“ดูซิ ของโปรดของใครเอ่ย” พิมพ์ลดามองมารดาที่กุลีกุจอยกอาหารมาวางบนโต๊ะ หลังจากตื่นมาทำไว้ตั้งแต่เช้ามืดเพื่อที่จะได้ทานพร้อมหน้าพร้อมตากันหลังกลับจากถวายเพลที่วัด
“โอ้โห น่ากินจังเลยค่ะ” พิมพ์ลดามองอาหารบนโต๊ะที่มีทั้งน้ำพริกกะปิ ปลาทูทอด ไข่ชะอม ผัดผักรวมและต้มยำทะเลน้ำข้น ทุกอย่างล้วนเป็นของโปรดเธอทั้งนั้น และไม่มีที่ไหนอร่อยเท่าฝีมือคุณนายพวงทอง
“น่ากินก็กินเยอะๆ สิลูก วันเดียวคงไม่ทำให้อ้วนหรอกมั้ง” คุณนายพวงทองกล่าวอย่างเข้าใจด้วยอาชีพของ ลูกสาวต้องรักษาทรวดทรงองค์เอวให้ดีอยู่เสมอ
“วันนี้เพลงจะกินแบบไม่แคร์หุ่นหนึ่งวันค่ะ”
“หลานยายต่อให้น้ำหนักมากกว่านี้อีกสักห้ากิโลก็ไม่อ้วนหรอก กินเยอะๆ เลยลูก นานๆ เราจะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา” นางชวนชมบอกหลานสาว
“แม่ถามจริงๆ นะเพลง ลูกมีใครหรือยังตอนนี้” มือที่กำลังตักน้ำพริกกะปิชะงักเมื่อได้ยินคำถามของมารดา
“แม่พวงนี่ล่ะก็ เรื่องส่วนตัวขอ
