ห่วง เรนนี่ไม่เคยทำให้ผิดหวัง ..โอ้แม่เจ้า..ผู้ชายอะไรโคตรหล่อ! ใบหน้าคมเข้ม เบ้าหน้าฟ้าประทานชัดๆ ขนาดอยู่ไกลๆ รัศมีห้าร้อยเมตรยังโคตรหล่อ เขาหล่อเหมือนหลุดออกมาจากในนิยาย รูปร่างของเขาสูงโปร่ง สวมแจ็กเก็ตหนังสีดำ ยืนพิงรถแข่งสีดำมันเงา ดูท่าคงจะฮอตไม่เบา สาวๆ ที่ขอบสนามกรูกันไปอยู่รอบตัวเขา เสียงกรี๊ดดังสนั่นจนหูแทบแตก แต่เขากลับยืนนิ่ง ไม่มีท่าทีสนใจใครเลยแม้แต่น้อย
"ใครอ่ะ..โคตรหล่อ" ฉันได้แต่มองตาค้าง ปกติไม่ค่อยสนใจใคร แต่ผู้ชายคนนั้นเขาหล่อจริงๆ
“คนนั้นอ่ะ ชื่อพี่ลีโอ! นักแข่งตัวท็อปของสนามนี้เลยนะมึง ทั้งหล่อ ทั้งเทพ! เรียนโคตรเก่ง พี่เขาเรียนมหาลัยเดียวกันกับเราด้วยแหละ” เฟียสต้าพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แววตาของมันเปล่งประกายระยิบระยับ
“หล่อจริง..อันนี้ไม่เถียง” ฉันพึมพำในใจ แต่ยังคงทำหน้าเรียบเฉย ไม่อยากให้พวกมันรู้ว่าฉันเองก็สนใจอยู่เหมือนกัน
“เอ้า มายู! ไปสิ ไปขอลายเซ็นเขา!” เรนนี่ดันหลังฉันเบาๆ
“ไปบ้าอะไรล่ะ! เขามองแต่รถ ไม่มองผู้หญิงหรอก! ดูหน้าเขาสิ อย่างกับอาหารบูดค้างคืนมาสิบปี” ฉันปัดมือเรนนี่ออก แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
"ชิ..ทำเป็นเฉย อย่าให้กูเห็นนะว่ามึงไปเตาะพี่เขาอ่ะ" เรนนี่
"แล้วไง กูจะเตาะใครต้องสนใจมึงด้วยเหรอคะ..คุณศักรินทร์"
"ว๊ายยย!! หยาบคายมากกกก อีชะนีปากเสีย"
"ชิ" ฉันทำหน้ายู่ใส่มัน ก็นั่นแหละแค่ล้อเล่นกับมันขำๆ
ฉันจ้องมองไปที่หนุ่มหล่อคนนั้น ใบหน้าคมเข้มนั้นเหมือนดึงดูดทุกสายตา ไม่เว้นแม้แต่ฉัน ใจเต้นแรงเหมือนกลองชุดถูกตีรัว ในหัวแอบคิด “คนหล่อๆ แบบนี้ มีเจ้าของหรือยังนะ?” หากว่ายัง...ฉันนี่แหละแฟนในอนาคตของเขา! ล็อคเป้าหมายเอาไว้แล้ว แฟนของฉันต้องเป็นเขาคนนี้คนเดียวเท่านั้น!
“มองตาไม่กระพริบเลยนะมึง” เฟียสต้ากระซิบพร้อมยกคิ้วกวนๆ ฉันสะดุ้งเล็กน้อย รีบหันมามองหน้ามัน ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“มึงพูดอะไรของมึงเนี่ย เปล่าสักหน่อย” ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง แต่แก้มกลับร้อนผ่าวจนรู้สึกได้
“ฮั่นแน่ กูเห็นนะจ๊ะ เห็นหมดแล้ว ชอบเขาก็บอกมาเถอะน่า” เรนนี่เอียงคอมองฉัน พลางหัวเราะคิกคัก
“ไม่ใช่สักหน่อย! กูแค่...แค่ชื่นชมความหล่อ!” ฉันพูดแก้ตัวพัลวัน แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังสารภาพทางอ้อม
“งั้นไปดิ ไปทำความรู้จัก ไปบอกเลยว่าชื่นชม” เฟียสต้าดันหลังฉันเบาๆ
“เฮ้ย! ไม่เอา กูไม่ไป!” ฉันรีบถอยหลัง หัวส่ายรัวเหมือนลูกตุ้ม
“ถ้ามึงไม่ไป กูไปเองนะ” เรนนี่พูดพลางทำท่าจะเดินนำไปทางพี่ลีโอจริงๆ
“หยุดเลย! กูไปเอง!” ฉันโพล่งออกมา รู้สึกเหมือนโดนกดดันขั้นสุด คนอย่างมายูไม่เคยกลัวใครหรอก ฉันเดินตรงไปที่เขา ราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง
เมื่อฉันก้าวเข้าไปใกล้...เขาหันมามอง สายตาคมกริบเหมือนมีแรงกดดันแผ่ออกมา ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นี่มันคนจริงๆใช่ไหม นึกว่าหุ่นยนต์เดินได้
“เอ่อ...พี่ลีโอใช่ไหมคะ?” ฉันถามเสียงสั่น เขาไม่ได้ตอบทันที แต่กลับเลิกคิ้วนิดๆ มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตานั้นมันโคตรนิ่ง
“...?...”
หน้าหล่อๆที่มองมานั้นมันนิ่งยิ่งกว่าอะไร ราบเรียบเหมือนน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ แค่ความนิ่งที่แสดงออกของเขา ทำฉันถึงกับไปต่อไม่เป็น เจอกันครั้งแรก ก็ถูกสายตาของเขาหมางเมินใส่เสียแล้ว ไม่ทันจะได้อ้าปากพูดอะไรออกไป เขามองด้วยสายตาดุๆ ราวกับเป็นการส่งสัญญาณเตือน ว่าอย่ามายุ่งกับเขา ไม่พูดอะไรแต่สิ่งที่เขาทำคือการเดินออกไป เหมือนฉันเป็นอากาศมลพิษที่ไม่ควรเข้าใกล้ ทิ้งฉันให้อ้าปากค้างอยู่แบบนั้น ให้ตายาเถอะ ! ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้ชายคนไหน เมินเฉยใส่ฉันขนาดนี้
- Writer
