คนหน้านิ่งที่โคตรจะเย็นชา
967 Words
@มหาวิทยาลัย
บรรยากาศของมหาวิทยาลัยในยามเช้าคึกคักไปด้วยเสียงพูดคุยของเหล่านักศึกษา มายูที่กำลังเดินตรงไปยังตึกเรียนด้วยท่าทางเหมือนถูกบังคับ แต่ละก้าวเต็มไปด้วยความยากลำบาก ราวกับตัวสลอธที่ค่อยๆ เดินข้ามถนน สายลมพัดปลายผมสีดำยาวที่สะท้อนแดดอ่อนๆ เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวและกระโปรงนักศึกษาที่สั้นกำลังดี เผยให้เห็นเรียวขาที่เรียบเนียน
"มึงจะลากกูมาทำไมแต่เช้าเนี่ย วันนี้เรามีเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ?" ฉันทำหน้าบึ้งตึงใส่เรนนี่ ทั้งที่วันนี้ฉันสามารถตื่นสายได้ เพราะคาบเรียนมีแค่ช่วงบ่าย แต่เพื่อนตัวดีกลับลากฉันออกมาจากหอตั้งแต่แปดโมงเช้า
"เอ้าอีนี่! มึงสมองเสื่อมไปแล้วรึไง? วันนี้อาจารย์ให้เข้าอบรม มึงลืมไปแล้วเหรอ?" เรนนี่พูดพร้อมเอามือเท้าเอว ทำหน้าดุใส่ฉัน
"มันไม่ได้ลืมหรอก แต่มันขี้เกียจมามากกว่า" เฟียสต้าสวนขึ้นอย่างรู้ทัน ก่อนจะมองฉันด้วยสายตาจับผิด
"เกลียดจัง ไอ้เพื่อนที่แสนรู้อย่างมึงเนี่ย!" ฉันหันไปทำหน้ายู่ใส่มัน ก่อนจะกรอกตาอย่างเบื่อหน่าย
"รีบๆ เดินเถอะ ไปสายเดี๋ยวโดนเช็คขาด กูขี้เกียจมาแก้กิจกรรมช่วงปิดเทอม"
"โอ๊ย…พวกมึงอ่ะ! ขาดแค่กิจกรรมเดียว ไม่ติดหรอก"
"เดินเร็วๆ อย่าลีลา" เรนนี่ดึงแขนฉันให้เดินตามไป ฉันได้แต่ถอนหายใจยาว ปกติก็ไม่ได้เป็นเด็กขี้เกียจขนาดนี้ ออกจะเป็นเด็กเรียนดีเรียนเก่งด้วยซ้ำ แต่เมื่อคืนฉันทำรายงานจนดึก กว่าจะได้นอนก็เกือบตีสาม จะให้ตื่นมาเรียนตอนแปดโมงเช้า มันเลยเป็นเรื่องที่โคตรขี้เกียจ
ในขณะที่กำลังเดิน มายูก็หยุดกะทันหัน เมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับชายร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวพอดีตัวกับกางเกงยีนส์สีเข้ม มายูเบิกตากว้าง ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ หัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นคนที่เธอคิดถึงมาตลอดหลายคืนตั้งแต่กลับจากสนามแข่งรถ
"เหมือนโชคจะเข้าข้างกูนะ" เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมกับยิ้มสดใส สายตาจับจ้องไปที่เป้าหมาย
"อะไรของมึง?" เรนนี่ทำหน้างุนงง ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อหันไปมองตามสายตาของมายู
"อร้าย! นั่นมันพี่ลีโอนี่นา" เรนนี่หลุดเสียงกรี๊ดออกมาอย่างลืมตัว
"เดี๋ยวกูมานะ"
"จัดไปเลยค่ะลูกสาว" เรนนี่ตอบรับ ก่อนที่มายูจะเดินตรงไปหาลีโอด้วยรอยยิ้มสดใส
เขายืนอยู่ตรงหน้าตึกเรียน ท่าทางนิ่งๆ สายตากวาดมองรอบๆ อย่างไม่รีบร้อน ความหล่อเหลาของเขาดึงดูดสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมา แต่ลีโอกลับดูเหมือนจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย
"พี่ลีโอ!" เสียงหวานใสดังขึ้น ดึงความสนใจจากคนรอบข้าง แต่คนที่เธอตั้งใจเรียกกลับไม่แม้แต่จะหันมามอง
"พี่ลีโอคะ!" เธอเรียกซ้ำอีกครั้งและขยับเข้าไปใกล้
ลีโอหยุดเดินเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะเหลือบตามองมายูผ่านหางตา ใบหน้าคมนิ่งสนิท ราวกับไม่รู้จักเธอแม้แต่น้อย จากนั้นเขาเมินไปอีกทางและก้าวเดินต่อไปโดยไม่พูดอะไร
มายูยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง "นี่เขาจำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอ?" เธอพึมพำกับตัวเอง ในขณะที่เฟียสต้ากับเรนนี่ที่ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดต่างหัวเราะลั่น
"มึงเห็นไหม! กูบอกแล้ว คนอย่างพี่ลีโอไม่สนผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น" เฟียสต้าพูดพร้อมหัวเราะพลางจับแขนมายูที่ยังยืนนิ่ง
"ใช่! ใครๆ ก็พูดกันว่าพี่เขาเย็นชาเหมือนก้อนน้ำแข็ง กูว่ามึงอยากได้ผิดคนแล้วแหละ ดูท่าทางนิ่งขนาดนั้น เขาคงไม่สนใจมึงหรอก" เรนนี่เสริมพร้อมหันไปมองตามลีโอที่เดินจากไป
"แต่ว่า…" มายูพยายามหาเหตุผล เธอกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น "เขาต้องจำกูได้สิ! กูน่าจดจำขนาดนี้!"
เฟียสต้าหัวเราะพลางตบไหล่เพื่อนสาว "มึงน่าจดจำแค่ไหนก็ไม่สำคัญหรอก ถ้าพี่เขาไม่สนใจ เขาก็คงไม่อยากจำ!"
"แรงเลยนะเฟียสต้า… แต่เมื่อกี้เขาหันมามองกูนะ มึงไม่เห็นเหรอ?" มายูพูดเสียงเบาเหมือนปลอบใจตัวเอง
"มองแค่เสี้ยววินาที แล้วเดินหนีไปเหมือนมึงเป็นอากาศอ่ะนะ?" เรนนี่หัวเราะ
"เรนนี่! มึงจะย้ำเพื่อ??" มายูเม้มปากแน่น มองตามแผ่นหลังของลีโอที่เดินห่างออกไป ดวงตาของเธอกลับมามีประกายแห่งความมุ่งมั่นอีกครั้ง
"หึ! ถ้าเขาจะเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขนาดนี้ กูจะไม่อยู่เฉยรอโชคชะตาหรือเวลาที่เหมาะสมแล้ว กูจะลุกขึ้นเป็นไฟที่พร้อมจะละลายน้ำแข็ง! นิ่งๆ ดุๆ แบบนี้ กูจะปราบพยศเสือตัวนี้ให้พวกมึงดู!" มายูพูดเสียงหนักแน่น เฟียสต้าหันมามองเรนนี่ก่อนจะหัวเราะพร้อมกัน
"เอาแล้วไง! อียูเริ่มแผนล่าเหยื่ออีกแล้ว!"
"คนอย่างพี่ลีโอเนี่ยนะ? กูขอให้มึงโชคดีละกันมายู เพราะงานนี้ไม่ง่ายแน่นอน!" เรนนี่พูดพลางส่ายหัว เอาใจช่วยเพื่อนนะ แต่คนที่กำลังพูดถึงนี่ก็ไม่ใช่จะเข้าหาได้ง่ายๆ
"เออ…มึงรอดูได้เลย คนอย่างมายูยอมแพ้อะไรง่ายๆ ซะที่ไหน จากเสือกูจะขย้ำให้เหลือแค่แมวเหมียวเลยคอยดู!" มายูยิ้มมุมปาก ก่อนจะมองไปยังทิศทางที่ลีโอเดินจากไป
- Writer
