เพียงแค่ก้าวเท้าเข้าบ้านแล้วเห็นพิมพ์ลดาลงบันไดมา ภัทรก็ก้าวเร็วๆ เข้าไปหาพร้อมกางแขนออกรับร่างบางที่โผเข้ามาหา ทำนบน้ำตาพิมพ์ลดาพังทลายทันทีเมื่อได้กลับสู่อ้อมกอดอบอุ่นที่แสนคุ้นเคยอีกครั้ง เขากลับมาหาเธอแล้วจริงๆ เขายังอยู่กับเธอตรงหน้านี้ไม่ได้จากไปไหน
ภัทรหลับตาลงแล้วกอดรัดพิมพ์ลดาไว้แนบแน่นเช่นกัน ชายหนุ่มกดจูบลงกับกลุ่มผมนุ่มและหน้าผากอย่างต้องการตอกย้ำว่าเขาได้กลับมาหาเธอ วินาทีแห่งความเป็นความตาย เขาไม่ได้กลัวตายเลยสักนิด ในหัวมีแต่ภาพ พิมพ์ลดาสิ่งเดียวที่เขาห่วงแสนห่วง เธอกับลูกจะเป็นยังไงถ้าไม่มีเขา แม้จะมั่นใจว่าครอบครัวเขาจะดูแลเธอแทนได้เป็นอย่างดี แต่เขาอยากดูแลเธอกับลูกด้วยตัวเอง อยากเห็นลูกน้อยลืมตาดูโลก อยากเลี้ยงดูฟูมฟักให้เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาและเธอเติบโตไปอย่างมีความสุข
“คุณภัทร คุณกลับมาหาเพลงแล้ว”
“ผมอยู่นี่แล้วคนดี ผมอยู่นี่แล้ว ผมไม่เป็นไร”
“เพลงกลัวมากเลย กลัว
